روز چهارشنبه 1 آذرماه، آیت الله خامنه ای در دیدار با جمعی از بسیجیان، از نمایندگان مجلس شورای اسلامی خواست که ماجرای سوال از رئیس دولت دهم را ادامه ندهند.

آیت الله خامنه ای تمام آبروی خود را برای احمدی نژاد خرج کرده و در آخر نه تنها هیچ نصیبش نشد، بلکه از هراس سخنان احمدی نژاد، در اقدامی عجیب دستور خود را علنی در دیدار با بسیجیان (بخوانید سپاهیان) صادر کرد. (ایشان قدرتشان را یا در میان سپاهیان به نمایش می گذارند و یا در حرم رضوی) آیت الله خامنه ای از پایگاه امروز خود با خبر است.

به گمان من، دستور علنی او در میان سپاهیان به سه دلیل ایراد شد؛ اول آنکه او در میان سپاهیان آرامش خاطر دارد چرا که ضابطه فرمانده-سربازی برقرار است، سرباز نمی پرسد چرا، تنها اطاعت می کند. (همین رابطه میان محمدرضا شاه و ارتشیان نیز وجود داشت)

دوم اینکه، او مطمئن نبود که نمایندگان مجلس با دستور کاغذین اش چگونه برخورد می کنند؛ آیا چون احمدی نژاد چند روزی پاسخ را به تعویق می اندازند و یا صداهایی بلند خواهد شد که احکام حکومتی غیر از زمان جنگ، احکامی مشورتی اند و نه الزامی.

و بالاخره اینکه، وی از سخنان از صافی رد نشده احمدی نژاد در مجلس به شدت هراس داشته است. آنچه که احمدی نژاد قرار بود بگوید، آنچنان که در سرمقاله اوایل هفته روزنامه ایران از آن به "افشاگری زودهنگام" احمدی نژاد یاد شده، آیت الله خامنه ای را سخت وحشت زده کرده است.

این هراس زمانی آشکارتر می شود که به رفتار او با دولتهای پیشین توجه کنیم. گفتار و اقدامات او مسبوق به سابقه نیست، آیت الله خامنه ای بطور علنی از تمامی دولتها در دور اولشان حمایت کرده و در دور دوم، حمایتش را آرام-آرام کم کرده، تا سال آخر که علنی و غیر علنی انتقاد کرده است.

اما رفتار و سخنان احمدی نژاد او را بر آن داشته که جلسه سوال را تعطیل تا در زمان بهتری، تدبیری برای به پایان رساندن بی سر و صدای دوره احمدی نژاد بیاندیشد. آیت الله خامنه ای می داند که جلسه سوال، موجب "افشاگری زودهنگام" احمدی نژاد می شود، او فعلا جلوی این افشاگری را با هزینه کردن از خود گرفت. او آگاه است که دیر یا زود احمدی نژاد سخنانی بر زبان می آورد که ممکن است فرش تا عرش جمهوری اسلامی را به لرزه آورد.

آیت الله خامنه ای در سخنانش تلویحا احمدی نژاد را "شجاع"، "مسئول" و "صادق" خواند، حال آنکه حتی نزدیک ترین حامیان رهبری، لااقل بر دو صفت آخرین شک دارند. به این ترتیب او به احمدی نژاد می خواهد پیغام دهد که او در کابین مخالفان رئیس دولت ننشسته، تا اگر فردا روزی دهان احمدی نژاد باز شد، به لطف این حمایت و حکم علنی، از موج حملات رئیس دولت معاف شود.

در این میان، تنها احمدی نژاد است که بر قدرتش افزوده شده، هرچند که رهبری نظام خود را در میان سردارانش محصور کرده باشد و با حکم حکومتی نمایش فرمانده قاهر کشتی نظام را بدهد.

لفظ "حکم حکومتی" در قانون اساسی مبنایی ندارد، چه آنکه آیت الله خمینی از آن استفاده ای نکرد و شخص رهبری فعلی نیز در سال 78 تازه از آن باخبر شد و در ماجرای اصلاح قانون مطبوعات برای اولین بار، بهره جست. آنهم با پرانتزی که حامیان وی و مخالفین اصلاحات برایش باز کرده بودند؛ "رهبری مافوق قانون است"! حال آنکه طبق همان قانون اساسی، "رهبری" نیز مساوی با دیگر افراد جامعه است.

بدون شک افرادی مثل "علی مطهری"، "عماد افروغ" و متفکرین اصولگرا (!) امروز افسوس می خورند که چرا در زمان بروز پدیده "حکم حکومتی" بجای مخالفت با آن، به دلیل تفکر آن روزشان و مخالفت صرف با اصلاح طلبان آن را امری عادی و حق حاکم دانستند.

امروز شخص مطهری بهتر از هر کسی می فهمد که احمدی نژاد حق داشت، مجلس هرگز در راس امور نبوده و نخواهد بود.

در حکومت جمهوری اسلامی، آیت الله خامنه ای رئیس حکومت است، رئیس دولت است، رئیس قوه قضائیه است، رئیس مجلس است، رئیس صدا و سیما است و سر آخر فرمانده نظامی ارتش، سپاه و بسیج است. چنین حکومتی نه نیاز به مجلس دارد، نه دولت و نه انتخابات.

به چرخه ی مضحک انتخاب-انتصاب مسئولین جمهوری اسلامی دقت کنید؛ رهبری 6 نفر را مستقیما برای شورای نگهبان انتخاب می کند و 6 نفر دیگر را هم ریاست قوه قضائیه ای پیشنهاد می دهد که قبلا توسط رهبری منصوب شده. 12 عضو شورای نگهبان تصمیم می گیرند چه کسانی می توانند خود را در معرض انتخاب قرار دهند و این حتی شامل مجلس خبرگانی می شود که قرار است بر رهبری نظارت کند!

با این همه آیت الله خامنه ای شدیدا علاقه داشت که خود را فردی ناظر معرفی کند، به همین علت اگر حکمی هم داشت جار نمی زد و آن را پشت پرده اعلام می کرد. این رویه لااقل تبلیغی را چه تغییر داده، به گمانم وقایع و اتفاقاتی که میان روز اعلام وصول سوال از احمدی نژاد تا روز چهارشنبه میان رهبری و احمدی نژاد گذشته است.