شعری در بیان تبعض عمیق ملی‌ همراه با تصاویری از اهواز که فریاد می‌‌زنند.

اینجا ظلم آباد است
مردمانش نالایق
ببینید برقه برسر ندارند
کودکانشان ازدواج نکرده اند
دخترکانشان ،گاه هوایی به مویشان میرسد
گاهی‌ پسرها به قیافه عکاس میخندند
خنده ،چه گناهی!!!!کودکان نادان
مردمان بی‌ غیرت
فصل ، فصل ،گریستن است
به بی‌گناهی ،آنان که هزاران سال پیش
کودک بودند
گرسنه بودند
فقیر بودند ،، و ،،
کشته شدند
برای آنان باید گریست
نه‌ برای شما
شما لایق این شرایط اید
شما مسلمان نیستید ،انسان نیستید
همینکه در اسلامستانمان
نفس می‌کشید
هم زیاد است
ای کافران ، ماه محرم است
گریه کنید
به یاد آن روزها ،،
نه‌،،
به روزگار خود