اصلاح‌طلبان باید فعالانه در مورد سیاست اسرائیلی خود تجدیدنظر کنند

نیروهای میانه‌رو و اصلاح‌طلب ایران وظیفه دارند بازبینی و گفتگو در مورد مسله اسرائیل را در دستور کار خود قرار دهند. این در حالی است که اصلاح‌طلبان سال‌ها است به چند دلیل از طرح مسئله اسرائیل خودداری کرده‌اند.

شاید مهمترین آنها این استدلال است که قدم اول استراتژی رفرمیستی تشویق توسعه سیاسی داخلی کشور است که بر مبنای آن و در مرحله بعدی تنش‌زدایی در سیاست خارجی شکل می‌گیرد. و به همین خاطر صحبت درباره روابط با اسرائیل ضرورت خاصی ندارد.

استدلال دوم این است که اگر اصلاح‌طلبان در قبال مسائل سیاست خارجی و بخصوص اسرائیل سکوت کنند اصولگرایان (در هسته سخت قدرت) امتیازهایی به اصلاح‌طلبان در برخی زمینه‌ها خواهند داد. یعنی پذیرش تسلط اصولگرایان بر سیاست خارجی موجب بازشدن امکاناتی در حوزه داخلی به نفع اصلاح‌طلبان خواهد بود.

استدلال سوم به معنایی “اخلاقی” است، و آن این است که اصلاح‌طلبان رابظه با اسرائیل را نوعی خیانت به مردم زجر کشده فلسطین و شرم‌آور می‌دانند و از آن امتناع می‌کنند.

این مواضع اصلاح‌طلبان در قبال اسرائیل از زمان ریاست جمهوری خاتمی بطور غیررسمی مطرح بوده است. اصلاح‌طلبان عمدتا گفته‌اند که ما مواضع دولت خودگردان فلسطین را به رسمیت می‌شناسیم و بر اساس مواضع آن دولت حرکت می‌کنیم. اما بیان این موضع محدود، همواره در چند کلمه، به زبانی غیر رسمی و به شکلی منفعل بوده است.

اما امروز، بیش از پیش، روشن است که رفرمیست‌ها باید در مواضع خود تجدید نظر کنند. بحران سیاست خارجی ایران ضرورت بازبینی را فوری کرده و اکنون باید در مورد آن گفتگو شود. نیروهای میانه‌رو باید شرایط و عناصر گوناگون روابط احتمالی ایران و اسرائیل را مورد بحث قرار دهند؛ بستر و روش‌های احتمالی آنرا پیدا کنند؛ و مراحل و چگونگی‌های ممکن را مد نظر قرار دهند.

سود و هزینه چنین کاری باید برای قشر سیاسی و حکومت و مردم عادی بیان شود. آنها باید بدانند که مسله رابطه با اسرائیل چگونه بر سلامت زندگی اجتماعی آنها تاثیر می‌گذارد. هدف نهایی چنین گفتگویی تحول و تکمیل گفتمان سیاسی حاکم است. تحولی که می‌تواند منافع اقشار مختلف، از طبقه حاکم گرفته و توده‌های عادی مردم، را تامین کند و منافع ملی را پشتیبانی نماید.