‏- به بیکاران و جویندگان کار کمکهای بلاعوض‎ پرداخته شود.‏
‎- ‎آزادی بیان و اعتصاب برای همه‌ی گروه‌های اجتماعی به رسمیت شناخته شود.‏
‏- اول ماه مه را تعطیل رسمی اعلام گردد و هیچ محدودیتی در برگزاری جشن اول ماه مه‎ ‎اعمال نشود.‏
‏- هر گونه تبعیض جنسی و بی عدالتی نسبت به زنان و کارگران مهاجر به ویژه کارگران افغانستانی در ایران از میان برداشته ‏شود.‏
‏- فعالان کارگری زندانی از جمله اسماعیل بخشی، پروین محمدی و حامیان آنها‎ ‎سپیده قلیان و امير اميرقلى و هم چنین ‏علیرضا ثقفی، سندیکالیست و عضو کانون نویسندگان را فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند.‏
‏- همه زندانیان سیاسی بی‌درنگ و بدون ‌قید و شرط آزاد گردند. ‏

روز جهانی کارگر دستاوردی انکارناپذیر برای عدالت اجتماعی هم میهنان، اول ماە مە (١١ اردیبهشت) روز نمادین کارگران در سراسر جهان است 

اتحاد جمهوری خواهان ایران
جبهه ملی ایران - اروپا (سامان ششم)‏
حزب چپ ایران (فدائیان خلق)‏
حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج از کشور
همبستگی جمهوری خواهان ایران

هم میهنان،
اول ماە مە (١١ اردیبهشت) روز نمادین کارگران در سراسر جهان است و ما سازمانهای امضا کننده این بیانیه اول ماه مه را ‏به همه کارگران و زحمتکشان و عدالت خواهان جهان شادباش میگوییم.‏

‏پیش از سال ۱۸۹۰، وضعیت و موقعیت کاری کارگران در کشورهای صنعتی بسیار طاقت فرسا و غیر انسانی بود. آنها ‏مجبور بودند روزانه تا ۱۲ ساعت و در بعضی موارد حتی تا ۱۶ساعت کار کنند. در دهه هشتاد قرن نوزدهم، جنبشهای ‏کارگری در ایالات متحده رشد قابل ملاحظه‌ای یافتند که نتیجه آن تشکیل فدراسیون کار امریکا مرکب از ۶ اتحادیه بود. ‏در سال ۱۸۸۶، به دنبال تظاهرات گسترده‌ای که برای کاهش ساعات کار تا ۸ ساعت در شهرهای بزرگ امریکا و به ویژه ‏در شیکاگو صورت گرفت شماری از کارگران کشته، زندانی و دو تن نیز اعدام گردیدند. اما نتیجه این مبارزات تصویب ‏قانون ۸ ساعت کار در بسیاری از کشورهای سرمایه‌داری بود.‏

‏در ایران، برگزاری اول ماه مه تقریباً سی سال پس از تصویب این روز به عنوان روز جهانی کارگر آغاز شد. نخستین بار در ‏سال ۱۳۰۱ روز کارگر به طور گسترده‌ای توسط نهادها و گروههای مختلف جشن گرفته شد. از آن زمان روز اول مه با ‏محدودیت‌هایی برگزار می‌شد تا اینکه در زمان زمامداری دکتر محمد مصدق، جشن روز کارگر آزاد اعلام گردید و بعد نیز ‏در قانون کار سال ١٣٦٩ این روز به عنوان تعطیل رسمی به رسمیت شناخته شد.
‏
‏ در جمهوری اسلامی، سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری به اتحادیه‌ای اسلامی تبدیل شدند و‎ ‎با وجود این کە روز کارگر در ‏قانون کار بە رسمیت شناختە شدە حکومت بە کارگران و تشکلهای مستقل آنان اجازە راهپیمایی و تجمع نمی دهد. تنها ‏تشکل های اسلامی وابستە بە حکومت هستند کە می توانند بە صورت کنترل شدە تجمع و راهپیمایی برگزار کنند و آن ها ‏نیز با ایجاد محدودیت هایی مانع شرکت عموم کارگران در این گونە تجمع ها می‌شوند.

‎وضعیت معیشتی و امنیت کار در جمهوری اسلامی رعایت نمی‌شود: فقدان امنیت شغلی و بهداشتی، سوانح مرگبار و ‏بیماری اکثرا به عدم پرداخت دستمزد منجر می‌شود. دستمزدهای کارگران به ویژه کارگران «پیمانی»آنقدر پائین است که ‏خانواده‌های آنان عموما در فلاکت بسر می‌برند. بیکاری در میان جوانان و فارغ التحصیلان و خاصە زنان بسیار رایج ‏است و رژیم با اعتراضات و اعتصابات خودجوش «گرسنگان» مانند آبان ۹۸ با خشونت مرگبار برخورد می‌کند.‏

وضعیت اقتصادی به شکل وحشتناکی تخریب شده است: جمعیت زیر خط فقر دم بە دم در حال افزایش است. طبق ‏دادە‌های رسمی ٢٦ میلیون نفر در شرایط زير خط فقر قرار دارند. قیمت دارو، مسکن چنان بالا رفتە است کە تامین ‏آنها از توان مردم خارج گشتە است. خدمات، سوخت، آب و برق، اینترنت و حذف ارز ترجیحی موجب افزایش شدید ‏قیمت کالاهای اساسی و خوراکی مورد نیاز مردم شده است. ادامە تحریم‌های اقتصادی امریکا نیز بە نوبە خود به تشديد ‏بحران، رکود تورمی و افت شاخص های کلان اقتصادی انجامیده است.

دامنه اعتراضات هر روز در حال گسترش می‌باشد: دولت رانت خوار و دزد سالار جمهوری اسلامی در عمل نشان دادە ‏است کە نە تنها فاقد برنامە و راهکار برای پایان دادن بە رکود اقتصادی و مهار تورم، ایجاد اشتغال و تأمين رفاە برای مردم ‏است، بلکە روز به روز بر ابعاد آن ها نیز می‌افزاید. در سال گذشە اعتراضات کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و ‏سایر گروە‌های مزد و حقوق بگیر رکورد همە سالهای بعد از انقلاب را شکسته و تشديد سرکوب نتوانست مانع گسترش ‏اعتراضات کارگری شود.

زحمتکشان خواستار تغییرات بنیادی هستند: اکنون دیگر مشخص است که سرکوب و دستگیر کردن کارگران و فعالان ‏صنفی و مدنی کارگری و نیز معلمان آگاه کشور توسط رژیم ولایی ایران قادر به جلوگیری از ادامه مبارزه آنها برای تحقق ‏خواست‌هایشان نیست. رژیم ولایی خود توان برآوردن این خواست‌ها را ندارد و تحقق این مطالبات مستلزم تغییرات ‏بنیادی در نظام حکومتی است.‏

آزادی سندیکاهای مستقل تضمین کننده رشد دموکراسی می‌باشد: ما باور داریم که ایجاد سندیکاهای مستقل و آزاد حق ‏انکارناپذیر کارگران و دیگر اقشار زحمتکش جامعه ایران است. ایجاد سندیکاهای مستقل نه تنها به استیفای حقوق ‏کارگران و دیگر اقشار جامعه کمک می‌کند، بلکه در جهت ارتقاء مبارزات سیاسی، تغییر فضا و دموکراتیزه شدن کشور نیز ‏عمل خواهد کرد.‏

روز اول ماه مه فرصتی برای نشان دادن همبستگی کارگران و مزد بگیران و نیروهای آزادی خواه و حامیان مطبوعاتی آن ها ‏و عدالت طلب کشور است. ما از تلاش کارگران برای برخورداری از یک زندگی انسانی و رفاه اجتماعی پشتیبانی می کنيم.‏

‎ ‎ما امضا کنندگان این بیانیه روز جهانی کارگر را به همه کارگران جهان شادباش می‌گوییم و تحقق مطالبات زیر را موکدا ‏خواستاریم:‏

‏- به بیکاران و جویندگان کار کمکهای بلاعوض‎ پرداخته شود.‏
‎- ‎آزادی بیان و اعتصاب برای همه‌ی گروه‌های اجتماعی به رسمیت شناخته شود.‏
‏- اول ماه مه را تعطیل رسمی اعلام گردد و هیچ محدودیتی در برگزاری جشن اول ماه مه‎ ‎اعمال نشود.‏
‏- هر گونه تبعیض جنسی و بی عدالتی نسبت به زنان و کارگران مهاجر به ویژه کارگران افغانستانی در ایران از میان برداشته ‏شود.‏
‏- فعالان کارگری زندانی از جمله اسماعیل بخشی، پروین محمدی و حامیان آنها‎ ‎سپیده قلیان و امير اميرقلى و هم چنین ‏علیرضا ثقفی، سندیکالیست و عضو کانون نویسندگان را فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند.‏
‏- همه زندانیان سیاسی بی‌درنگ و بدون ‌قید و شرط آزاد گردند. ‏
‎ ‎
بالاخره، ما معتقدیم که عدالت اجتماعی برای کارگران، زحمتکشان و دیگر اقشار جامعه بدون برکناری نظام ولایت فقیه و ‏برقراری یک نظام ملی، عدالتخواه ودموکرات امکان پذیر نیست.‏
‎ ‎
فرخنده باد روز اول ماه مه، روز جهانی کارگران و زحمتکشان
دهم اردیبهشت ۱۴۰۰ برابر با آوریل ۲۰۲۲‏