حسین جعفری

️اگر بپذیریم مطلوب ترین (کم خسارت و پر منفعت ترین) نوع تحول (ولو ساختاری) تغییری است که به سه اصل طلایی؛ درونزا بودن، دوری از خشونت و اعتقاد به یکپارچگی ایران وفادار باشد، بی تردید گروههای تحول خواه داخلی (چه در ایران فعالیت کنند یا در خارج بشرط وفاداری به آن سه اصل)، بعنوان بدیلِ اصیل حاکمان موجود مطرح بوده و از قضا گروههایی چون منافقین و سلطنت طلبان که با افتخار؛ وابستگی خود را به اجانب انکار نکرده و یا شعار برپا کردن دار می دهند و بعضاً حساسیتی به تجزیه ایران ندارند، جایگاهی در میان بدنه مردم منتقد ندارند.

اما چرا نظام اصرار دارد تا وجود تحول خواهان مصلح را انکار کرده و هر حرکت انتقادی و اعتراضی را به منافقین و سلطنت طلبان ربط می دهد؟

بنظر این استراتژی نه برای اقناع مردم که فقط برای حفظ طرفداران معیشتی و عقیدتی خود انجام می گیرد!

️ نظام سالها تلاش کرد تا با ایجاد ترس از لیبی شدن ایران در صورت تغییر نظام، مردم را از پیگیری تغییر و تحول باز دارد و چون در این هدف موفق نبوده و از اقناع بدنه مردم ناامید شد لذا با برگزاری نمایش انتخابی در ۹۸ و تشکیل مجلس گوش بفرمان، همچنین انتخابات ۱۴۰۰ و تشکیل حاکمیت یکدست شده، سعی کرد با استراتژی ایجاد ترس و کرامت سازی لااقل آن بخش از هواداران خود را که در نمایش های حکومت شرکت می کنند؛ به هر طریق حفظ کند.

نظام با انکار بدیل واقعی خود(تحول خواهان داخلی) و معرفی بدل های تقلبی و جایگزینی منافقین، به هواداران خود این پیام را القاء‌ کند که اگر تحولی صورت گیرد، باید منتظر "چوبه دار" باشند و اگر نظام موجود؛ به لجن فساد سیستماتیک آلوده و ناکارآمد است اما هر چه باشد در مقایسه با فرقه منحوس منافقین؛ قابل تحمل تر است و بهتر است که با پذیرش لجن؛ لجن پراکنی نکنند.

️در استراتژی جدیدِ نظام؛ ایجاد رعب در عامه مردم، جای خود را به ایجاد رعب در دلِ هواداران معیشتی و عقیدتی می دهد تا از حمایت شان برخودار باشد.

️حاکمان حداقل از سال ۹۸ به این طرف، همه ی روزنه ها ایجاد ارتباط و توجیه مردم را بسته و می دانند در حال حاضر مشروعیت/مقبولیت مردمی و به تبع آن حتی مشروعیت دینی شان رو به زوال است و اگر همان ۱۰ تا ۱۵ درصد مردمی که بطور عقیدتی به نظام باور دارند را از دست دهد حتی نمی تواند نمایش های حداقلی برگزار کند. لذا نظام همزمان با آنکه نقد منتقدانِ به فساد سیستمی و...را سیاه نما معرفی می کنند، تلاش دارد با کرامت تراشی و معجزه درمان یرقان با فوت، به هواداران خود اعلام کند که این نظام چنان قدسی است که می تواند زردی حال و روز مردم را نیز با فوت درمان کند! فقط کافی است به سخن خدا که از حلقوم قدرت بیرون آمده اعتماد کنید!

️گرچه بازار خرافه خرافه سازی/گویی و جعل کرامات بقصد تولید مشروعیت همیشه داغ بوده اما از ۹۸ شتاب بیشتری گرفته است. داستان درمان یرقان با فوت (رحیم صفوی)، کانتینری کردن زهد مقامات(مجری سیما)، ادعای ظهور صغرای ولایت فقیه(صدیقی) و شنیدن پیام خدا از حلقوم ولی فقیه(سعیدی راوی یا علی گفتن رهبری به هنگام تولد) از نمونه های دست به نقد همین ایام است.

️صدیقی در بافتنِ افسانه لبخند مصباح به غسال! نشان داد که نقلِ لبخند مصباح در واقع سایه ای از قهقه تمسخرآمیز جناب صدیقی در رواج کرامت سازی است و گرچه خلاف گویی اش روشن شد(و با التزام به اصول فقه سنتی باید ایشان را بدلیل عدم وثاقت رد و نهی کرد)اما چرا طرد نمی شود؟ چون افسانه سازی دینی نیاز ضروری قدرت امروز است. در کجا؟ در حفظ تتمه مشروعیت ته نشین شده در باورهای اندک ‌مردمانی که نه بخاطر کارایی و آباد کردن دنیا بلکه حمایت شان از منظر عقیدتی و بخاطر ترسِ از دست دادن آخرت ندیده ای است که اینان وعده می دهند!

️حاکمان می دانند کسب و حفظ مشروعیت؛ یا بدلیل مقبولیت مردمیِ متکی بر کارایی است یا همدلی ایمانی! در شرایط فعلی مورد اول منتفی است پس لازم است مشروعیت را ولو با کرامات سازی و بت تراشی حفظ کرد.

اینان بر منتقدین می تازند چرا سیاه نمایی می کنید،خود مشروعیت بنا شده بر دروغ را با سیاه بازی به خورد هواداران می دهند و یادشان می رود مشروعیت سازیِ دروغین برای بیت حکمرانی؛ بسیار سست و با تعمیق آگاهی بر باد می رود:"ان اوهن البیوت لبیت العنکبوت"!