سوريه بيش از آن كه به كمك هاي تسليحاتي نياز داشته باشد، نیازمند يك مديريت حساب شده در تجميع انواع كمك هاي مورد نياز و برنامه ريزي براي بكار گيري موثرشان در مناطق مختلف سوريه از جمله پهنه رزم است.

ما مي توانيم از كشورهاي مختلف دنيا براي انواع نيازمندي هاي مردم سوریه كمك بخواهيم، اما نمي توانيم آنان را مجبور به چنين كاري كنيم. مهمتر از آن، مي توانيم ليستي مكفي و جامع از كمك ها را از طريق كشورهاي مختلف دوست مردم سوريه تأمين كنيم، اما نه با قهر كردن كه با ايستادگي مسئولانه. و مهمتر از همه، بيشترين كمك به مردم و رزمندگان سوريه داد زدن و كمك خواستن از ديگران نيست، كه علاوه بر آن، تلاش هاي عغملي مان براي هر اقدامي است كه خود مي توانيم انجام دهيم و اگر خود تمام و كمال قابليت هايمان را براي كمك به ديگران به كار نگرفتيم، نمي توانيم از ديگران انتظار داشته باشيم كه شش دانگ در خدمت مان باشند!

منظور اين است كه نيروهاي ائتلاف با كمك كشورهاي منطقه مي توانند بخش بزرگي از نيازمندي هايشان را تأمين كنند و نمي دانم چرا اصرار دارند كه فقط آمريكا و كشورهاي اروپايي بايد همه شان را در اختيارشان قرار دهند!؟ به خصوص كه با رايزني هاي فشرده اي كه تاكنون انجام شده هنوز كشورهاي مذكور تمايلي بدان نشان ندئاده اند. هواپيماهاي بدون سرنشين تنها در اختيار آمريكا و فرانسه و انگليس نيست، بلكه بسياري از كشورها از جمله تركيه، امارات متحده عربي و برخي از كشورهاي عربي ديگر نيز هواپيماهاي بدون سرنشين دارند و اتفاقاً از پيشرفته ترين شان را نيز در اختيار دارند. اين پهپادها توانايي پروازهاي طولاني مدت در مسافت هاي دور را دارند، به طوري كه مي توانند از كشورهاي ديگر به سوي آسمان سوريه فرستاده شده و انواعي از عمليات ها را انجام دهند. اگر نگراني از كشيده شدن جنگ به فراسوي مرزهاي سوريه هست، به راحتي تيمي كه آن ها را هدايت مي كند مي تواند به مناطق مرزي يا مناطق آزاد شده سوريه و كاملاً امن (مثل مناطق كردنشين شمال شرقي) منتقل شده و از آنجا كار به پرواز در آوردن و هدايت شان را به نقاط مختلف سوريه تدارك ببينند. سلاح هايي را كه مصرف شان زياد است، از طريق خريد از كشورهاي ديگر مي توانيد تأمين كنيد. برخي از سلاح هاي پيشرفته روسي را كه قابل استفاده در سوريه باشند مي توانيد از طريق ليبي تهيه كنيد (چون هر دو كشور از سلاح هاي روسي استفاده مي كنند كه قابل جايگزيني با يكديگر هستند) و سلاح هاي حساس و موردي را از كشورهاي پيشرفته تر. كشورهايي كه مايل به كمك هاي تسليحاتي تهاجمي نيستند، انواع تدافعي و تجهيزات را در اختيارتان مي گذارند و كشورهايي كه مايل به كمك هاي انسان دوستانه هستند، قادرند انواعي از آن ها را پوشش دهند و مابقي كشورها نيز كمك هاي مالي در اختيار قرار دهند و اروپا نيز كه تمايل براي خريد نفت از ائتلاف سوريه نشان داده است. ژنرال هاي اين كشورهاي دوست نيز مي توانند در انواعي از نقشه ها و عمليات جنگي همراهي كنند و نيروهاي انساني نيز كه از مناطق مختلف مي رسند و به جز القاعده اي ها نبايد جلوي بقيه را گرفت. ائتلاف سوريه نيز در حالي كه اسد هنوز كاملاً سقوط نكرده هم تشكيل دولت داده و هم توسط اتحاديه عرب و جامعه جهاني به رسميت شناخته شده است و هر روز رژيم اسد مواضع جديدي را از دست مي دهد و هم دچار كمبود شديد نيروي انساني شده است و هيچ جاي سوريه براي آنان و حاميان اش امن نيست. اعضاي ائتلاف توجه كنند كه راهي را كه برگزيده اند، چون انساني و اخلاقي است، همواره دشوارتر است و چون براي رسيدن به اهداف شان نمي خواهند دست بر هر كاري بزنند، مي بايست در مقابل پشتكار و اصرار و ابرام بيشتري از خود نشان دهند و اين بخشي بزرگ از ارزش معنوي راهي است كه برگزيده اند. آنان راهي طولاني براي كمك به مردم شان در سوريه دارند كه تازه آغاز شده است و حتي پس از سقوط كامل اسد در مقاطع مختلف با كمك هايي كمتر از آنچه بدان ها قول داده شده مواجه خواهند شد و آنان نبايد دلسرد شوند و جا بزنند و همان گونه كه در نزد سياستمداران و مقامات غربي مي بينند، بايد بسيار پرحوصله و دلگرم بوده و آنقدر اهداف شان را دنبال كرده و اصرار ورزند كه در نهايت به مقصودشان برسند. اين راه دشوار كساني است كه برخلاف جانيان تصور نمي كنند با قدرت قهر و جبر مي توانند به همه اهداف شان برسند. اين درحالي است كه ائتلاف در همين اجلاس اخير استانبول پيشرفت داشته است: آمريكا كه تاكنون كمك هاي نظامي به ائتلاف نمي كرد، كمك هاي نظامي دفاعي را در دستور كار قرار داده و ميزان كمك هاي انسان دوستانه اش را نيز افزايش داده است، انگلیس و برخی از کشورهای دیگر نیز همین طور. به جامعه جهاني قول داده ايد كه دنباله روي از تروريست ها نداريد و بدنيال جامعه اي آزاد و دموكرات هستيد و اتحاديه اروپا را متقاعد كرده ايد كه در نشست بعدي شان كمك نظامي به ائتلاف سوريه را در دستور كار قرار دهد. چه بسا در آينده در نشست هايي اصلاً پيشرفت نداشته باشيد، اما نبايد نااميد شويد و بايد در نقطه مقابل بر راهكارهاي مختلف تان بيافزاييد؛ اين راهي است كه سياستمداران كشورهاي موفق جهان بدان اعتماد دارند و اگر كشور كوچك اسرائيل توانسته به ميزان زيادي جامعه جهاني را نسبت به مشكلات خودش حساس سازد، بدين سبب است كه آنان را به همراه آمريكايي ها از باپشتكارترين و پرحوصله ترين سياستمداران جهان خواهيد يافت و نقطه مقابل ما خاورميانه اي ها كه زود نااميد شده، دلسرد گشته، خسته شده يا از كوره در مي رويم.

اما چيزي كه اينك جاي نگراني است، استفاده از سلاح هاي شيميايي توسط اسد است كه به تأييد كارشناسان برخي از كشورها نيز رسيده، اما در اين وضعيت –و پس از بيش از دو سال جنگ در سوريه- مقامات برخي از كشورها تازه يادشان افتاده كه مشكل سوريه تنها بايد از طريق سياسي و غيرنظامي حل شود!! اين كه همواره راهكارهاي سياسي و غيرنظامي در اولويت نسبت به اقدامات نظامي بايد گذاشته شود، يك اصل اخلاقي و انساني براي هر مبارز راه حق است، اما بدين معني نيست كه اقدامات نظامي بايد كنار گذاشته شوند، آن هم وقتي كه حكومتي مردم خودش را به گلوله و توپ بسته و در طول اين چند سال و با وجود رايزني هاي فشرده نمايندگان سازمان ملل ثابت كرده كه به جز زبان زور چيز ديگري نمي فهمد و مصر است تا به هر قيمتي شده با كشتار و شكنجه مردم را سركوب كند! نگراني بيشترم از جانب اوباماست كه تاكنون نشان داده به همان ميزاني كه چمبرلين به سبب عدم شناخت مكفي نسبت به هيتلر خوشبين بود، او نسبت به جنايتكاران منطقه خوشبين است و با عدم عمل نسبت به هشدارهايي كه خود داده دارد به آنان مي فهماند كه در تهديدهايش اصلاً جدي نيست و دست شان باز است! مشكل مضاعف اين است كه با هر وزير امور خارجه اي كه در آمريكا عوض مي شود، كارها دوباره به نقطه صفر باز مي گردد و وزير جديد از تجارب وزير قبلي كمك نمي گيرد، بلكه اصرار دارد تا همان راه هاي رفته وزير قبلي را خودش دوباره يك به يك برود تا به نتيجه اي برسد كه وزير قبلي رسيده بود و اين در حالي است كه هر روزه بيش از صد نفر در سوريه كشته مي شوند!

اقداماتي كه براي استقرار سيستم دفاع موشكي در اردن انجام شده ضروري است، اما نبايد آن ها از كشورهاي حاشيه خليج فارس بدانجا منتقل شوند؛ چون در صورتي كه محرز شود اسد از سلاح هاي شيميايي استفاده مي كند و آمريكا و متحدان اش بر اساس قولي كه داده اند، وارد جنگ با رژيم سوريه شوند، ممكن است ايران به شكلي رسمي وارد معركه شود و آن گاه براي دفاع از مناطق حساس در حاشيه خليج فارس با كمبود مواجه خواهيد شد و سيستم هاي موشكي دفاعي آنجا بايد حتي تقويت شوند. اينك كه طب درگيري ها در شبه جزيره كره فروكش كرده، بخشي از سيستم هاي دافع موشكي كه جديداً بدانجا منتقل شده ديگر حضورشان ضروري نيست و تعدادي از آن ها قابل انتقال به اردن و كشورهاي حاشيه خليج فارس خواهند بود. زيرا در صورتي كه درگيري نظامي با ايران رخ دهد، قطعاً از نظر كمي با حجم وسيعي از موشك ها بايد مقابله كنيد كه تعداد موشك هايي دفاعي اي كه اينك در منطقه مستقر كرده ايد، بسيار اندك بوده و به هيچ وجه كفايت نمي كنند و زماني بيشتر متوجه اين كمبود مي شويد كه دريابيد موشك هايي كه رژيم اسد نيز در اختيار دارد بايد بدان ها افزود.

در ميان كشورهايي كه ظاهراً از اوضاع حاكم بر سوريه اظهار گله مي كنند، مقامات روسيه كه انتظار ندارند وقتي علني به رژيمي كه مردم اش را با موشك ها و تسليحات روسي به گلوله بسته عملاً كمك مي كنند، اظهارات رسمي شان تحت عنوان حل مسائل از طرق غيرنظامي، چيزي بيش از يك لطيفه بي مزه و وقيحانه ارزيابي شود! از همه عجيب تر گفتار و رفتار مقامات آلماني است. آنان در حالي كه خودشان كمكي به مردم سوريه نمي كنند، مانع از كمك هاي ديگران نيز مي شوند و در حالي كه در سوريه تاكنون بيش از هفتاد هزار نفر كشته شده كه هر روز نيز ادامه دارد، با كمك به مردم سوريه براي پايان بخشيدن زودتر جنگ مخالف اند، اما در همين زمان به اسرائيل پيشرفته ترين سلاح ها را مي دهند تا پشتوانه كافي براي آغاز جنگي ويرانگر را –كه هر روز نيز بر تهديدهايش مي افزايد- در خاورميانه داشته باشد!؟ به نظر مي رسد كه سياستمداران كنوني آلمان نسبت به جنايت هايي كه نازي ها در گذشته مرتكب شده اند، دچار كج فهمي شده و "نفس" آن را درست درك نكرده اند. خطاي هيتلر و نازي ها، كشتار و تبعيض به يهوديان نبود، بلكه تبعيض ميان انسان ها بود و براي آن نيز همچون هر تبعيض پرستي معيارهاي خود را داشتند و امروز نيز اگر به خاطر جور و جفايي كه به يهوديان در گذشته شده، جوري رفتار كنيم كه انگار آنان تافته جدا بافته اند و زماني كه اعراب هر روزه دارند مي ميرند، مي توان دست روي دست گذاشت، اما يهوديان و اسرائيل اجازه هر رفتاري حتي شروع جنگي ويرانگر را دارند، يعني باز تبعيض آميز رفتار كرده ايم و باز چون نازي هاي دچار تبعيض شده ايم؛ آن هم تبعيض معكوس. چون همه انسان ها با هم برابرند، بدون اين كه برخي برابرتر باشند. آن گاه چيزي نمي گذرد كه در انتهای این راه مي بينيم درست مثل مقامات و رهبران دروغگو، رياكار و وقيح ايران شده ايم كه در حالي كه به جانيان اسد كمك نظامي مي كنيم تا مردم را بيشتر بكشند، از صلح حرف مي زنيم و در حالي كه در ايران، بين ايراني با افغاني، مسلمان با غيرمسلمان، شيعه با سني، شيعه حكومتي با غيرحكومتي و مردم با مزدور و انواعي از اقوام ايراني (و سوءاستفاده از آن در راه منافع خود)، انواعي از تبعيض ها را اعمال مي كنيم، نگران تضييع حقوق سرخپوستان در 250 سال پيش در آمريكا مي شويم (آن هم زماني كه آقايان بي سواد از اندروني و بيروني خانه هايشان فراتر نرفته اند، از شرايط جوامع اروپايي و غربي حرف مي زنند و انتقاد مي كنند!!) 

در شرايطي كه جنگ بيش از دو سال ادامه دارد و هر روزه نيز مردم كشته مي شوند و رژيمي چنان ياغي و وقيح است كه فكر مي كند به زور اسلحه مي تواند مشروعيت پيدا كند، تماشاچي ماندن و صرفاً از صلح سخن گفتن، كمال بي مسئوليتي و غيروجداني است و كمك به مردمي كه براي دفاع از خود در مقابل رژيمي جاني، نياز به سلاح دارند، ضروري و انساني است و تمايز بزرگ بين انسانگرايان با صلح طلب نمايان؛ چنان كه اگر كشته شوندگان فرزندانمان باشند، جملگي دفاع از خود را پيشه مي كنيم نه تماشاچي شدن و شعارهاي صلح طلبانه.