شرمتان باد

روحم از درد پریش است و جگر ریش به ریش
آخر ای دد  صفتان  شرم  ز بی  شرمی خویش 

شرمتان باد از آن کودک  ناکام  که  مرد
به بر مادر خود زجر کشان در شب پیش

شرمتان باد از این آتش خونبار مدام
بر سر خانه و کاشانه ی اطفال پریس

شرمتان باد از این ظلم مضاعف به عبث
که نشد چاره گر کشت همی بیش ز بیش 

شرمتان باد که گر  حضرت  موسی  آید
گوید ای سامریان نوش نباشد پی نیش

هر که اندر تف آتش تن  طفلان  سوزد
وانکه بمب افکندش نیست بشر مسلک و کیش

آدمی نیست هرآنکس به تجاسر کوشد
کز تجاسر نکند کسب ظفر خیر اندیش

سوزد از آتش عدوان همه اقطار جهان
گریه کن گریه ی جان سوز سها از دل ریش

لب فرو بند و سخن بی ثمر از جور مگوی
چرخ گردنده ستمگستر گرگست به میش