• نویسنده,بامداد اسماعیلی
•  

او می‌گوید سپیده کلاس دوم دبستان بود که این خاطره تلخ تا ابد در ذهن او و خودش حک شد.

ستاره آخرین دیدارش با دختر خود را خوب به یاد دارد: «با توجه به سختگیری‌های پدر که اصلا اجازه نمی‌داد من بچه‌ام را ببینم، دادگاه تعیین کرده بود که توی ماه بتوانم حداقل یک بار بچه را در ملاءعام یعنی در خیابان ببینم. او از ماشین پدرش پیاده شد و من هم همینطور. ما همدیگر را بغل کردیم و همینطور روی زمین نشستیم و گریه کردیم. قادر به توصیفش نیستم».

به گفته ستاره فرخی، بعد از آخرین دیدار این مادر و دختر، پدر دیگر سپیده را برای ملاقات نبرد و به او گفت که مادرش مرده است. آنجا بود که فصل جدیدی در زندگی ستاره و سپیده آغاز شد و آنها دیگر هیچ خبری از هم نداشتند.

«یادم می‌آید که روزهای تولدش برایش کادو می‌گرفتم و در تنهایی مثل دیوانه‌ها فقط گریه می‌‎کردم. خیلی برایم سخت بود».

 

مهاجرت به آلمان

ستاره در شب سال نو ۲۰۱۶، مانند صد‌ها هزار پناهجو از طریق ترکیه، یونان و مسیر بالکان به آلمان پناهنده شد و آنجا به عنوان آرایشگر مشغول به کار شد.

او می‌گوید که اکانتهای فیسبوک و اینستاگرامش را عمومی کرده بود و مطمئن بود که یک روز سپیده او را پیدا خواهد کرد و دقیقا همین اتفاق افتاد.

دخترش سپیده که حالا خود زنی ۲۶ ساله شده، توانست او را چند سال پیش از طریق اینستاگرام پیدا کند و به او پیام دهد.

ستاره می‌گوید: «هیچ وقت یادم نمی‌رود. شماره تماسم را گذاشتم اما سپیده و من نمی‌توانستیم تا چند روز با هم صحبت کنیم. دوربین را بازمی‌کرد و گریه‌کنان می‌‌پرسید مادر خودتی؟»

آنها ماه‌ها با هم با کمک یک روانپزشک در تماس بودند تا بالاخره سپیده توانست به آلمان برود.

 

ملاقت ستاره و سپیده در فرودگاه دوسلدورف

تابستان ۲۰۲۲ لحظه‌ای که ستاره و سپیده سالیان سال برایش روز شماری کرده‌اند، فرا رسید. آنها بعد از ۱۷ سال دوری، همدیگر را در آغوش گرفتند و نزدیک به نیم ساعت گریستند، همدیگر را بوسیدند و اشک‌های ذوق همدیگر را پاک ‌کردند.

سپس مجددا به هم خیره می‌شدند، گریه می‌کردند و لبخند می‌زدند. سپیده در آن لحظه تنها جمله‌ای که قادر به گفتنش بود این بود که «امیدوارم هیچ مادر و فرزندی از هم جدا نشوند».

بعد از یک سال و نیم دوباره به سراغ ستاره و سپیده رفتم تا بدانم حالا چه حسی دارند. هر دو به تازگی به فاصله سه روز تولد داشته‌اند و مشغول هستند. ستاره همچنان در آرایشگاه کار ‌می‌کند و سپیده که پناهندگی دریافت کرده ‌است مشغول مراحل ادغام و یادگیری زبان است.

سپیده که موهای خود را حالا کوتاه کرده است، در خانه مادرش ستاره چای می‌نوشد و می‌گوید: «هنوز احساس می‌کنم برایم مثل یک خواب است. مثل خوابی که همه چیز با جزییات یادت می‌آید اما نمیتوان باورش کرد. یک شوک روحی. ما کلی خاطره داریم در این یک سال و نیم اما اصلا جایگزین آن هفده سالی که از دست دادیم نمی‌شود».

سپیده مادرش را بزرگترین سرمایه زندگی‌اش خطاب می‌کند و می‌گوید: «الان که مامانم را دارم خیلی حالم خوبه».

ستاره که عاشقانه دخترش را نگاه می‌کند در انتهای صحبت‌های دخترش می‌گوید:«خاطراتی با دخترم تجربه کردم که اصلا فکرش رو نمی‌کردم. ما داریم با هم بزرگ می‌شویم. شناختن او خیلی برایم سخت بود. چون در یک دنیای دور از من بزرگ شده بود. اما با گذشت زمان می‎‌بینم خیلی چیزها به من شباهت دارد. ساعت‌ها بهش زُل می‌زنم. می‌توانم بگویم که دوباره با او متولد شدم».

شاید هر کسی درد و غمی که ستاره و دخترش سپیده در این سالها کشیده‎‌اند را درک نکند. اما شیرین بودن چنین لحظه‌‍‌ای برای هر کس قابل حس کردن است.