قریب دو دهه است که مملکت ما در این منطقه از جهان وارد چالشی با دنیا و ممالک منطقه و حتی با خود مردم ایران شده که به چالش هسته ایی شهرت یافته است. مضمون این چالش تلاش دولت ما برای غنی سازی  اورانیوم از 0% به 3% و از آن به 20%  و تلاشهایی برای دستیابی به تکنولوژی آب سنگین است که بنا به ادعای دنیا و در رأس آن 5+1 ، هردو مورد میتوانند  مصرف دوگانه نظامی وغیر نظامی  داشته باشند که بعلت سابقه پنهاکاری دولت ما، مملکت ما درمظان اتهام استفاده نوع اول، یعنی نظامی قرار گرفته است.

این چالش منجر به صدور 3 قطعنامه از سوی شورای امنیت و اتخاذ تعداد بسیاری تصمیمات تحریمی سنگین  دیگر از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا علیه میهن ما گشته است.

آنچه به  توانایی دورزدن این تحریمها از سوی دولت ما ترجیحبند دولتمردانمان  شده است در حقیقت مانند فرارمجرمی است که در حالت فرار دائمی زندگی کند و این وضعیت را قابل دوام تصور کند. نتیجه چنین تصوری دیر یازود خسته شدن مجرم فراری  یا خودکشی  اوست.  او سرانجام مجبور است خود را به  پلیس تسلیم کند والی گزینه  بدتر برای گریز از چنگ قانون، ممکنست  دست زدن به جنایات تازه تری باشد.

من نمیگویم که  دولت ما مجرم و فراری از قانون و مقاوله نامه های بین المللی است کما اینکه عکس اینراهم نمیتوانم بگویم چون در کار دولت ماشفافیتی نیست ولی آنچه بر آن تأکید دارم اینست  که هیچ دولتی نمیتواند با سماجت  دربرابر نیرویی بایستد که با آن در یک موازنه استراتژیک مناسب نیست  و بدتر از آن نیرویی که بحق و یا ناحق توانسته است  برای خود فرادستی حقوقی نیز کسب کند. تلاش ایران برای دور زدن تحریمها جز اینکه اقتصاد سیاه را در حول دستگاه دولتی افزایش داده، فساد آفریده  و موجب دزدیهای کلان از بیت المال شده یا اینکه  به باج دهی به دولتهایی نظیر: روسیه ، چین، هند، ترکیه و حتی دوبی و قطر از ایران ما گردیده نتیجه ایی نداده است.

اقتصاد یکپارچه و همگرا شده امروز دنیا به هیچ کشوری که بخواهد توسعه متعارف برای مردم خود تأمین کند اجازه نمیدهد  خود را از جریان واحد بازار جهانی جدا کند چون در انزوا بحثی از توسعه دینامیک و پایا نمیتواند وجود داشته باشد.

دنیای امروز دنیای تقسیم کار بمقیاس جهانی است و هرکشوری که در انزوا قرار گیرد، به هر نقطه ایی از توسعه علمی و فنی هم برسد (که نمیتواند، زیرا توسعه علمی و فنی مستلزم وارد شدن در این تقسیم کار جهانی است)، نهایتاً در اثر انزوای اقتصادی و هزینه  بسیار سنگین تولید مستقل، بعلت قرارگرفتن در حاشیه این تقسیم کار جهانی، از پای درخواهد آمد و به مصرف کننده کالاهایی تبدیل خواهد شد که ممالک هم سطح دیروز او، با کیفیتی بهتر و هزینه ایی کمتر و برای بازاری وسیعتر تولید میکنند .

جناب رئیس جمهور آینده!

 قریب 3000 سال پیش، در آمریکای مرکزی امروز در دامنه های سربفلک کشیدهِ  "آند"،  در کشوری که امروز پرو نامیده میشود تمدنی وجود داشت بنام اینکاها که با تمدنهای ایران هخامنشی، رم، چین و هند باستان همطراز بود. این تمدن از آنجا که نتوانست، بعلت فقدان امکانات دریانوردی، در داد و ستد فرهنگی با بقیه جهان پیوند بخورد در محدوده محصور شده طبیعی خود از غافله تمدن جهان چنان عقب ماند که از صفحه تاریخ محو شد.

جناب رئیس جمهور آینده!

در این سالهایی که دولت ما صرف موشک سازی و اورانیوم غنی کردن بوده است،  کشور 200.000 نفری قطر(یعنی جمعیتی معادل شهرک سعادت آباد در تهران ما) موفق شده است یکی از بزرگترین ناوگان هوایی را در منطقه و حتی دنیا بوجود آورد تا جایی که قلمرو هوایی ماهم جولانگاه "قطرایرلاین" شده است. این امیر نشین خلیج، امروزه به یکی از بزرگترین سرمایه گذاران در سطح دنیا و به سویس منطقه بلحاظ اعتبار مؤسسات مالی اش مبدل شده است.

طی همین مدت که دولت ما مشغول اتم سازی، و برای دنیا هَل مَن مبارز طلبی بوده، ترکیه به ابر قدرت صنعتی و مالی منطقه تبدیل گریده است.

طی این مدت عربستان و ودوبی وسیعترین سرمایه گذاریها  را برای توسعه تکنولوژی "سِل انرژی" یعنی صفحه های جاذب انرژی خورشیدی و تبدیل آن به برق و انرژی حرارتی را پایه ریزی کرده اند که بقول نشریه معتبر وال استریت چندی پیش درآینده مقام نخست را در دنیا خواهند داشت. این تکنولوژی به نیروی انسانی زیاد احتیاج ندارد و "دانش مصرف" است تا "کارمصرف".

عربستان سعودی در کار ایجاد بزرگترین  و پیشرفته ترین صنعت تولید الومینیوم  در دنیاست که میتوان حدس زد که با توجه به مصرف بالای انرژی برای تولید این فلز، بازار المینیوم با کیفت عالی را در دنیا بخود اختصاص خواهد داد.

بنگلادش فقر زده  طی دهه گذشته به مرکز جاذبه سرمایه های اروپایی برای تولید کالاهای مصرفی درشرق آسیا تبدیل گریدده است. هند به  یکی از بزرگترین کشورهای نرم افزارساز دنیا تبدیل گردیده است.

جناب رئیس جمهور آینده!

 این فهرست را تا چند ده صفحه میتوان ادامه داد ولی حرف من بعنوان یک شهروند ایرانی اینست، که طی دو دهه، دولت و رهبر مملکت؛  بنام ایران، بنام حق مسلم ملت ایران در دستیابی به تکنولوژی  هسته ایی چنان امر ناموسی و حیثیتی ای از این فنآوری ساخته اند که هم راه خود را برای آشتی با دنیا بسته اند و هم  ازسرمایه گذاری زیر بنایی برای بسیاری کالاها و از جمله کالاهای قابل صادرات و تأمین سوخت بنزین و گازوئیل برای وسائط نقلیه کشور پس مانده اند. ایران امروز  به یمن "این حق مسلم ما" به  یکی از وارد کنندگان:  بنزین، گندم، شکر، برنج، انواع و اقسام اجناس بنجول چینی تبدیل گریده است.

جناب رئیس جمهور آینده!

آیا شما با وجدان آسوده و رعایت انصاف و شرف متعارف میتوانید با ضرس قاطع بگوئید: آیا واقعاً ملت ما آنچنانکه دولت و رهبر ادعا میکنند برای این تکنولوژی اهمیت ملی قائل بوده و دستیابی به آنرا مخصوصاً با این هزینه کمر شکن برای ملت، آنرا مسئله خود میدانسته است و میداند؟

خلاصه کنم. اگر واقعاً ملت ما مانند رهبر ما، به تکنولوژی هسته ایی بچشم حق و حریم ناموسی و حیثیت ملی  خود مینگرد؛ خوب! پس باید پای همه این کمبودها، تحریمها، باج دادنها به روس و چین و قطر و بورکینا فاسو و فلان جزیره چند ده هزار نفری اقیانوس هند هم بایستد و بدون اعتراض هم برنج و گندم سمی و آفت زده هند را هم تناول کند و  به کالاهای بنجول چینی هم اعتراض نکند.  ملت ما در چنین صورتی حق کمترین گلایه ای هم ندارد.

ولی اگر برعکس ادعاهای حکومت خود و رهبر؛ این ملت به چشم یک مسئله ملی و حق ناموسی ملی به  فنآوری هسته ایی نمینگرد،  رهبر مملکت و دولت ما که در گذشته و حال  با سوء استفاد از نام ملت برای ایجاد چنین فنآوری چالش برانگیزی اینهمه هزینه به  مردم  ومیهنمان تحمیل کرده اند به ملت و مملکت خیانتی بزرگ را مرتکب شده اند.

حرف من اینست اگر چنین است؛ خیانت بس است! و شما کوچکترین دلیلی در دست ندارید که چنین نیست. به خیانت به  این ملت   و مملکت پایان دهید!

راهِ کار ساده است. شما و رهبر مملکت میتوانید مانند همه دولتهای دیگر که درشرایطی مشابه با وضعیت ما، به آرای عمومی مراجعه میکنند، برای این مسئله به رفراندم و آرای عمومی مراجعه کنید. درهمین سوئد که من زندگی میکنم قریب 30 سال پیش برای استفاده از انرژی اتمی همه پرسی شد و همه پرسی در مورد استفاده از انرژی هسته ایی در این کشورهایی که در مسئول و دموکراتیک بودن دولتهای آنها، برخلاف مملکت ما،  ابهامی هم نیست به یک سنت تبدیلگردیده است.

پیشنها من به شما بعنوان رئیس دستگاه اجرایی مملکت اینست که بعنوان اولویت برنامه های خود؛ حق و ادامه سرمایه گذاری در زمینه توسعه فن آوری هسته ایی را به رفراندم بگذارید تا هم خیال و وجدان خود و رهبرتان را برای همیشه راحت کرده باشید و هم بهانه را از منتقدین داخلی خود گرفته باشید. و، هم مردم را به تحمل پیامدها و هزینه های این تکنولوژی چالش برانگیز ایران ویران کن وا دارید و مسئولیت عواقب و هزینه های ناشی از این چالشگری مورد تأئید شان را به عهده خودشان بگذارید.

اگر دولت ایران نخواهد تن به چنین رفراندمی بدهد، یک معنی بیشتر ندارد و آنهم اینست که فنآوری هسته ایی نه  یک "خواست ملی" بلکه مسئله ایی است که فقط به رأس هرم حکومتی و ساختار قدرت و باندهای نظامی مربوط میشود و خواست مردم ایران  نیست. دولت آینده ای که شما تشکیل میدهد حق ندارد هزینه این چالش را به ملتی که آنرا تأئید نکرده است و نمیخواهد تحمیل کند.

اگر مقام معظم رهبری  بمب اتمی میخواهد داشته باشد اقلاً هزینه آنرا  از بیت و نهادهای تحت رهبری خود تأمین کند همچنانکه بخشی از کمکها به حماس، حزب الله و حزب الوفاق بحرین و شورشیان یمن را  میپردازد. پرداختهایی که خارج از هرگونه حسابرسی قانونی انجام میشوند.

 به فعالین و کنشگران سیاسی، فعالین جنبش صلح و ضد جنگ و اصحاب قلم!

این؛ وظیفه همه ماست تا  با طرح در خواست به رفراندم گذاردن لزوم دستیابی به فنآوری هسته ایی،  گفتمانسازی کنیم. سعی کنیم تا آنرا واقعاً به موضوع و مسئله ای ملی که ملت باید روی آن تصمیم گیری کند و نه "رهبر" و دولت تبدیل کنیم .  فراموش نشود که تأکید من بر گفتمان سازی برای طرد لزوم فن آوری هسته ایی است و نه نهاد سازی برای طرح چنین مسئله ایی بدون زیر سازی گفتمانی آن !

گفتمان سازی روی این مسئله نطفه و تخمک جنبش ضد هسته ایی است . نمیتوان این حرکت را از بالا و فراساختاری، مانند همه حرکات معکوس سیاسی دیگر که ناکام هم میشوند از نهاد سازی شروع کرد. طرح و توضیح  و ضرورت بحثی ملی، روی این مسئله باید سراسر شبکه های اجتماعی و دنیای مجازی را  فراگیرد تا بتواند به یک گفتمان ملی فرا روید. فقط با تبدیل این مسئله به یک گفتمان فراگیر ملی است که میتوان هزینه احتمالی ماجراجویی هسته ایی را به گردن آنهایی گذارد که مملکت را به گرداب بحران هسته ایی و تحریمها ی ناشی از آن کشانده اند.