کوس رسوای شورای هرزگان

سر آخر نواخته شد.

طنینِ دردش، در جانِ دردمندان

همچون زهرِ مار فرو جست.

حالا:

همه بی پناهان می دانند!

در اعماق ِرنج ها و در سکوتِ دریا،

آنان تنهایانند

همچون جوجه های معصوم و ملوس

در این بی دادرسی ها،

بی خانمانانند ـ

دریغ، کین دشوار و تلخ

بسان ِ دُشنه ای

در قلبِ سیاهِ سکوت نیست،

چرا که:

ازین حرمت شکنی ِ وجدان

کزین خوابرفتگی ِ بی گاهِ انسان

به راستی، آبرومندان

سربزیر و دردکشانانند.

++

پس در این میانه، دلِ مهربانی ها و زلال چشمه ساری ها کجاست؟

دیگر نوازشِ بی کسی،

آیا، کاکل افشانِ آبرومندی ِانسان نیست؟

دستِ یاری و خلاء بی پناهی،

آیا، گم شده تر از خدا و پرت تر از زمینِ خشک نمانده است؟

فریاد بر این هرزگی!

بیداد بر این دلگی!

وای، بر عصر بی حیائی و تف بر درندگانِ پاکی،

که بر فرشته ی مهمان، نیز رحم نمی کند.

+++

زاده شدن:

در چنین جنگلِ بربریت و شهوت،

در هیاهوی دُهل و سرنایِ گوشخراش مهرِ اولیای خدا!

چرا، زاده شدن،

بی سهم ِ والدین،

در پگاهی که:

عدالت نیز خوابش برده است،

و آهوان، بی ضامن مانده اند،

و نای فقر در انتهای خستگی ست؟

چرا زاده شدن،

آنهم، در فقدانِ دستِ مهرِ مادر و در شکستگی ِپایِ پدر.

شخم خوردن و ماندن در کشتزاری که کشتکار

روزی نچندان دور، سبزینگی ات را همچون علفی درو خواهد کرد!

سقفی چنین، به چه کاری می آید؟

بی حق و ناتوان،

با نام فرزند خواندگان ـ

اسیر و بی امان، در حرمسرای ِنرمِ شریعتمداران،

آخر چرا!؟

باری:

آوراگی، زیرِ این سقفِ فاسق،

آسوده تر است

از طمع این بی شرمی آسمانمداران.

++

فاجران تردید مدارند که:

نسلی و عصری در راه است، روزی نه دور

ناگزیر، خواهند آمد

تا به شریعت و فرزندخواندگی تان

در این دوران پلشت حیوانی

نفرین کنند.

بهنام چنگائی23 مهر 1392