ضمن عرض تسلیت به میهن و به خانواده های سربازانی که در مرز سراوان به دست گروه تروریستی «جیش العدل» به قتل رسیدند؛ و ضمن محکومیت این حرکت تروریستی؛ و ضمن اعتراف به این حقیقت که یکی از دلایل وقوع فجایع اینچنینی، رفتار تبعیض آمیز جمهوری اسلامی و بخشی از جامعه با اقلیتهای ایرانی است؛ باید این نکته را متذکر شوم که هیچکدام این مسائل، اعدام زندانی ها را به انتقام اعمال تروریستی دیگران توجیه نمی کند. مساله اصلا این نیست که اعدام شدگان که بوده اند. این زندانیان اگر – چنانکه گفته می شود – به دلیل «شرارت» و «جنایت» دستگیر شده، عادلانه محاکمه شده، و حکم خود را دریافت کرده بودند، البته به جا بود که در موقع مقتضی – به دور از هرگونه عمل «انتقامی» – مورد اجرای حکم قرار بگیرند تا عدالت اجرا شود. اما چنین نبوده است؛ و جمهوری اسلامی – به اعتراف دادستان کل زاهدان – در حرکتی «انتقامی» آنها را اعدام کرده است. بنابراین، مساله این است که با چنین عملی، جمهوری اسلامی خشونت را به حوزه مدنی ایران تزریق می کند.

در جایی که خشونت در میدان جنگ و در برابر دشمن و تروریست مجاز و بعضا پسندیده است، خشونت در حوزه مدنی در برابر زندانی – که از هر گونه حق و وسیله دفاع از خود محروم است – امری ناپسند و به شدت ضدِمدنی است. هموطنان توجه داشته باشند که جمهوری اسلامی این حرکت را فقط در قبال «تروریست» و «دشمن» نمی کند؛ بلکه با بسیاری از شهروندانی که خود میهن دوست و مسالمت جو بوده اند نیز، به صرف اختلاف عقیده، بارها همین کار را کرده است. به خاطر بیاورید اعدامهای فرمایشی بعد از «انتخابات» ریاست جمهوری 88 را، که فقط و فقط برای ترس انداختن در دل جامعه انجام شد. لذا امروز تایید این رفتار جمهوری اسلامی در قبال اعدام شدگان به انتقام حادثه اخیر، در قطع بزرگتر به معنای تایید رفتار خشونت آمیز بی چارچوب و بی قانون جمهوری اسلامی در کل جامعه خواهد بود. مراقب باشیم مسائل را از هم تفکیک کنیم تا به اشتباه حکمی کلی در تایید جنایت صادر نکنیم.

رضا پرچی زاده

5 آبان ماه 1392