جامعه مدنی ایران از شرایط موجود ناراضی است و دلیل نارضایتی را نیز در مدیریت نادرست و عدم شرکت همه اقشار جامعه در امور کشوری میبیند. جریانهای سیاسی اپوزیسیون حکومت ایران نیز بدلیل نداشتن برنامه مشخص و ابتکار عمل از هر گونه موفقیتی باز مانده اند. بازگرداندن اعتماد بنفس و بازنمودن گره بزرگ اجتماعی موجود در ایران نیازمند توافق بر روی نقاط مشترکی است که باعث شود اقشار و طبقات مختلف قومهای ایرانی هماهنگ و یکصدا خواستار تغییرات بنیادی شوند.

تقریبا همه ایرانیان ناراضی یکصدا میگویند دروغگویی به یکی از مشکلات مهم جامعه تبدیل شده است که نه تنها امور کشوری را فلج کرده بلکه بر روابط میان مردم نیز اثر گذاشته و فرهگ اخلاقی ما را به مرزهای نابودی نزدیک کرده است.

زمانی که از اعتراض به رژیم جمهوری اسلامی ایران میگوییم یعنی روش موجود کشورداری را نا صحیح میدانیم و آن را نیک نمیپنداریم. یعنی خواهان روشی صحیح، نیک و سازنده میباشیم. رژیم حاکم بر ایران با تبلیغ دشمنی و نفرت، نابودی و ناامیدی را جایگزین آبادانی، امید و ابتکار عمل کرده است در صورتی که جوانان ایرانی خواهان زندگی پر شور تری هستند تا بتوانند آینده بهتری را در دورنمای خود ببینند و بتوانند با آن امید، به زندگی ادامه دهند.

سفری نمادین به سوی ایران را در نظر داریم و منظورمان از سفر نمادین این است که برای تغییر و جایگزین نمودن دشمنی با دوستی یا سازندگی با ویرانی ابتدا نیازمند پیش قرار دادهایی هستیم تا بدانیم چه میخواهیم انجام دهیم.

اندیشه نیک، گفتار نیک، کردار نیک را به عنوان نقطه مشترکی در نظر گرفته یم که مورد قبول تقریبا همه ایرانیان میباشد و برای رساندن این پیام به ایران راه دشواری را انتخاب کرده ایم.

به این دلیل راه دشواری را انتخاب کرده ایم که بتوانیم توجه همگان را به این پیام جلب کنیم منظور راهی است که بیش از نه هزار سال قبل گروهی از قبیله های ساکن آسیای مرکزی از طریق سیبری و تنگه برینگ وارد آلاسکا شدند و سپس به تمامی قاره امریکا مهاجرت کردند. این دروازه ورود به دنیای ناشناخته را به عنوان سمبلی در نظر گرفته ایم که میخواهیم از این طریق راه بازگشت به مبدا خود را جستجو کنیم. همچنین میگویند راه ابریشم که از راه های متعددی تشکیل شده بود محلی برای تجارت و تبادل فرهنگها میبوده است که شاهد حضور دینها و اندیشه های بسیاری در طول تاریخ نگارش شده بشری بوده است. بازگشت نمادین از این مسیر میتواند یادآور ادامه تجربه موفق تمدن بشری باشد.

اما مهمترین هدف ما از این سفر نمادین این است که با تداوم سفر خود یادآور شویم پاسخ همه پرسشهای بشری را تنها در تجربیات دیگران و نیاکانمان نمیتوان جستجو نمود و امکان یافتن پاسخ های جدید که از در هم آمیختن تجربیات دیگران میباشد میتواند یکی از این آلترناتیو ها باشد. نیاز ما به یک سیستم سکولار دموکرات در جهان کنونی این مهم را به ما یادآور میشود که انسانها بنا به خصوصیات فردی، اجتماعی و جغرافیایی دارای اندیشه های متفاوتی هستند که برای کار گروهی نیازمند نرمش بیشتری در مورد سلیقه های شخصی خود میباشند.

شاید در صورتی بتوان به یک نظم واقعی در جامعه چند فرهنگی ایران امیدوار بود که قانون و قانون نویسان وابستگی اقتصادی و تشکیلاتی به دینها و اندیشه ها را رها سازند.

در طول این سفر ما در نظر داریم با ثبت تاریخی شرایط موجود در میان مناطق مختلف مسیر عبور و مقایسه آن با ایران خاطر نشان سازیم سکولاریزم یک آلترناتیو سازنده برای جامعه رنگارنگ ایران را آماده ساخته است و ابتکار عمل و پشتکار، ما را به سوی حرکت برای آبادانی کشورمان هدایت خواهد نمود.