هر روز و هر لحظه فریادی بر آوردیم و خواهان عدل و آزادی شدیم. از چه چیزی دارم برای شما سخن میگویم. عدل ! آزادی ! فکر میکنم این واژه ها دیر زمانیست که برایتان جزء واژه های بیگانه به حساب می آید. ولی باز هم فریاد زدیم تا نگاهتان را نسبت به حقوق هموطنانتان تغییر دهید. اما گویی پنبه ای در گوش خود نهاده اید و قصد شنیدن فریادهای مارا ندارید. در چهار دیواری که بر پایه ظلم بنا شده ،به نام منفعت شخصی سکنی گزیده اید. چهار دیواری که فکر میکنید در نهایت عظمت هستید. حال نمیدانید که در نزد خدا در نهایت ذلّتید. درها را بروی خود محکم بسته اید که نه چیزی ببینید و نه صدایی بشنوید. تنها کور کورانه و با سند ها و مدرکهایی که خود میسازید قضاوت کنید و حکم صادر کنید.

بلی. اصلاّ نه صدایی شنیده میشود و نه چیز خاصی بر ای دیدن وجود دارد. فقط صدای ناله مادری به گوش میرسد که در فراق فرزندش مانند شمعی میسوزد.

فقط اشکهای همسری دیده میشود که دل تنگ است. صدای پدری که میگوید: مگر ما چه چیزی جز صلح و صلاح عالم میخواهیم؟

فقط دستهای خسته پدر پیری را میبینم که حال زمان استراحتش پس از عمری زحمت رسیده. اما اگر از کار دست کشد نانی برای خوردن در خانه ندارد.چرا که حمایتی از جانب تو ندارد.

در کتاب ادبیات کشورمان نوشته شده: ((ز گهواره تا گور دانش بجوی)) از همان لحظه است که نوجوان می اندیشد که برای ساختن جامعه ای پویا تحصیل کند و برای این امر تلاش میکند.

اما نمیدانم چگونه است به جوانی که رسید در حالی که در پی تحقق بخشیدن به این امر است او را از تحصیل محروم میکنید ؟ فکر میکنم به قول ما جوانان امروزی ورژن جدید این شعر این است:((ز گهواره تا گور سلول انفرادی بجوی)) بلی امروزه کار دانشجویان ما در بند بودن و سر دادن فریاد عدالت و انصاف است. آنها خواهان حق از دست رفته دوستان خود هستند و برای رسیدن به این هدف از پای نمینشینند.

نکته ای که همیشه توجه مرا به خود جلب کرده این است : زمانی که جوان خواهانِ عدالت، فریاد بر می آورد ترس در وجودت رخنه میکند و آنها را روانه زندان میکنی.

میخواهم تنها این را بدانی که ما جوانان تا آخرین لحظه ای که در این دنیا سپری میکنیم ، لحظه ای از گرفتن حقوق خود و هم وطنانمان دست نمیکشیم. لحظه ای از دفاع دوستان جوانمان که تنها گناه آنان دفاع از حقوق دوستان محروم از تحصیلشان بوده است دست نمیکشیم .

مگر این سلولها چقدر وسعت دارد؟ این را بدان که هر چقدر هم وسعت داشته باشد وسعتش به اندازه قلبهای ما نیست چرا که قلبهای ما وسعت جهانی دارد! میخواهم این را بدانی دیر زمانی نمیگذرد که از این چهار دیواری مخروبه ای بیش نمی ماند. ما جوانانی هستیم که برای در هم ریختن دیوار ظلم از هیچ امری دریغ نمیکنیم. به راحتی میتوانم فرو ریختن این دیوار را

تجسم کنم چرا که به قوای جوانان ایمان دارم!