چرا اسرائیل نمی تواند پیروز شود

چند روزی است که خواهی نخواهی با شعار «  بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود »  رو به رو می­شوم. بسیاری جوانان که این شعار را روی صفحه ی فیسبوک مشاهده می­کنند ، تصور می­کنند این شعار به مناسبت عملیات نظامی اخیر ارتش  در نوار غزه  ابداع شده است . اما من مسن تر از این جوانان هستم و خوب به خاطر دارم که این شعار مدتها پیش ابداع شد : ابتدا به صورت برچسب­ها روی خود روها و  سپس چنان عمومی شد که هر کودکی در اسراییل آن را تکرار می کرد .

   هدف این شعار هواداران حماس  یا شهروندان اروپایی نبوده و نیست، بلکه  هدفش فقط و فقط  اهالی اسراییل و جهان بینی لعنتی آتهایی است که  چهارده سال است بر همه چیز و در همه جا  حکمفرما  شده. این شیوه ی تفکر برمبنای تصورات واهی و فاجعه بارآنها ست .

نخستین مبنای تصور آنها این است که گویا انسان­هایی در اسراییل وحود دارند  که مانع  پیروزی و آسایش حاصل از آن هستند. گویا  این خرابکاران ـ من و همه­ی  اشخاصی  که طرز فکر دیگری داریم ـ  مانع پیروزی ارنش­مان هستیم . یعنی ما  با نوشتن مقالات گزنده و فراخواندن مردم به انسان دوستی و برانگیختن احساس همدردی بازوان نیزومند  ارتش­مان را به بند می­کشیم . اگر ما  نبودیم ، اگر ما خائن­ها  وجود نداشتیم ، ارتش دفاعی اسراییل  مدتها  پیش پیروز شده بود و سرانجام  آرامش و آسایشی که همه­ی ما آرزویش را داریم  برقرار می­شد.

   مبنای تصور دیگری که  به مراتب خطرناک تر است و در شعار « بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود «  نهفته  این است که ارتش اسراییل می تواند پیروز شود. هر روز  یکی از خانواده های مقیم جنوب کشور را پای تلویزیون می آورند  که بگوید: « ما پرتاب راکت­ها را تحمل می­کنیم  برای این که  این ترس و وحشت برای همیشه پایان گیرد».

   در طی چهارده سال چهار بار حمله­ی  نظامی کرده ایم . آماج حمله­ی  اخیر نوار غزه است و ما هنوزهم  همان شعار پرت و پلا را تکرار می کنیم. کودکانی که در جریان حمله­ی تهاجمی سال ۲۰۰۲ وارد  کلاس اول دبستان شدند، اینک سربازانی هستند که  به غزه حمله ورشده اند. در جریان هر یک از این عملیات نظامی  سیاستمداران مرتجع و مفسرین سیاسی به ما توضیح می­دهند که  دوران دوستی پایان گرفته و بایستی  برای همیشه به این قائله پایان داد. و موقعی که آدم قیافه­ی آنها را روی صفحه­ی تلویزیون مشاهده می­کند از خودش می­پرسد: منظورشان پایان دادن کدام قائله است؟ چون اگر رزمندگان حماس یکی پس از دیگری کشته شوند، بازهم کسی  واقعا باور نمی­کند  آرزوی فلسطینی­ها  برای دستیابی به رسمیت شناختن کشور فلسطین برباد خواهد رفت. پیش از ظهورحماس، علیه سازمان آزادی بخش فلسطین جنگیدیم.  و اگر حماس نابود شود، باید علیه یک سازمان دیگر فلسطینی بجنگیم . ارتش اسرائیل نمی­تواند  در این یا آن جنگ برنده شود . اما فقط  و فقط  تفاهم و سازش سیاسی می­تواند امنیت و آرامش برای شهروندان اسرائیل به ارمغان آورد. اما این موضوع را بنا بر اراده­ی نیروهای میهن پرستی که جنگ کنونی را هدایت می­کتتد نمی­شود بر زبان آورد. از اینرو هنگامی که آتش جنگ خاموش شود و کشته شدگان دو طرف مخاصمه شمرده شود انگشت اتهام به سوی ما نشانه خواهد رفت.

      خطابی که سبب از دست رفتن جان بسیاری می­شود  البته زشت و ناپسند است و عاقبت خوبی  ندارد. اما تکرار دوباره ی خطا زشت تر است. عملیات متعدد نظامی با  تلفات جانی بسیاری از انسان ها اتجام گرفت  و ما اکنون  بار دیگر  به همان نقطه­ی پیشین رسیده ایم . تنها چیزی که  در این میان  دگرگون می­شود و به واقع  بدتر و وخیم تر می­شود  نا توانایی جامعه­ی اسرائیل در برخورد و کنارآمدن با  انتقاد است. در هفته­ی گذشته  راستگرایان رادیکال به تظاهر کنندگان چپ حمله ور شدند. صفحه­ای در فیسبوک با عنوان > مرگ  بر چپ ها < گشوده شد  و بایکوت همه ی آنهایی  درخواست شد که  به پبروزی اسراییل باور ندارند. ظاهرا جاده­ی خونینی که ما  در اسرائیل از حمله ای تا     حمله­ی دیگر طی می­کنیم   برخلاف تصورما  پایانی ندارد . این مسیر خونین به  سوی قهقرا و نابودی  است که در آینده خواهیم دید .

_______________________________________________

 Etgar Keret (1967) یکی از نویسندگان معروف اسراییل .

 برگرفته از FAZ ,.Juli20