با سلام و احترام !

من اعظم پیری همسر دکتر لطیف (آراز) حسنی زندانی سیاسی آذربایجان- دبیرکل تشکیلات یئنی گاموح(حزب نوبیداری ملی آذربایجان جنوبی) می خواهم دقایقی از وقت شما را بگیرم.

نمی دانم تاکنون اخبار اعتصاب غذای همسرم به گوشتان رسیده یا نه، ایشان از روز 28 اردیبهشت تا کنون (29 روز) است که اعتصاب غذای خود را شروع کرده است. علت اصلی این اعتصاب اعتراض به نقض کلیه حقوق زندانیان سیاسی من جمله  آزار و اذیت ، تهدید و فراخواندن و بازجویی  خانواده های آنها از جانب نیروهای امنیتی و اداره اطلاعات و نیز پایمال شدن حقوق قانونی زندانیان سیاسی اعم از عدم تفکیک جرائم و نبود بند سیاسی در زندان تبریز، عدم موافقت با انتقال زندانیان سیاسی به شهر محل سکونت‌شان، عدم اعطای مرخصی به آنها و ... می باشد.

همسرم به همراه آیت (یوروش ) مهرعلی بیگلو، بهبود قلیزاده، شهرام رادمهر، محمود فضلی 5 فعال سیاسی آذربایجانی هستند که به اتهام تبلیغ علیه نظام و تشکیل گروه غیرقانونی هر یک به 9 سال زندان محکوم شده اند و هم اکنون در زندان تبریز درحال سپری کردن دوران محکومیت خود می باشند. این 5 نفر تابستان پارسال نیز به طور دسته جمعی در اعتراض به حکم ناعادلانه 9 سال زندان و با درخواست اعاده دادرسی به مدت 28 روز دست به اعتصاب غذا زده بودند که در نتیجه این اعتصاب آنها را به زندان رجایی شهر تبعید کرده ، پس از چند ماه مجددا به زندان تبریز بازگرداندند.

دلیل نوشتن این نامه برای شما نگرانی شدید من از وضعیت جسمی همسرم می باشد. طی چند روز گذاشته ایشان افت شدید فشار خون و تپش قلب شدید داشته و طی تماسی که امروز داشت متوجه شدم وضعیت جسمی اش وخیم تر شده است.

همسرم قبلا نیز در سال 1389 دستگیر شده و به مدت 7 ماه در سلولهای انفرادی بازداشتگاه اطلاعات تبریز تحت شکنجه قرار گرفته است. یکی از شکنجه هایشان بیدار و سرپا نگه داشتن همسرم به مدت  13 روز بود. به طوری که پس از آزادی به قید وثیقه همسرم دچار سکته قلبی شد و به مدت یک هفته در بیمارستان بستری بود که آن موقع نیز پزشکان این سکته را از نتایج شکنجه ها عنوان کردند.

همانگونه که خودتان هم می دانید  زندان مرکزی تبریز فاقد بند سیاسی است و زندانیان سیاسی را در بندهای مختلف زندان، در کنار سایر زندانیان نگه داری می کنند. از اینرو اعتراض به عدم اجرای اصل تفکیک جرائم  یکی از دلایل اصلی اعتصاب همسرم است.

همچنین با توجه به اینکه منزل ما در کرج است و همسرم در زندان تبریز ، من ناچارم جهت 20 دقیقه ملاقات کابینی با ایشان حداقل 8 ساعت با اتوبوس راهی تبریز شوم ، این در حالیست که من شدیدا از مشکلات دیسک کمر رنج می برم و به هیچ عنوان قادر به مسافرت با اتوبوس نمی باشم و با در نظر گرفتن هزینه های گزاف مسافرت های هوایی من طی بیش از یکسالی که ایشان در زندان تبریز در حبس هستند، تنها 3 بار توانسته ام به ملاقاتش بروم.

لطفا در صورت امکان شما نیز در این حق خواهی با همسرم همصدا شوید و صدای اعتراضش را به گوش همه برسانید.

با تشکر

اعظم پیری

25/3/1393