نوشتن این متن را لازم دانستم و جایز ندانستم سکوت کنم. ما بر علیه ظلم و ستم هستیم در هر نقطه ای که باشد. اشکال مبارزه انسان نسبت به شرایط تغییر می کند. 

می خواهم از بلایی که اینجا بر سرم می آورند به شما بگویم. در عمرم کسی نیستم و نبودم که به قدرت و بازی های سیاسی بلی بگویم. در آذربایجان قصدم رفتن به کانادا و یا نروژ بود اما علی سلیمانی گفت که آمریکا برای زیستن بهتر است. توسط آی او ام به اینجا آمدم و صد البته با خواست امبسی آمریکا که می گفتند در آمریکا هیچ مشکلی تو را تهدید نمی کند. اما همه چیز بر عکس اتفاق افتاد. در روزهای نخست کاتولیک ... و دو شخص بد ذات و زن و شوهر که کیس من دست آنها بود ... خیلی آزارم دادند. دو ارمنی همزمان به شدت برایم گرفتاری به وجود آوردند . بعد از چندین روز دردسرهای جدید من آغاز شد. سئوال اول من این است که آنها اگر مرا نمی خواستند چرا برای آمدنم اجازه دادند؟ چرا مرا بر خلاف گفتۀ خودشان به انواع و اقسام بلاها دچار کرده اند؟ آی بی اس، لوپوس، آلرژی و .. کرونوسکوپی و آندوسکوپی و دارو و درمان های مختلف.. این در صورتی بود که من پیش از اینجا هیچ مشکل جسمی نداشتم. با کدامین سرطان و مرض و کوفت و زهرمار می خواهند بکشندم خدا عالم است. شخص دولت آمریکا را در این پروسه مسئول می دانم.

چون آنها مسئول امنیت جان ما هستند. پان فارسهای لوس آنجلس شخصی به نام ... - شاید هم اسم جعلی باشد - را برای ننوشتن و به اصطلاح ایران شاهنشاهی ایران کبیر کوشیدن وادارم می کردند که با نه گفتن من با با جمله ای تهدیدم کردند. " آمریکا را برایت جهنم می کنیم". و همان نیز می شود. بخشی از پان فارسیسم آنچنان در بدنۀ قدرت و حکومت آمریکا نفوذ کرده که قادر به هر کاری هستند. جالب است که یکی از آنها با جزئیات سخن می گفت: تقدیر امثال تو مثل... است. دربدری و غربت و با یک مرض و کوفت و فلان مردن در غربت. اما این همۀ ماجرا نیست. مشکل من این است که اینجا تنها ماندم و این شاید از قبل طرح ریخته شده است. شخص دیگری که در این میان مسئول است شخصی به نام... می باشد. هزار بار دکتر و فلان و غیره و... به هر حال می خواهم بدانید که اینجا برای من جهنمی ساخته اند که نگو و نپرس. اینها را برای این می گویم که بدانید بلاهای غربتم را.

با این همه می نویسم و برای شما دو سه کتاب شعر و رمان نوشته ام اگر بتوانم به دستتان برسانم. اما از نظر مادی اگر جمع و جور شوم می خواهم آمریکا را ترک کنم. مستقل بودن عشق من است و البته مشکل من. اینجا به بعضی سازمان های فعال حرکت ملی که می خواستند با آنها باشم به لحاظ روح هنرمندانه نه گفتم. من همۀ فعالین را دوست دارم اما ذات من به گونه ای است که اگر عضو یک جایی باشم احساس خفگی قلم می کنم. دوست نداشتم که آزادی نوشتار در دایرۀ سازمان و نهاد و ...حبس گردد. آنهایی که مرا می شناسند این را می دانند. این متن را برای این می نویسم که بدانید دولت آمریکا بر طبق قوانین بین المللی مسئول تامین جان من است. در ایران، در آذربایجان، در آمریکا، در هر کجا که باشم - تا زمانی که زنده ام - یک نویسندۀ مسلمان دموکرات و مستقل و آزاد برای وطنم آذربایجان هستم.

در عمرم برای پول و سفارش و غیره ننوشته ام و نخواهم نوشت. این نوشته را برای این می نویسم که بدانید قصد ترک آمریکا را دارم به غربتی دیگر و دیاری دیگر. از وطن رانده و در بی وطنی مانده. از روزی که مرا از وطنم راندند همیشه رو به سوی تبریز می نشینم و می خوابم و آنها خوب می دانستند که مرا زندگی بدون تبریز جهنم خواهد شد. تنهایش کن و بکشش. قانون سازمان های اطلاعاتی بی وجدان. ارمنی ها با استفاده از قدرت کلیساهای اینجا هر کاری می کنند.شخصی به وضوح برایم گفت که زبانت را ببر یا می دهیم ببرند.اینجا بر خلاف تبلیغات های تو خالی به راحتی آدم می کشند و کسی مسئولش نیست.

جان یک انسان موضوع بحث است و صداقت دولتی که قبول کرده بود امنیت مرا حفظ کند. خواستۀ من از عدالت مدنظر آنها مجازات قاتلینی است که دور و برم را احاطه کرده اند و تامین امنیت جانی من. و اگر عرضه اش را ندارند همان طور که آورده اند برم گردانند. از روزی که اینجا آمده ام مسئول همۀ بلایای غیر طبیعی که برایم افتاده و خواهد افتاد را مستقیم خود آنها می دانم و تا حل این مسئله کوتاه نخواهم آمد. آن را که حساب پاک است از محاسبه اش چه باک. 
با این همه درد دل دوستتان دارم و برایتان می نویسم. برای شما نوشتن و مستقل بودن عشق زندگی من است. دوباره برایتان خواهم نوشت.