از چندین هفته پیش به همراه جمعی از دوستام تصمیم گرفتیم که در راهپیمایی بهمن شرکت کنیم. ولی افسوس و صد افسوس که تهران و یا حتی نزدیک به تهران هم نیستیم. این روزا دانشگاه تقریبا نیمه تعطیله. پس امیدی به دانشگاه نیست. دو نفر رو اعدام کردند و برای اعدام نه انسان دیگه تهدید کردند. با این اعدام ها می خوان پیام ترس و وحشت رو به معترضین بفرستند، ما این پیام رو دریافت کردیم؛ برای همین طی چند روز آینده از زاهدان به سمت تهران برای رسیدن به ازادی حرکت می کنیم. ما نمی تونیم گوشه خوابگاه های دانشگاه با خیال اسوده به درس و نمره فکر کنیم و تنها پیگیر خبرهای اعتراضات مردمی باشیم.

مهم نیست که از این دورترین نقطه تا تهران چه قدر فاصله است. مهم این نیست که برای اومدن از قطار زاهدان کرمان نمی شه استفاده کرد. و البته شایدم مهم این نباشه که هنوز برای پول برگشت کمی مشکل داریم. اینه که ما با امید زیاد به سمت آزادی می ائیم و قصد برگشتن نداریم. انتظار نداریم که به صرف امدن به ازادی همزمان به اهداف نهایی خودمون برسیم فقط این حضور ما به معنی درک راه طولانی رسیدن تا انتها است. این روزها که حکومت سعی داره با التماس و فریب از همه کشور عده ای رو با اتوبوس های دولتی برای تظاهرات به تهران بیاره تا یاس و نا امیدی رو در دل طرفداران بی شمار جنبش ایجاد کنه و با ترسوندن مردم جشن پیروزی خودش رو با اعدام و مجازات ازادی خواهان انجام بده، ما با اگاهی کامل و با وسائل نقلیه از نوع غیر دولتی به تهران می آییم تا مخوف ترین سلاح خودمون رو به سرکوبگران و کودتاچیان نشون بدیم. سلاح ما امید فزاینده ما به ازادی و رسیدن به ازادی است. با دستان خالی ولی قلبی پر امید می آئیم.

روزها به سرعت خواهند گذشت. سال ها می گذره و از پس اون روزی فرا خواهد رسید که در کشوری ازاد و پیشرفته با جامعه اخلاقی(البته به معنای واقعی) زندگی می کنیم. اون روز در مقابل وجدان خودمون و یا یاد کسانی که جونشون رو برای زندگی ازاد ما از دست داده اند شاید کمتر خجالت زده باشیم. تنها اگر بتونیم ادعا کنیم که ما بهترین کار رو یعنی حضور اگاهانه در روزهای سرنوشت ساز رو از خودمون و کشورمون دریغ نکردیم.

به امید اون روزهای سبز و اون حس غرور و افتخار.