«سون تسو» ژنرال نامدار قبل از میلاد چین* در کتاب کلاسیک شده خود، هنر جنگ، توضیح میدهد که: آن ارتش و آن ژنرالی که شرایط نبرد را برگزیده و به طرف مقابل خود تحمیل میکند برنده نبرد است. او دشمن را به آن میدانی که او میخواهد، در آن زمانی که او مناسب میداند، شب یا روز، بارانی یا آفتابی، رو به ارتفاع یا شیب کوهستانی و. .. به نبرد میکشد. این تحمیل شرایط نبرد ضریب توان رزمی ارتش او را چندین و چند برابر کرده و پیروزی او را حتمی میکند.

امروز، رژیم تلاش میکند روش خشونت خیابانی را که در آن برتری مطلق نیرو و توان سازما ندهی را دارد به جنبشی که میخواهد مسالمت آمیز اعتراض کند تحمیل میکند. رژیم در حقیقت شکل مقابله خیابانی را به جنبشی تحمیل کرده است که آن جنبش بدلایل بدیهی بسیار خود را به اعتراض مسالمت آمیز خیابانی محدود کرده است. رژیم وسایل ارتباطی قوی، تیمهای آموزش دیده رخنه گر بدرون جنبش و.. را دارد که که بسیاری کاستی های آنرا از جمله فقدان حمایت مردمی اش را تا حدودی جبران میکند. برای جمعیتی توده وار که با اس .ام. اس و پیام های اینترنتی به خیابان ها می آیند آسان نیست تا حریف این نیروهای آموزش دیده و برخوردار از فرماندهی واحد مرکزی و سیستم اطلاع رسانی سریع است، بشود. در برابر این رویکرد رژیم، نقطه قدرت جنبش اعتراض خیابانی مردم ما در درجه اول آمادگی آنها برای هزینه دادن است و نه قدرت فیزیکی تقابلشان. این جنبش میتواند آنقدر هزینه بدهد، آنقدر زندانهای رژیم را پرکند آنقدر باز جوهای رژیم را به شب نخوابی وادارد و آنقدر دستگاه قضائی رژیم را بخود مشغول دارد تا شکافهای ساختاری رژیم از نقاط دیگری خود را نمایانده و برای دریافت ضربه مرگ آماده شوند.

رژیم به سیم آخر زده است و همه موازین متعارف و امروزه برخورد نیروی پلیسِ یک دولت با یک جنبش صلح امیز اعتراضی را، زیر پا نهاده و اسقرار نظم کشور را به بزهکاران حرفه ائی سپرده است. ستاد مدیریتِ سرکوبِ جنبشِ مردم، آنقدر تقدیر خود را به قدرت بلا منازع چماق سپرده که کاستی ها و پیامدهای کار برد این ابزار سرکوب را ندیده است. « رژیم سنگینی ضربه چماق را دیده است و لی لغزندگی دسته آنرا ندیده است». رژیم جنگ بر علیه گروهی از مردم معترض در این خیابان و یا آن کوچه را میبرد ولی نبرد را در سطح شهر و کل کشور هر باره می بازد؛ بوق های رسانه ائی آن گوشِ از دنیا بیخبران را با ترهات خود پر میکنند ولی نبرد را در عرصه مشروعیت خود بیش از گذشته در درون جامعه می بازد. رژیم نبرد را دراداره اقتصاد مملک، در پاک کردن شعار ها از در و دیوار شهر و روی اسکناسهای مملکت، در عرصه چالش های بین اللملی روبروی خود، میبازد ولی همچنان هورا کشان خود را فریب میدهد که گویا در شهر خبری نیست. او زحمت سی ساله خود را برای تفرقه افکنی در درون مردم و دور کردن آنها از یک دیگر بر باد میدهد و... . ولی ... .

جنش سبز مردم در جریان این نبرد اسیمتریک، که رژیم به آنها تحمیل کرده است، برتری ها و پتانسیل های اسیمیتریک خود را کشف و راه خنثی کردن تفوق سرکوب خیابانی را به تجربه خود فرا میگیرند. رژیم با انتخاب راهکار سرکوب جنش، فقط گور خویش را میکَند ولی دیر نیست روزی که متوجه شود از گوری که آنرا با دست خود کنده است نمیتواند بالا بیاید.

درواکنش به این تقابل اسیمیتریکِ ارگانهای سرکوب، برخی هواداران و فعالین جنبش سبز به اعتصاب همگانی دعوت میکنند. بی تردید مبارزه کنونی در مرحله ائی از رشد خود به یک اعتصاب عمومی و فلج کننده هم خواهد کشید ولی هرچه ما راه واقعی و عملی بکار گیری این رویکرد مبارزاتی را بیشتر بدانیم و با به بحث گذاردن آن، راههای عملیاتی آنرا بهتر فراگیریم شانس موفقیتمان بیشتر است والی دعوت به اعتصاب عمومی بدون توجه به زمینه سازمانگرانه و انگیزه یابی های اجتماعی و اقتصادی برای چنین اعتصابی، اعتبار خود این دعوت ها را از بین میبرد و رسیدن به آنرا دشوار میکند.

بطور اختصار میتوان گفت که بنا به تجربه جهانی و تاریخی جنبش اعتصابی، چه کارگری چه سرویس و خدمات و.. اینگونه اعتصابات، اولاً احتیاج به یک حد اقل ضرور از رهبری سندیکائی یا شبه سندیکائی ـ علنی و یا مخفی و یا نیمه مخفی ـ دارد . بدون وجود یک گروهی همسو و همفکر که برای یک اعتصاب در یک واحد صنعتی و یا خدماتی حاضر باشد جلو افتاده و خطر اخراج و بیکاری و در نهایت زندان و.. را بپذیرند اعتصابی رخ نخواهد داد حتی اگر همه مملکت هم در آتش اعتراض بسوزد. فقط در یک شرایط سیاسی ویژه، که یک خواست سیاسی بطور جدی و نه آرزومندانه، به خواست حد اکثریت مردم تبدیل شده باشد و این مردم در تعامل و تفاهم مطلق با رهبری سیاسی و واحد خود باشند، میتوان از یک اعتصاب فراگیر سیاسی سخن بمیان آورد.

قدرت خرد کننده اعتصاب سیاسی همگانی و تجربه ائی که مخصوصاً مردم ما از اعتصابات دوران انقلاب دارد برخی را به شبیه گیری دو موقعیت کاملاً متفاوت آنروز و امروز میکشاند حال آنکه این دو شرایط، مشابه نیستند. در زمان شاه تقریباً همه واحد های صنعتی و خدماتی داری سندیکای کارگری و یا نمایندگی کار گری و کارمندی بودند که این ارگانهای نمایندگی کارگری و یا کار مندی با اعتلای جنبش ضد شاه اعتلا یافته و پا به پای آن خصوصیت انقلابی میگرفتند. جای ان ارگانهای سندیکائی را امروزه انجمن های اسلامی گرفته اند که وظیفه عمده اشان کنترل کارکنان است و خانه کارگرش ارگان تحمیق و کنترل اعتراضات کارگری است.

این نگاه ایده ال گرایانه به اعتصاب عمموی سیاسی نباید بهیچ وجه فعالین جنبش سبز را از بها دادن به اعتصابات مطالباتی که نه تنها کم اهمیت نیستند بلکه تمرینات نخستین برای طبقاتی و اجتماعی کردن مبارزه مردمند باز دارد.

وضعیت اقتصادی کشور به گونه ائی نیست که رژیم و ساختار اقتصادی مملکت، توان پاسخ دهی به حتی یک ذره از مطلبات کارگری و کارمندی را داشته باشد. در حرکت های مطالباتی حتی عقب افتاده ترین لایه های اجتماعی هم بخاطر بهبود شرایط زندگی خود، برای دستمزد بیشتر، برای بیکار نشدن، برای بهبود شرایط بیمه خود، برای جلوگیری از ملاخور نشدن بیمه بازنشستگی خود ** و به ده ها دلیل دیگر حاضرند به مبارزه کشیده شودند حتی اگر طرفدار همین رژیم هم باشند. دامن زدن به این خواستها و طرح دائمی و خستگی ناپذیرمطالبات منطقی و مناسب ، اولین کلاس اکابر مبارزه اجتماعی و یا طبقاتی است. بدون عبور گام به گام از این مرحله، سخن گفتن از اعتصاب عمومی جز توهم آفرینی چیز دیگری نیست که زیانبار است.

در این پیکار اسیمیتریک، رژیم روی چماقداران مسلح خود حساب میکند و جنبش سبز روی مقاومت مدنی، مسالمت آمیز و فلج کننده خود. سخن «سون تسو» را نباید فراموش کرد و باید سعی کرد تا شرایط پیکار را به رژیم تحمیل کرد و در دام میدانی که او برای درگیری برگزیده است نیفتاد. خشونت گرائی و در افتادن با کلیت نظام، حد اکثر خواهی و.. میدانهائی هستند که او در آنجا برتری داشته و سعی دارد مارا بدانجا بکشاند و ما باید بدانجاها کشیده نشویم!

باید کاری کرد که چماقداران رژیم مجبور شوند چماق هارا زمین گذاشته و به پاک کردن شعار ها از در و دیوار شهر ها و راه اندازی ترافیک های قفل شده بپردازند.

*من از آنرو به نقل قول مکرر از سون تسو میپردازم که تزهای او بنیاد و پایه آموزش مبارزه سیاسی و جنگ در همه آکادمی های نظامی دنیاست.«هنر جنگ» تنها یک کارپایه عمومی استراژی نظامی در سطح جنگهای بزرگ نیست بلکه آموزه ائیست که قابل کاربست در شرایط مبارزاتی گوناگون می باشند.

**

برابر خبری که دو یا سه هفته پیش در یکی از روزنامه داخلی درج شده بود، سازمان تأمین اجتماعی قادر به پرداخت بدهی خود به بنگاه های درمانی نیست و چیزی حدود 400 میلیون دلار یا چهار میلیارد تومن بدهی معوقه دارد. از آنجا که کارفرمایان چه خصوصی و چه بخشهای دیگر ،ماهیانه حق بیمه را از دستمزد و حقوق کارمندان و کارگران کسر میکنند دلیلی برای این بحران پرداخنتی وجود ندارد و البته ظاهراً.

دو روز پبش دولت تصمیم گرفت برای کمک به صندوق بازنشتگی تأمین اجتماعی مبلغی معادل 1400 میلیارد دلار از سهام مؤسسات دولتی را به سازمان تأمین اجتماعی انتقال دهد که خود دلیل مضاعفی بر بحران نقدینگی این موسسه است. واقعیت اینست که مدیریت سیاسی ایئولوژیک و فاسد این سازمان طی این چند سال تمام سهم بیمه ی کسر شده از دستمزد و حقوق بیمه شوندگان را صرف خرید سهام بی ارزش شرکتهای ورشکسته دولتی کرده است. صنایع خود رو سازی و فولاد از این جمله اند. پول بیمه ی بیمه شوندگان صرف پر کردن چاله های مالی خالی شده ی ناشی از دزدی مقامات دولتی گردیده است و این، آن گندی است که آب گرفته شده و تا تغیر این رژیم هم کسی از آن پرده برنخواهد داشت. قربانیان این شیاد گری رژیم، بیمه شوندگان امروز و مستمری بگیران فردا خواهند بود و بسیاری از آنها شاید جزء همان کسانی باشند که امروز، در ازای رانتی ناچیز برای این دولت هورا میکشند.