اما واقعا باید ببینیم امام حسین(ع) درباره شیعیانش چه دیدی داره.؟؟؟ امام حسین(ع) برای شیعیانش چنان جایگاه رفیعی رو درنظر داره که هرگز از الفاظی مثل سگ و ...برای پیروان وشیعیانش استفاده نمیکنه و اونها روتا این حد پایین نمی آره.بلکه اونها روبعنوان بندگان خوب خدادرنظر میگیره وبعنوان یک انسان. اما چراما اینقدر از امام حسین(ع) جلو می افتیم و خودمون رو درحد یه حیوون پایین می آریم تا بدینوسیله ،ارادت خودمون به امام حسین(ع) رو نشون بدیدم؟؟(وبلاگ محترم   عطشان )

جواب : اولا که بر فرض اینکه کسی خودش را سگ بخواند دلیل  دشمنیش با امام حسین نیست .

ثانیا  مگه کسی که خودش را سگ خوانده ادعا کرده  شیعه ی مولاست؟ چه کسی میتواند

صفات شیعه را داشته باشد ؟ ما حداکثر محب هستیم و اصلا خود امام رضا فرمود خودتان را

 یعه نخوانید بلکه بگویید محبیم . حالا یک نفر دوست دارد برای اینکه خودش را بشکند و خشوع کند

بگوید من سگ درگاه شما هستم . مگر ایه ی وکلبهم باسط ذراعیه بالوصید را نشنیدید ؟

سگی که با اصحاب کهف بهشتی شد  و فعلا مقامش از امثال ما که بهشتی بودنمان معلوم نیست

بالاتر است . چطور وقتی میگوییم ما کبوتر حرم هستیم اعتراضی نمیشود ؟ کبوتر هم حیوان است

(اگر دعوا سر حیوان بودن است) و اگر بگویید نه سگ پست تر است که

هر موجودی دارای اهمیت خودش میباشد . ثالثا : حضرت ایت الله غروی معروف به کمپانی

از اولیا خدا و مراجع عظام در یکی از اشعارش علنا "عوعو" میکند .ایا ایشان هم دشمن مولاست

؟(مراجعه کنید به دیوان ایشان) .البته باید توجه داشت هر عملی در زمان و مکان درستش قبول است

و ما نباید مثلا جلوی دشمنان خودمان را کوچک کنیم  ویا این حرکات را مقابل  افراد ناآگاه انجام دهیم

چون موجب وهن اسلام میشود و تنها در این صورت حرام است 

(به علت وهن نه فی نفسه ).

جواب بعدی:::

ببینید به آقا امیرالمومنین میگویند اسد الله! آیا منظور از این حرف این است که او(زبانم لال) آن حیوان چهار پایی است که به آن شیر میگویند؟ یا نشان دهنده ی شجاعت وی هست که این لقب را به ایشان داده اند! 
یا حدیث معروفی که از پیامبر گرامی اسلام هست که میفرمایند: "انا مدینة العلم و علی بابها" آیا امیرالمومنین نعوذ بللّه شیء هست؟ آیا مولا امیرالمومنین درب شهر است؟
یا یکی از القاب مولایمان "ابوتراب" است! آیا امیر عالمین خاک است؟ پس چرا کسی در اینگونه مسائل جرات دخالت ندارد که به پیامبر بگوید چرا فرمودی علی باب است!!!
چون همه میدانند که اینجا منظور از اسد و باب و تراب معنی تحت الفظی آنها نیست! پس بیائید دیدمان را نسبت به وقایع دور و برمان باز تر کنیم اگر خوب نگاه کنید دشمن(در هر لباسی!) میخواهد اسباب امام حسین علیه السلام را محو و نابود کند از این رو میخواهد به گونه ای چوب لای چرخ این اسباب بگذارد و برخی هم که اطلاعات زیادی از دین ندارند و یا دیدشان نسبت به مسائل باز نیست رهرو آنها میشوند و شروع به تکفیر و تقبیح میکنند! فارغ از اینکه دشمن از آنها استفاده ی ابزاری کرده است!
اما "کلب الحسین" یعنی چه؟ ببینید منظور از کلب که در اینجا می آید نه همان حیوان نجس پشمالوست، بلکه سگ نماد وفا داری نسبت به اهل بیت علیهم السلام است.
روح آن سید بزرگوار شاد که میگفت: گفتم اگر سگ حسین هستم و عوعو میکنم ، بازم میگم حرفم رو پس نمیگیرم! مقصد من وفای سگ بود و صدای سگ نبود! یعنی که سر سپرده ی خون خدا هستم و ثاراللهی ام!
از طرفی حدیثی داریم که امیرالمؤمنین (علیه السـلام) می فرمایند: خوشا به حال کسی که زندگیش مثل زندگی سگ باشد!!! در سگ ده خصلت پسندیده است که مؤمن به داشتن آن سزاوارتر است.

نخست : آن که سگ در میان مردمان ، قدر و قیمتی ندارد که این حال «مساکین» است.
دوم این که سگ مال و مِلکی ندارد که این صفت «مجردین» است.
سوم این که خانه و لانه ای مشخص و معینی ندارد و هر جا که رود همان جا را خوابگاه خود سازد و همه زمین بساط اوست که این از نشانه های «متوکلین» است.
چهارم این که اغلب اوقات گرسنه است و این عادت «صالحین» است.
پنجم این که اگر صد ضربه تازیانه از صاحب خودش بخورد، در خانه او را رها نمی کند و این صفت «مریدین» است.
ششم این که شبها به جز اندکی نمی آرامد و این از صفت های «محبین» و دوستداران است.
هفتم این که رانده می شود و ستم می بیند ولی اگر او را بخوانند بدون دلگیری بر می گردد و این از علامت های «خاشعین» و فروتنان است.
هشتم این که به هر خوراک که صاحبش به او می دهد و راضی است و این حال «قانعین» است.
نهم این که بیش تر لب فروبسته و خاموش است و این از علامت های «خائفین» است.
دهم این که وقتی می میرد ارثی از او باقی نمی ماند و این حال «زاهدین» است.

و گاهی این سگ نجس میتواند به مقامی برسد که خدا در قرآن اسمش را بیاورد و من و شما به اسم این حیوان بدون وضو نتوانیم دست بزنیم(در مورد سگ اصحاب کهف) 

رستگار آمد سگی کو شد سگ اصحاب کهف
من سگ آل علی ام چون نباشم رستگار؟

برخی میگویند ما حرفتان را قبول نداریم این حرفها یعنی چه! استعاره و مثُل جایش اینجا نیست!

میگوییم پس جایش کجاست؟ در شعر هم اگر از استعاره و مثَل و توصیف و ... استفاده نشود دیگر

هیچ جا نمیتوان از آن استفاده کرد! راستی اگر اینجور میخواهید حساب کنید آنوقت شما اگر

در زمان حافظ شیرازی بودید او را به جرم "مفسد فی الارض" بودن سنگسار میکردید که چرا در

اشعارت از شب و لب و ساقی و ساغر و می و مستی و خال لب و روی زیبا و ... استفاده کردی!!!

واقعا" خنده دار است!

اینگونه اصطلاحات از قدیم رایج بوده! حکایت رسول ترک را که یادتان هست!

که مرحوم حاج اکبر ناظم در خواب دیده بود سگی که پاسبان خیمه امام حسین علیه السلام است

چهره ی رسول را دارد و در واقع رسول ترک از خیمه ی امام حسین علیه السلام پاسبانی میکرد!

این خواب چنان حالتی در رسول ترک بوجود آورد که تا آخر عمر خود را سگ کوی

امام حسین علیه السلام میدانست و در جلسات روضه شور و حالش با همه فرق میکرد!

و تا آخر عمر یک دیوانه بود و در وقت جان دادن به زبان آذری به اطرافیان گفت: آقام گلدی آقام گلدی!

(آقام آمد آقام آمد) و همان لحظه جان به جان آفرین تسلیم میکند!

حتی در اشعار علمای بزگ مثل شیخ بهایی و آیت الله غروی اصفهانی(معروف به کمپانی)

هم اصطلاح کلب به چشم میخورد! شیخ بهایی در شعری از سگ امام رضا بودن سخن میگوید

و شعر آیت الله غروی هم به شرح زیر است:تو قدر و قیمت سگ را ز من چه می پرسی؟

سگ محله ی لیلی حکایتی دارد
سگی که معبر او پیچ کوچه لیلی است
فقط به خاطر لیلی ست قیمتی دارد!

سخن در این باب بسیار است اما در خانه اگر کس است یک حرف بس!

دیدتان را باز کنید و هی این و آن را به کفر و شرک متهم نکنید!

+ کار از جنون و دیوانگی گذشت! یک دم که یا حسین نگویم هار میشوم!!!

+ عبد حسنیم و رقیه مذهبم، این افتخارمه من کلب زینبم! حسین بده سبو که تر کنم گلو ،

به عشق زیبنبت کشم نوای هوووووو!

وب سایت رسمی عشق علیه السلام