اگر گمان شود که می توان با نفی یک سویه و لجوجانه همه نهاد ها ،جلوه ها و نمود های یک جامعه اسیر در چنگال اهریمنی نا بکاران، و جمله پردازی پر طمطراق در محکوم ساختن همه چیز و همه کس، و لفّاظی آهنگین برای پی ریزی آینده ای که اوضاع عاری از هر گونه نا ملایمات و دشواری ها باشد، وظیفه آرمانی و انسانی خویش را پایان یافته تلّقی نمود ،در بهترین حالت رویا پردازی خوش خیالانه ای است که در متن واقعیت زندگی ره بجایی نخواهد برد.

صرف محکوم ساختن کلامی سازمان ها و نهاد های ارتجاعی، و دوری نمودن از هرگونه مظاهر استبداد به بهانه به اصطلاح "روش مبارزه "با آن و طرداستبداد از صحنه جامعه، نه تنها وهم وخود فریبی بلکه حتّی توجیهی برای انفعال و بی عملی است.

برای مبارزه در راه آرمان های دموکراتیک در چار چوب یک جامعه دیکتاتوری ،بایستی قویاً در نظر داشت که با شرکت در نهاد های اثر گذار همان جامعه و بهره جویی از سازوکارهای حاکم بر آن در همه اشکال و وجوه آن می توان بر آن تاثیر مثبت گذاشت . به ویژه باید توجه داشت که تنها با تحلیل مشخص از اوضاع مشخص در لحظه لحظه ی زندگی احتماعی است که می توان همواره برای درک چگونگی وضعیت اجتماعی با معیار ها و ابزارهای خاصّ بایسته به ارزیابی علمی پدیده ها پرداخت.

برهمین مبنا اینک بادر نظر داشت وآموختن از تجربه بین المللی کشورهایی چون السالوادور، آرژانتین، قبرس، نیکاراگوئه و .... که توده های مردم در آن کشورها باشرکت در انتخابات تو انسته اندبه کسب نتایج مطلوب از صندوق های رای دست یابند ومی روند تابرای پاک کردن زنگار ستم و محرومیت از جامعه خود گام هایی عملی و درخور توجه و اهمیت بردارند، چرا من ایرانی به سان آن ها نتوانم ازشرکت موثر در انتخابات و حضور در همه عرصه های اجتماعی حداقل به کف ایده آل های خود دست یابم؟

بگذار به من مهر ونشان واپسگرایی بزنند. فراموش کارم پندارند. سازش کارم بخوانند ویا حتّی راحت طلب و آسان پسندم بدانند. گرچه اینجا آمریکای لاتین یا هیچ کشور دیگری به جز ایران فلک زده نیست ،اما من نیز باهمان هویت ایرانی ام هیچ از آن ها کم ندارم. اگر آن ها توانستند ، من نیز با همه بغرنجی ها و دشواری اوضاع می توانم و باید بتوانم...