اپوزیسیون ایرانی در سایه به وقوع پیوستن اتفاقات متعدی در دوره های متفاوت اعتبار وصلاحیتش را نزد مردم از دست داد که یکی از برجسته ترین آنها به هرج ومرج کشاند ن کنفرانس برلین وعدم برگزاری سالم و آزاد ودمکراتیک آن کنفرانس بود.رژیم جمهوری اسلامی که از نشان دادن اندام های برهنه زن و مرد در تلوزیون سراسری خود داری می کند اما برای بی آبرو کردن اپوزیسیون ایرانی خارج کشور،اندام افراد برهنه را که بااغتشاش خواهان جهت جلوگیری از برگزاری سالم کنفرانس برلین همسو شده بودند ـ که آن تصاویر را درروزهای متوالی به مردم بی خبر از دنیا در ایران نشان می دادند.اپوزیسیون نیز سرمست از شکست کنفرانس برلین به خود فخر می فروخت اما نمی دانست که چگونه خود را نزد ایرانیان بی آبرو وبی اعتبار کرده است وبا دست خود قبر خود می کند!امروز دیگر ثابت شده است که هر حرکت سیاسی ناسالم و غیردمکراتیک و بی منطق به سرعت به ضد خودش تبدیل می شود و نه اینکه بهره ائی نمی دهد بلکه ضررهائی به بار می آورد که جبران همه آنها سالها زمان می خواهد!

شهر برلین در صد ساله گذشته در مسائل سیاسی ایران نقش بسزائی بازی کرده است. تقلید وپذیرش اداره مملکت به شیوه بیسمارک در دوره قاجارواقامت ایرانی های روشنفکر هنگام انقلاب مشروطیت و الهام از اندیشه های آلمانی ها در آن روزها طرفداران بسیاری داشت. نظم و انضباط آلمانی حتی رضاشاه را مجذوب خود کرده بود.تا به امروز همه آن کسانی که به رضاشاه برچسب انگلیسی بودن را می زنند ،هنوزهیچ توضیح قانع کننده ائی بدین موضوع و سئوال پاسخ قانع کننده ائی نداده اند که چگونه رضاشاه انگلیسی به یکباره به رضاشاه آلمانی تبدیل گردید.همه اینها در حالی بود که انگلیس و آلمان دشمن آشتی ناپذ یر یک دیگر بودند.همه این تئوری ها همچنان بی پاسخ مانده است.همچنانکه مسائل پشت پرده سوسیالیست واقعا موجود نیز هنوز روشن نگردیده است.بعدها ثریا که از جانب مادر آلمانی بود به همسری شاه ایران در آمد و باردیگر پیوندهای تاریخی گسسته شده بین ایران وآلمان را مستحکم نمود.ورود شاه به آلمان باهمه هزینه مالی که برای دولت این کشور بر جای گذاشت با خونریزی دلخراشی پایان پذیرفت که هیچگاه از خاطره ها فراموش نخواهد گردیدد!حوادث گوناگون و حساسی از برهه های تاریخی ایران در شهر برلین به وقوع پیوسته است که پشت سر هم با فواصل کوتاهی اتفاق افتاده است.ترور رهبران حزب دمکرات کردستان ایران وبرگزاری دادگاه میکونوس یکی از آنهاست.از جمله رویداد های مسائل مهم ایران ،برگزاری کنفراس برلین در سال 2000 میلادی بود.در این کنفرانس قرار بود بسیاری از صاحب نظران سیاسی داخل کشور سخنرانی نمایند اما بخشی از اپوزیسیون خارج کشور از سخنرانی آنها ممانعت بعمل آوردند. برهم زدن آن کنفرانس همچنان به یکی از افتخارات ـ بخشی از اپوزیسیون خارج از کشور تبدیل شده است. کنفرانسی که در آن قرار بود بانوی فرهیخته و تلاشگر وحقوقدان سرکار خانم مهرانگیز کار سخنرانی نماید .سئوال اساسی اینجاست آیا آن کنفرانس می بایستی به تشنج کشیده می شد؟ همه اینها در حالیست که افرادی آن کنفرانس را به آشوب کشاندند که همچنان بر خود نام شاعر و نویسنده مقیم برلین می گذارند وهیچگاه چند جلد کتاب ننوشته اند و به جامعه روشنفکری عرضه نکرده اند اما مانع از سخنرانی نویسندگانی در آن کنفرانس شدند که از چند جلد کتاب تحقیقی پر ارزش برخوردار هستند و متاسفانه افراد یاد شده هنوز از آن عملکرد وحشیانه خود دفاع می نمایند وبرخود می بالند که به نام نویسنده وشاعر از بر گزاری یک کنفرانس سالم ممانعت بعمل آورده اند؟ ! (مسؤلين سازمان ملل حتي وقتي آقاي احمدي نژاد هم سخنراني ميکند بايستي از کوچکترين حمله به وي جلوگيري کنند. اگر نماينده کشوري با وي مخالف است ميتواند از جلسه بيرون برود، ولي مسؤلين از هر حمله اي به همه کسانيکه اجازه دارند شرکت کننده در سازمان ملل باشند، جلوگيري ميکنند و حمله کننده را اخراج ميکنند.) برگرفته از سایت اینترنتی ایران گلوبال" نوشته آقای سام قندچی"

امروز وقتی با نوشته بالا از آقای سام قندچی برخورد نمودم ،ناخودآگاه مرا به فکر فرو برد و باردیگر صحنه های دلخراش کنفرانس برلین بر برابر چشمانم ظاهر شد. پس از آنکه سیمای جمهوری اسلامی صحنه های مستهجن کنفرانس برلین را نشان داد، بلافاصله تلفن هائی شگفت زده بسیاری از ایران به من شد وجویای ماجراهای رقت انگیز آن کنفرانس شدند.در یکی از تلفن ها به من گفته شد ـ شما پس از اینهمه زندگی در جوامع دمکراتیک هنوز یاد نگرفته اید که کنفرانس ویا سخنرانی را نباید به آشوب کشاند؟در یکی از تلفن ها به من یاد آوری شد که فرق شما مدعیان اپوزیسیون مردم ایران با انصار حزب الله و لباس شخصی های رژیم اسلامی چیست؟در آن روزها من در برابر انبوهی از پرسش های هموطنانم از ایران بی پاسخ مانده بودم چراکه از یک طرف نمی خواستم آبروی اپوزیسیون پراکنده بیش از این از بین برود ولی امروز به این نتیجه رسیده ام که یکی از علت های بی اعتباری اپوزیسیون خارج کشور در به آشوب کشاندن کنفرانس برلین نهفته است!