بدرودی و یادی از رضا دانشور

دعوی چه کنی داعیه داران همه رفتند

شو بار سفر بند که یاران همه رفتند

ملک الشعرای بهار

درونِ سینه ام هنگامه بر پا شد

طنینِ رفتن ات گفتا که تنها شد

مرا گفتی که: رفتم من خداحافظ

ترا گفتم: مرو، جانم تمنا شد

که می داند که شبگردِ پریشان پَر

چرا بی من سفر رفت وُ کجا شد

نمی پُرسی که حالم بی تو چون شد

تنم لرزید وُ جانم بی صدا شد

به پایِ خسته دنبالت دویدم

تو گویی جانِ من از تن جدا شد

دوباره غم دوباره غایتِ غارت

دوباره دوستان دل بی تسلا شد

نمی خواهد قلم از غم سراید

ولی نقاشِ غم ناخوانده پیدا شد

سراغِ دوست می گیرم کجایی تو؟

کسی داند چرا او پَر گُشا شد؟

مزن زخمه دگر بر سازِ زارم

که باغِ شوقِ شاعر بی نوا شد

صدایم در «حصارِ»1 سینه حبس ست

چکید این بغضِ سرگردان وُ رسوا شد

بساز آهنگِ دیگر «راهِ» دیگر

که آوازم همه برگرد وُ بازآ شد

دوباره «گامِ» غم «تحریر» وُ «لحن»ست

سکوتم با غمت تا آشنا شد

بزن نغمه درین «پرده» به یک «گوشه»

که «دشتی» خوانِ عاشق سوی صحرا شد

نگاهم خیره بر راهی که رفتی

ترنم های باران بی تو لالا شد

مگر پروازِ آذر بود از لحظه

که خاموشی سرود وُ ناله غوغا شد

بلند آهنگِ مرگ آمد زِ هر سو

زِ سوگ ات قصه گویی بی بها شد

مرا با حسِ سرما در غروبت

رها کردی گذشتی وُ وفا شد

فرستادم کبوتر را به پیغامی

کبوتر رفت وُ نامد باز فردا شد

درین شبهای غربت زایِ بی روزن

سُهیلِ آسمان هم بی تماشا شد

سرشکِ چشمِ پُر آشوبم اینک

به نام وُ یادِ تو همراهِ دریا شد

ـــــــــــــــــــــ

حصار: یکی از پرده های موسیقی. نظامی:

در آن پرده که خوانندش حصاری...

2015 / 6 / 3