١

گاهى وقت ها مى خواهى از جايى كه در آنى گم و گور شوى. دو حالت دارد، يا آن " جا " جاى تو نيست جاى ديگرى است و يا اينكه جاىِ تو را گور تو كرده اند. تو نمى خواهى در جايى باشى كه مدام در جا بزنى. بعضى وقت ها ترافيك اشغال كنندگى ( حالا در هر شرايط و با هر وسيله اى ) " جا "ىِ تو را آنچنان تنگ مى كند كه چهارسوىِ انديشه هايت به قول حضرات، فشار قبرت مى شود.
پس آنگاه وقت " جا " به "جا " شدن فرا مى رسد. جا به جايى از همين " جا " شروع مى شود تا تو به آن " جا " برسى.
اشتباه نشود، نه جاى تو جايگاه توست و نه جايگاه تو جاى تو. حتى جا به جايى در ذهن و كلام و انديشه ات هر چه باشد جايى نيست كه دنبالش هستى ، چون كه در حقيقت، انسانيت ما " جا " و " جايگاه " ماست. بنابراين هميشه انسان را از اين " جايگاه " و از اين " جا " مورد خطاب قرار داده ام.

٢

امثال ما عاشق " جا " ىِ خويشتن اند. ما عاشق مسيرى هستيم كه مى پيماييمش. اگر عاشق نبوديم در اين مسير قرار نمى گرفتيم. وطن و زبان و اسارت سبب شده اند تا ما به كمك آنها دريچه اى به سمت و سوى آزادى بجوييم. مطمئن باشيد اگر زاده ى كاتالان بوديم فرهنگ و خواسته هاى اشغال شده ى آنجا سببى براى جستجوى آزادى بودند. بنابراين به محضر دوستان و كسانى كه دوستمان ندارند مى رسانم خود بنده تا زنده هستم در راستاى سبب هايى كه ما را به آزادى پيوند مى دهند خواهم نوشت. ما اگر براى زبان و فرهنگ و آزربايجان آزادى مى خواهيم به اين دليل است كه آنها ما را به آزادى مى رسانند. آنها ما را به رستگارى مى رسانند. و شايد دلايل فارسى كه انسان است و تركى كه انسان است به سبب آزاديئى كه نيست ديوار شده اند بر روى يكديگر.
ما همانقدر كه براى انسان آزادى مى خواهيم براى آزادى نيز انسان مى خواهيم. همانقدر كه براى انسان آزادى مى خواهيم انسان را هم براى آزادى مى خواهيم. اين تفكر، تفكر من و ما نيست، تفكر مكتبى است كه در آن بزرگ شده ايم. مكتب تبريز.

٣

من يك تركم، او يك فارس است، تو يك عرب هستى...
امروز چكيده ى گفتمان حاكم بر فضاى ايران و منطقه و جهان
چنين است، اما مكتب تبريز به ما ياد داده بگوييم؛ تركى كه انسان است، فارسى كه انسان است، عربى كه انسان است. و اگر از ترك و عرب و بلوچى كه انسان است دفاع مى كنيم به دليل ظلمى است كه جغرافياى ايران فرهنگى و سياسى بر انسانيتش روا مى دارد. مى خواهيم و بر آنيم به سبك و سياق فوكو بر سلطه گرى بفهانيم كه قدرت چيزى فراتر از سركوب است. كه قدرت امر و نهى نيست، به وجود آورنده ى گفتمان و نشاط و گشايش است. كه كار قدرت دار زدن و زبان بريدن و سانسور و غصب ملك و مال ديگران نيست. كه قدرت فراتر از سركوب حقوق بشر است. كه واقعيت قدرت رعايت حقوق بشر است.

٤

بنابراين بر كسانى كه دوستمان دارند و كسانى كه دوستمان ندارند مى خواهم نكته اى را يادآورى كنم. ما به همه ى سبب هايى كه شما را به آزادى رهنمون مى سازند احترام مى گذاريم و حتى جان خويش را بر دلايل و سبب هايتان مى دهيم تا شما را به آزادى پيوند زنند اما اين در صورتى است كه سبب هايتان سبب آزادى انسان و انسانيت باشد، و اگر سبب هايتان اسباب زحمت انسان و وسايل گرفتارى و عذاب انسان باشد در به دور انداختن آن اسباب از دور و برتان لحظه اى ترديد نخواهيم كرد.

٥

به آغاز بحث بر مى گردم. مكتب ما به ما آموخته است كه براى انسان " جا " باز كنيم نه اينكه " جا " يش را بگيريم.( اشغال كنيم. )
مكتب تبريز به ما آموخته است كه جهان را اشغال نكنيد بلكه جهان را بگشاييد. جهان را مبنديد، زبان و فرهنگ و جامعه را به روى جهان مبنديد بلكه بازشان نگه داريد. باز همچون بازى بال گشوده در فراز. جهان را به روى خويش مبنديد و خويشتن را به روى جهان.
مكتب ما به ما آموخته است كه رو در رو نشويد رو به رو شويد.
مكتب ما به ما آموخته است كه انگور و اوزوم و عنب يكى است اما دهان يكى نيست بلكه ميليونهاست. بنابراين بايد همه به يك ميزان از انگور و اوزوم و عنب برخوردار شوند.
نه باستانگرايى مى كنيم و نه رؤياپردازى. معتقديم مرزهاى دور و اطراف ما امتداد يكديگرند، فرهنگ ها و تمدن ها امتداد يكديگرند. انسان امتداد انسان است. معتقديم كه انكار مرز و زبان و هستندگى ديگرى ها قطع اين تداوم است. معتقديم كه روحيه ى سلطه گرى اين امتداد را مى بُرد. ما با تكثريم نه بر تكثر. ما به همان اندازه كه بر مرزهاى انسان احترام قايليم بر بى مرزى اش نيز حرمت داريم.
مى توان پرواز را از پرنده گرفت و ساليان سال بر قفسش انداخت اما بعد سالها اگر در قفس باز شود اولين اقدام پرنده پرواز خواهد بود. جنس ما اطاعت نيست، رهايى است.