آتـشفشـانِ سـرکـشِ دهـۀ شـصـت

اهریمنانِ حاکم بر سرزمینمان /

با داس بر دست /

به خیـالِ شـان/

درو کـرد آن نسـل سـرکـش را /

با این یـقـیـن که/

جلوی طلوع دوبـارۀ آفتـاب را /

سـد کرده باشد!

امـا /

لا لای مـادران /

در گورستانِ /

هـزاران غُـنچـه های بـاغ ِ رنـگـارنـگِ /

بیـاد مـانـدنـی آن آفتـابِ تـابستـان 67 /

در خشـم و فـریـادِ مـن و تـو

در انتقـامِ آفتابِ دیگریست که /

گرمای سوزانش /

تمامیـت این نظـامِ پـلیـدِ اهریمنی را /

در بر می گیرد /

خشم و نفرت ِ آفتـابِ تابستانِ 67 /

از این جـنـایـت /

این بـار /

بیش از طلوع اش/

دودمـان این جنایتکاران تاریخ  را /

کـه /

با عبـا بردوش، عمامه بر سر، نعلـیـن به پـا و /

قـُـران به لـفـظ /

سرزمینی را با ایده های شمشیـر دیـن /

به اسیـری گرفته اند می سوزانـنـد /

ایـنـک،

 دعـا مـادران /

مـبـارزۀ بی امانِ نـسـل دگر/

با آفتاب ارغوانی دیگر/

در همراهی با /

صدای میلیون ها یـادگارانِ /

آتـش سرکش و سوزندۀ دهـۀ شـصـت /

در،

نـه می بـخـشـم نـه فراموش می کُـنـم

تـنـیـده شده است /

این تـنیـده شدنها /

بـزودی،

همچون تـار عـنـکبـوت /

بر دست، پا و گردنِ نـظـام جنایتکارِ جمهوری اسلامی /

می پـیـچـد و هستـی آنها را /

در خشم خود برای همیشه /

در این جهـان هـسـتـی /

خـفـه خـواهـد کـرد.

شهریورماه 1395