هر انسان و هر جامعه ای، معمار و کاپیتان سرنوشت خویش است.
انسانها معمولا بصورت طبیعی بدون آگاهی از عواقب اعمال و رفتار خود، تصمیم می گیرند و با تصمیماتشان سناریو مسیر زندگی خودشان را گارگردانی می کنند، طبیعتا کسانیکه نمی توانند برای زندگی خود تصمیم بگیرند، دیگران بجای آنها تصمیم می گیرند، تصمیمات کسانی که در زندگی با ناکامی مواجه می شود، ( مخصوصا در ایران )، افراد دیگری را مسبب عدم موفقیت خود معرفی می کنند، آنها بطریقی می خواهند از زیر بار مسئولیت و عواقب ناکامی تصمیم گیری های نادرست خود، در مسیر زندگیشان شانه خالی کنند، و با مقصر معرفی کردن دیگران خود را تسکین دهند،
در کل هر انسانی اشتباه می کند، هر انسانی که اشتباه نکند، هیچ چیز را یاد نمی گیرد ، حافظه انسان سوفتور کامپیوتر نیست که در کارخانه اطلاعات بر روی سی دی آن سیو ( ذخیره ) شده باشند، یک کودک در لحظه تولد کاملا خصوصیات یک بچه حیوان با غرایز حیوان را دارد، عین یک بچه میمون فقط به دنبال مکیدن و خوردن است، ولی بخاطر داشتن ظرفیت بالای یادگیری، بشکل تجربی اطلاعات در مغزش ( حافظه اش ) سیو می شود، و این والدین و اطرافیان هستند که عصاره آموخته میلیونها سال تجربیات دیگر انسانها را بزبان مادری، بتدریج به او آموزش می دهند و در مغز او سیو می کنند، و طبیعتا این بچه انسان در تمام مراحل زندگی برای اینکه یاد بگیرد باید تجربه کند، و برای اینکه تجربه کند قطعا در وحله اول اشتباه می کند و با تجربه و آزمون و با تحمل عذاب و فشار عصبی از اشتباهاتش، درس می گیرد، که آن اشتباه را تکرار نکند و انعکاس اشتباهات در حافظه اش، مرز بین غلط و درست را پایه گذاری می کند،
زندگی در خاطرات گذشته چیزی را عوض نمی کند و جز تلف کردن وقت و عقب ماندن از جریان تکامل اجتماعی، چیز دیگری نصیب انسان و یا ملتی نمی کند، برگشت به گذشته امکان ناپذیر است، تجدید خاطرات خوب، انسان را به حسرت خوردن از گذشته سوق می دهد و امروز انسان را ضایع می کند، و تجدید خاطرات بد و ملال آور، همان خاطرات دوباره در ذهن انسان تداعی می شود، و برای فردای انسان هیچ چیز مفیدی تولید نمی کند، نتیجه اش احتمالا تفکرات انتقام جویانه، افکارش را اشغال می کند، گذشته خوب یا بد، هر آنچه که بود، در گذشته اتفاق افتاده و در گذشته هم باقی مانده، ما در ترکی ضرب المثل خوبی برای چنین افرادی که دائما از اتفاقات بد گذشته شکوه دارند، و یا حسرت گذشته خوب خود را می خورند، بکار می بریم، ( باخ قاباغا ایاخ وئر ) یعنی ضمن اینکه به جلو نگاه می کنی، رکاب هم بزن،
اگر در ایران حاکمیت جمهوری اسلامی برپا شد، معمار آن خود مردم ساکن ایران هستند و سرنوشت خود را چهل سال پیش خود مردم ایران چنین رقم زدند
در ایران معمولا هیچ کس برای حل مشکل فکر نمی کند، و اگر هم بدنبال راه حل آن می روند، و راهی بر آن پیدا می کنند فقط می خواهند به همه اثبات کنند که من تلاشگرم من ممتازم من نابغه تر از همه هستم، و همین امر باعث شده که سعی کنند زودتر از همه عکس امام را در ماه ببینند، زوتر از همه صلوات و تکبیر بفرستند، جلوتر از همه در انتخابات رای بدهند، جلوتر از همه خود را برای تماشای اعدام و سنگسار برسانند، جلوتر از همه در صف نوبت سهمیه ارزاق کوپنی بایستند، و امروز هم که در باتلاق مشکلات گیر کرده اند باز هم انقلابیگریشان برای اثبات وجود خود و برای برخ کشیدن خود به دیگران است، تنها چیزی که در ایران مفهوم ندارد احساس همبستگی اجتماعی و دفاع از تک تک انسانها در بطن کل جامعه و منافع ملی می باشد، حتی اگر در پشت چراغ قرمز توقف می کنند، آنهم بیشتر ژست مدرن نمائی است، چون از خیلی چراغ قرمزهای حقوق بشر دوستانه دیگر ملتهای غیر فارس براحتی عبور می کنند، و واهی بودن ادعاهای سکولار دمکراسیشان آشکار می شود و اگر دست نوازشی بر سر سگ و گربه ای می کشند برای این است که خود را بیشتر از همه حیوان دوست و مهربان نشان دهند. مردم در کشورهای مترقی جهان در گذشته زندگی نمی کنند، و نگرش به گذشته با هدف پیدا کردن اشتباهات و رفع آن برای آینده می باشد و امروزشان برای فرداست ولی در ایران بجای اینکه از اشتباهات گذشته چیزی یاد بگیرند در گذشته بدنبال ناجی قهرمان و امام زمان کورش کبیر و کمبوجیه و ... می گردند، و یا بدنبال مقصری می گردند تا تمام ناکارامدی خود را به عرب و ترک و امپریالیسم نسبت دهند، تا با خیال آسوده به زندگی معیشت گرایانه خود ادامه دهند، و با کلمه: ای بابا ولش کن، بی خیال، خودشان را آشکار می کنند، مردمی که نتواند برای سرنوشت خودش تصمیم بگیرد، طبیعتا ترامپ ها برایش تصمیم می گیرند.