حمایت سعودی، اسرائیل و برخی محافل و مقامات آمریکائی  (امثال بولتون) برای برنامه تغییر رژیم در ایران، مانع از منحل شدن سازمان مجاهدین خلق شد. نهایتاً، تنها کشور آلبانی وابسته به ناتو موافقت کرد تا اعضای گروه را بپذیرد. کلینتون 10 میلیون دلار برای کمیساریای عالی ملل متحد برای پناهندگان برای انتقال مجاهدین خلق به آلبانی اختصاص داد. او 10 میلیون دلار دیگر برای ایجادیک مؤسسۀ بازپروری [تربیت اعضا و هواداران مجاهدین برای زندگی خارج از کمپ!] در تیرانا هزینه کرد. 10 میلیون دلار دیگر به حساب سفارت آمریکا در تیرانا ریخته شد. این پول برای اسکان اعضای مجاهدین خلق در یک جامعه عادی بود که بولتون و دسیسۀ او مانع از این کار شد.به محض اینکه ترامپ انتخاب شد، پروژه بازپروری متوقف گردید و در سال بعد به مجاهدین خلق اجازه داده شد تا تجدید سازماندهی کرده فعالیت های خود را از سربگیرند.قبل از سال 2016، ایران حضور دیپلماتیک در آلبانی نداشت. سفارت در آنجا صرفاً به روابط اقتصادی و فرهنگی می پرداخت. ولی در سال 2018، دولت آلبانی تحت نخست وزیری «ادی راما» دو دیپلمات تازه از راه رسیدۀ ایرانی را به درخواست دولت ترامپ اخراج کرد. جان بولتون این دستاورد را به رخ کشید. به دلیل حمایت آشکار ایالات متحده از مجاهدین خلق، ایران خط جبهه خود را نه در خاورمیانه بلکه در حاشیه اتحادیه اروپا برقرار کرد.

با حمایت بولتون، سناتور سابق جان مک کین، رودی جولیانی، و مجموعه ای از اقلیت جنگ طلب، مجاهدین خلق توانستند یک اردوگاه تعلیماتی بسته برای مقاصد خود در آلبانی به وجود آورند.

مجاهدین که  پس از روی کار آمدن خمینی با او بیعت کردند و انتظار داشتند که در ساختار سیاسی  قدرت جدید جایگاهی برای خویش بیابند با دیوار انحصار طلبی وطرد خط امامی ها یعنی جناح مسلط رژیم روبرو شدند. از این به بعد مجاهدین خلق به عنوان یک اپوزیسیون بورژوایی، در دشمنی با رژیم فقها، مسیری را انتخاب کردند که می توان آنرا  سقوط به قهقرای اپورتونیسم خواند. «کسب قدرت» از هر راهی، محور استراتژی مجاهدین گردید. نزدیکی و اتحاد با بنی صدرو لیبرال های حکومتی از یکسو واستفاده از تروریسم و مبارزۀ مسلحانۀ زودرس از سوی دیگر این شتاب اپورتونیستی را برای کسب قدرت رقم زد که برای آن بهای انسانی سنگینی پرداختند و بهانه ای به دست رژیم خونخوار خمینی  برای تشدید سرکوب دادند. شکست استراتژی مجاهدین در داخل، با از هم پاشیده شدن سازمان و قتل رهبران تاریخی آن، راهی بجز تبعید و مهاجرت برای کادرها واعضا وهواداران جان به در بردۀ آنان از کشتارهای دۀ 60 باقی نگذاشت. جنگ ایران و عراق و قرار گرفتن رجوی در کنار صدام حسین  باردیگر به روشنی این استراتژی بغایت اپورتونیستی را به نمایش گذاشت. با پایان گرفتن جنگ 8 ساله، عملیات بی خردانۀ «فروغ جاویدان» که به از از دست دادن هزاران نفر از نیروهای مجاهد منجرشد، بازتابی ازتوهمات و جاه طلبی های یک رهبری  به دور از واقعیات بود که از قربانی کردن هزاران نفر برای «حماسه سازی» و شهید نمائی ابائی نداشت. این عملیات شکست خورده، همراه با کشتارهای اعضا و هواداران مجاهدین خلق در زندانهای رژیم  ددمنش جمهوری اسلامی در تابستان 1367، نقطۀ عطفی بود که بواسطۀ آن مجاهدین، تنها با تغییری تاکتیکی و تعویض تعرض مستقیم با  قراردادن خود به عنوان ابزاری دردست غرب بویژه آمریکا در جدالشان علیه جمهوری اسلامی، همان استراتژی «کسب قدرت» به هر طریق را دنبال کنند. مجاهدین با از دست دادن پایگاه های مردمی خودشان در داخل، بیش از پیش برای پیشبرد استراتژی کسب قدرت به هر قیمت به دست راستی ترین افراد و جریانهای غربی متوسل شدند.

 همزمان با این عملکرد، تحولات داخلی این سازمان در جهت تثبیت یک سازماندهی عمودی با  قدرتی انحصاری و تقریبا ولائی، مبتنی بر کیش شخصیت در وجود شخص رجوی و با "غیبت " او در وجود همسر ایدئولوژیکش مریم، ما نه با یک سازمان  معمولی بورژوائی که با یک فرقۀ (سکت) ارتجاعی روبرو هستیم که در آن اعضا و هوادارانش سربازانی گوش به فرمان رهبرانی هستند که هر نافرمانی و اعتراض و یا حتی هر شک و تردیدی را نسبت به خط ومشی سازمان نه تنها روا نمی دارند بلکه صاحبان  آن را مستحق مجازات های سخت می دانند. اشغال عراق توسط آمریکا  و بیعت رهبری مجاهدین با آنها وبدنبال خارج کردن آنها از زمرۀ سازمانهای تروریستی-(مجاهدین خلق از سال 1997 به عنوان یک گروه تروریستی ثبت شده بودند)- که سازمان مجاهدین آن را به عنوان پیروزی های بزرگ استراتژیک تحویل هوادارانش می دهد، مسیر بی بازگشتی بر این سقوط به قهقرای اپورتونیسم گشود.

همایشِ آلبانی در پی گردهمایی های پاریس بیشتر به نمایش های تلویزیونی و انتخاباتی غرب شبیه است که هدفی جز نمایش و خود فروشی در مقابل ارتجاعی ترین نمایندگان امپریالیستی و ایجاد توهم دربین معدود هواداران باقی ماندۀ آنها ندارد. نگاهی سریع به مواضع شرکت کنندگان در این  «همایش ها»  و گزارش های منابع گوناگون می تواندتصویر  روشن تری از وضعیت امروزی این سازمان  به دست دهد وتحلیل ما را ثابت  کند.تارنمای اینترنتی مجله "اشپیگل" گزارشی اختصاصی در مورد کمپ سازمان مجاهدین خلق در آلبانی منتشر کرده است. کمپ مجاهدین خلق در آلبانی مساحتی معادل حدود ۵۰ زمین فوتبال دارد و حدود دو هزار نفر ساکن آن هستند. اشپیگل نوشته است که فاصله این کمپ تا رستوران‌ها و  بارهای مرکز تیرانا، پایتخت آلبانی، حدود ۳۵ دقیقه با ماشین است. اما کسانی که موفق شدند از آن بگریزند، گفته‌اند بسیاری از ساکنان کمپ اجازه ندارند گوشی همراه‌، ساعت یا تقویم داشته باشند و به نوشته اشپیگل آنها "در کپسول زمان" زندگی می‌کنند.مصطفی محمدی مرد ۶۲ ساله‌ای است که به اشپیگل گفته است، دخترش سمیه ساکن این کمپ است. او گفته است که دختر ۳۸ ساله‌اش برخلاف میل خود و به اجبار در این کمپ است. مصطفی محمدی ساکن کاناداست. او که سال گذشته به امید دیدن دخترش چند ماه ساکن آلبانی شده بود به اشپیگل گفته است: «من هیچ کاری به کار سیاست ندارم‌، فقط می‌خواهم دخترم را ببینم.»

اشپیگل نوشته است که نگهبانان کمپی که دور تا دور آن حصار کشیده شده، به هیچ‌کس اجازه نمی‌دهند مقابل در ورودی کمپ توقف کنند چه رسد به اینکه داخل آن شوند. نگهبانان به گزارشگر اشپیگل گفته‌اند که درخواست مصاحبه بفرستد تا زمانی را برای مصاحبه هماهنگ کنند، اما سپس به درخواست اشپیگل پاسخ نداده‌اند. وکیل این سازمان هم حاضر نشده است به پرسش‌های اشپیگل در مورد سمیه پاسخ دهد. اشپیگل نوشته: روشن است که میان ایران و سازمان مجاهدین جنگی تبلیغاتی در جریان است و هر طرف دیگری را به دروغ‌گویی متهم می‌کند. اما کسانی که از کمپین مجاهدین در آلبانی گریخته‌اند، از شکنجه، اجبار به اعتراف به رویاهای جنسی خود در نشست‌های عمومی و اجبار به سر کردن روسری گفته‌اند. سخنگوی سازمان مجاهدین خلق آلمان در پاسخ به اشپیگل تمام اتهاماتی که اعضای سابق این سازمان مطرح کرده‌اند را تکذیب کرده  و آنها را مزدوران اطلاعاتی ایران خوانده است. اما اشپیگل نوشته است که برای تهیه گزارش خود با ۱۵ عضو سابق سازمان مجاهدین خلق گفتگو کرده، با برخی چندین ساعت، ‌و نقاط مشترک قابل توجهی در داستان‌های زندگی آنها دیده است. در این گزارش تأکید شده که سازمان مجاهدین خلق شبیه یک فرقه سیاسی است که به سختی می‌توان از آن گریخت.

در گزارشی دیگر در مجلۀ ایندپندنت از قول یک شهروند آلبانیائی که مؤفق شده بود از کمپ اشرف 3 بازدید کند، این اردوگاه را به بزرگترین خانۀ سالمندان در جهان تشبیه کرده است . جاذبه اصلی کنفرانس امسال وسال گذشته  درپاریس، یکی دیگر از حامیان سالیان مجاهدین خلق، شهردار سابق نیویورک رودی جولیانیRudy Giuliani  وکیل شخصی کنونی  دونالد ترامپ بود. او خطاب به

جمعیت گفت: “ملاها باید بروند. آیت الله ها باید بروند. و آنان باید با یک دولت دموکراتیک که خانم رجوی آن را نمایندگی خواهدکرد جایگزین شوند”. جولیانی همچنین کار “هسته های مقاومت” مجاهدین خلق در داخل ایران را ستود، و آنان را به خاطر برگزاری موج اخیر اعتراضات در برابر وضعیت بد اقتصادی مورد تشویق قرار داد. او گفت: “این اعتراضات اتفاقی نیستند، آنان توسط بسیاری از افراد ما در آلبانی هماهنگ شده اند.” جولیانی، بولتون و  درگذشته جان مک کینJohn McCain  در میان سیاستمداران آمریکایی هستند که به آلبانی سفر کردند تا حمایت خود از مجاهدین خلق را نشان دهند.

نیتگینگریچ (بالا چپ)، جان بولتون (بالا راست)، جان مک ‌کین (پایین چپ) و «رودی جولیانی»، (پایین راست) در کنارمریم رجوی

اشپیگل رهبر مجاهدین خلق، مسعود رجوی را شبحی خوانده که از سال ۲۰۰۳ تا کنون کسی او را ندیده و حتی روشن نیست که هنوز زنده است یا نه. همسر او مریم رجوی که رهبری مجاهدین خلق را بر عهده دارد ظاهرا میان کمپ این سازمان در آلبانی و دفترش در پاریس در رفت‌وآمد می کند. سازمان مجاهدین خلق در وب ‌سایت خود مدعی شده خواستار دمکراسی، حقوق بشر و جدایی دین از حکومت در ایران است. در ادامه بر مشارکت گروه‌های سیاسی، تشکیل ائتلاف و آزادی برگزاری تجمعات تأکید شده و در یک طرح ده ماد‌ه‌ای برای آینده ایران آمده است که وقتی این سازمان به قدرت رسد، همه چیز بهتر می‌شود.

اشپیگل در گزارش خود نوشته، آنچه ساکنان سابق کمپ مجاهدین خلق می‌گویند با این  ادعاها همخوانی ندارد. این کمپ بیشتر به یک زندان شبیه است. دولت آمریکا رسمأ می‌گوید با وضع دوباره تحریم‌های این کشور علیه ایران، تصمیم دارد با "افزایش حداکثری فشار" فعالیت‌های اتمی ایران و برنامه موشکی این کشور را محدود کند و همزمان نفوذ جمهوری اسلامی در سوریه، عراق و یمن را کاهش دهد.

اما اطرافیان رئیس‌جمهور آمریکا مانند جان بولتون و مایک پمپئو بی‌پرده از تغییر رژیم در ایران سخن می‌گویند. آنها برای "مجاهدین خلق" نقشی کلیدی در نظر گرفته‌اند. "نویه تسورشر تسایتونگ" این پرسش را مطرح کرده است که آیا مجاهدین خلق گزینه درستی برای غرب هستند؟

این شک و تردید ها در میان سیاستمداران غربی در بارۀ مجاهدین، نه از سر دلسوزی و همراهی با مردم ایران، که منطبق با منافع جناح بندی های گوناگون امپریالیستی است که به دنبال متحدانی از میان حاکمیت به ویژه جناح به اصطلاح اصلاح طلب واپوزیسیون های لیبرال- مذهبی  قانونی و غیر قانونی تا طیف هائی از سلطنت طلب ها ونیروهای بورژوائی  دست راستی  در میان اقلیتهای قومی  و ملی هستند. رقابت ها و خوش رقصی های این طیف رنگارنگ برای عکس انداختن با سیاستمداران غربی و شرکت در کنقرانس ها و نشست های نمایشی و یا واقعی آنان، به نمایشی رقت انگیز از چاکر منشی و گدائی حمایت بدل شده است. دراین میان مجاهدین که بواسطۀ اتخاذ سیاستهای آشکارا اپورتونیستی که در بالا شرح دادیم و برنامه ای صد در صد بورژوائی در راستای منافع سرمایه داری نولیبرال، در بزنگاههای مهم جنبش توده ای در این 40 سال در مقابل منافع تاریخی کارگران و زحمتکشان ایران قرار گرفته و به این واسطه نفوذ و پایگاههای مهمی را در میان آنها از دست داده اند. گوی رقابت را از حریفانش در خوش رقصی ربوده اند.

اما حامیان "مجاهدین خلق" نظر دیگری دارند. برنارد کوشنر، وزیر امور خارجه سابق فرانسه [ و از لابی های  مهم اسرائیل درفرانسه] ، مجاهیدن خلق را "نمونه‌ای برای کل خاورمیانه" می‌داند. اوکه ازطراحان اصلی تز دخالت های "انسان دوستانه" در کشورهای «بحران زده» و از مدافعان حمله به عراق وبوسنی ولیبی بوده است.

میشل آلیوماری رئیس هیأت روابط با شبه جزیره عربی در پارلمان اروپا، وزیر ارشد، وزیر دفاع، وزیرکشور و أمور خارجه  در دولت سابق فرانسه، اعلام کردکه :«خانم رجوی شما زنی شجاع هستید، به ارزشهایی می ‌پردازید که ارزش های ما هم هستند.» آلیوماری در حالی از ارزش ها ی مشترکش بامریم رجوی صحبت می کند که خودش در مقام وزیرخارجۀ دولت دست راستی فرانسه، 3 روز قبل از سقوط بن علی دیکتاتور سابق تونس ودر جریان مهمترین شورش توده ای «بهارعربی» این موضع " درخشان"  و "مترقی" را بیان کرد که «نیروهای ضد شورش فرانسه که مهارتشان درهمه جهان شناخته شده است می توانند به حل مسائل امنیتی از این گونه کمک کنند.»

اپوزیسیون یا "فرقه‌ای" سیاسی؟

مجاهدین خلق پس از شکست در جبهه نبرد با ایران به اردوگاه اشرف در عراق عقب‌نشینی کرد و مسعود رجوی دستور "انقلابی ایدئولوژیک" را صادر کرد که در پی آن تمام اعضای "مجاهدین خلق" به تجرد متعهد شدند. از اسناد انتشار یافته بر می آید که «سمت گیری اعضای مجاهدین، در شرایط پیچیدهٔ مبارزه با جمهوری اسلامی، بجای یک زندگی معمول که بطور مشخص برای زنان متضمن قید و بندهای زندگی خانوادگی است، همچنان باید در جهت آرمان آزادیخواهانه و رهبری عقیدتی باشد. او معتقد است که برای استمرار مبارزه در شرایط جدید باید با آرمان خود پیوند برقرار نمود. مریم  رجوی این حرکت را برای ادامه یافتن حیات مبارزاتی سازمان مجاهدین خلق ایران ضروری می‌داند. سیاستی که به تفکیک جنسیتی و مسخ روابط انسانی و عاشقانه بین زنها و مردان منجر گردیده و به این نتیجۀ هولناک رسیده که : عشق همه آنها می‌بایست معطوف به مسعود و مریم رجوی می‌شد که مجاهدین خلق در سال ۱۹۹۳ او را به عنوان رئیس‌جمهوری خود انتخاب کردند. نامه های بیعت مجاهدین، بخوبی هدف های این «انقلاب ایدئولوژیک» را نشان می دهدکه همانا تحلیل در سازمان و رسیدن به  «عالی ترین مدارج اعتماد تشکیلاتی و انحلال در سازمان » است. (از نامۀ عباس مدرسی فر)

نهایتاً با پیشنهاد مریم رجوی برای ازدواج با مسعود رجوی حلقهٔ آخر انقلاب ایدئولوژیک درونی مجاهدین کامل شد و در ۳۰ خرداد ۱۳۶۴ با مراسمی که در اورسواواز در شمال پاریس برگزار شدبه اطلاع عموم رسیدhttps://www.iran-pedia.org/) . -  مشاهدات خبرنگاران و گواهانی که موفق به خروج از سازمان شده اند، حکایت از این دارد که در اردوگاه‌ "مجاهدین خلق" تفکیک جنسیتی شدید حاکم است. رابطه دوستانه یا مکالمات شخصی، استفاده از رادیو، روزنامه یا تلویزیون برای ساکنان اردوگاه ممنوع است. دیده‌بان حقوق بشر در سال ۲۰۰۵ میلادی گزارشی از وضعیت کسانی تهیه کرده بود که به دلیل ترک "مجاهدین خلق" به شدت تحت فشار بوده و گاه زندانی و شکنجه شده بودند.

به نوشته نویه تسورشر تسایتونگ، "مجاهدین خلق" در مقابل، تمام این گزارش‌ها را رد می‌کند و منتقدان خود را جاسوس ایران می‌خواند. این گروه حتی رسانه‌های غربی را هم که گزارشی انتقادی در مورد "مجاهدین خلق" تهیه کرد‌ه‌اند، به همکاری با جمهوری اسلامی ایران متهم می‌کند. اما همکاری های جاسوسی- سیاسی  خود وهمراهی با سیاست های تجاوزکارانه آمریکا در منطقه را عین خدمت به مردم ایران جا می زنند.

مجاهدین خلق پس از حمله آمریکا به عراق به فهرست گروه‌های تروریستی آمریکا افزوده و خلع سلاح شدند. اردوگاه‌ آنها بارها هدف حملات شبه‌نظامیان شیعه مورد حمایت ایران قرار گرفت تا اینکه با مداخله آمریکا در سال ۲۰۱۳ حدود سه هزار نفر از آنها که هنوز ساکن عراق بودند به آلبانی مهاجرت کردند.  سخنرانی یکی از زنان مجاهد به نام «مژگان» یا «خواهر مژگان» در همین کنفرانس اخیر  نمونۀ روشنی از رابطۀ مجاهدین با آمریکا بعد از حمله به عراق وهمچنین مجیز گویی آنها از این ارباب جدیدشان است.                      .

او می گوید : « من می‌خواهم ۳خاطره برایتان بگویم که همگی جزیی از همین تاریخچه و نمایشگاه است:اولین خاطره که تلخ و دردناک است، بمباران شدید مجاهدین و همه قرارگاهها و مراکز آنها در مارس و آوریل ۲۰۰۳ است که به‌ درخواست آخوندها صورت گرفت و با نام‌گذاری تروریستی مجاهدین توجیه می‌شد. بیش از ۵۰نفر کشته و تعداد خیلی بیشتری مجروح شدند.

این در شرایطی بود که ارتش آزادیبخش ۱۹.۷۶۱قطعه سلاح آماده شلیک داشت. شامل ۸۲۰تانک و خودروی زرهی و ۵۱۰قبضه توپخانه و نزدیک به ۲۰هزار تن انواع مهمات.

اما در کمال تعجب، فرمانده ارتش آزادیبخش، مسعود رجوی، فرمان داد که نباید به‌طرف نیروهای آمریکایی شلیک شود. حتی یک گلوله هم از طرف ما شلیک نشد. حرف آقای رجوی این بود که دشمن ما فقط رژیم آخوندهاست، نه آمریکا. فرمان بعدی آقای مسعود رجوی که اجرای آن در آن زمان برای رزمندگان آزادی خیلی سخت بود، دادن داوطلبانه همه سلاحها بود. همه سلاحها و مهمات به‌ نیروهای آمریکایی تحویل داده شد که سنتکام آن‌را در اطلاعیه‌اش با قدردانی از ما اعلام کرد. سال‌ها گذشت تا ما فهمیدیم رهبری مقاومت، تاریخ جنبش ما را به‌ درستی نوشته است. تلاشهای بعدی شما، از جمله حضور امروزتان در اینجا، همین را نشان می‌دهد.»

سازمان مجاهدین خلق حاضر به روشنگری و ارائه پاسخ به پرسش‌های انتقادی در باره گذشته‌اش نیست و خود را قربانی تبلیغات دروغین می‌خواند. این گروه منتقدان خود را به حمایت از سرویس‌های اطلاعاتی ایران متهم می‌کند که چندی پیش برنامه‌ای برای جاسازی مواد منفجره در تجمع آنها در پاریس داشتند.

مارتین پاتزلت، نماینده مجلس فدرال آلمان از حزب دمکرات مسیحی که ماه اکتبر همراه هیئتی از اردوگاه مجاهدین خلق در آلبانی بازدید کرد، فعالیت‌ این سازمان را در اینترنت برای انتشار اید‌ه‌هایش مشروع  خواند و اطمینان داد که همه ساکنان اردوگاه "داوطلبانه" آنجا هستند. او گفته بود که زندگی اردوگاه بر اساس تفکیک جنسیتی با ساعت کار و مقررات سخت است، اما هیچ اجباری برای ماندن وجود ندارد و ساکنان اردوگاه می‌توانند هر زمانی که بخواهند آنجا را ترک کنند.

اما دولت فدرال آلمان می‌گوید شواهدی مبنی بر ممنوعیت تماس اعضای "مجاهدین خلق" با خارج از اردوگاه دیده می‌شود.

دولت آلمان در پاسخ خود به درخواست حزب سبزها در مورد "مجاهدین خلق" در ماه سپتامبر، این گروه را گروهی با رهبری "اقتدارگرا" توصیف کرد که از زمان تأسیس خود تا کنون "استفاده از خشونت را به عنوان ابزاری مشروع برای دستیابی به اهداف خود" می‌بیند.

پرداخت پول برای "خرید" سیاستمداران :                                                                   

بیژن جیرسرایی، نماینده حزب لیبرال در مجلس فدرال آلمان، حمایت از مجاهدین خلق را "اشتباه" می‌داند و معتقد است حمایت سیاستمداران غربی «از گروهی که پشتوانه‌ای در ایران ندارد، اشتباه است.

او  حمایت از "مجاهدین خلق" در آلمان را یک "معما" خوانده است. جیرسرایی تأکید کرده که حمایت از مجاهدین خلق بدون اطلاع از پیشینه این گروه "حماقت محض" است. او به کسانی که از این سازمان حمایت می‌کنند توصیه کرده که مطالعه کنند.

روزنامه سوئیسی "نویه تسورشر تسایتونگ" نوشته عدم اطلاع می‌تواند یک دلیل حمایت از مجاهدین خلق باشد، اما دلیل دیگری هم وجود دارد: مجاهدین خلق  به سیاستمدارانی که از آنها حمایت می‌کنند، پول می‌دهند.

به نوشته "واشنگتن پست" و "اینترسپت" سیاستمدارانی مانند رودی جولیانی برای شرکت در هر نشست "مجاهدین" خلق حدود ۵۰ هزار دلار پول گرفته‌اند.

دانیل بنجامین هماهنگ کننده پیشین مرکز فعالیت‌های ضد تروریستی دولت آمریکا به "نیویورک تایمز" گفته است: «مجاهدین خلق تلاش می‌کنند هر کسی را که می‌توانند، بخرند.» او گفته است:«برای یک سیاستمدار بازنشسته کمتر پیش می‌‌آید که تلفن زنگ بزند و کسی آن‌سوی خط بگوید برای شرکت او در یک نشست ۱۵ هزار تا ۲۰ هزار دلار پرداخت می‌کند.

 با این توضیحات که در بالا از میان نقل قولها ی طرفداران و مخالفان خارجی مجاهدین و گزارش های نشریات گوناگون بر شمردیم، ماهیت  سخنان شرکت کنندگان در این همایش که در میان آنها لابی های مشهور طرفدار اسرائیل و عربستان فراوانند و همگی از طرفداران پر وپا قرص تحریم ها و دخالت نظامی برای بر انداختن جمهوری اسلامی و جانشین ساختن آن با بدیلی دست ساختۀ خودشان ( در این مورد سازمان مجاهدین خلق ایران) هستند، بر هیج کس نمی تواند پوشیده بماند.  مجاهدین خلق، با برنامه ای صد در صد نو لیبرالی که در آن بازار آزاد و رفع محدودیت های تجارت آزاد، تقدیس شده است ( برنامۀ 10 ماده ای مریم رجوی) و ارائۀ تصویری خیالی ازبه اصطلاح کانون های شورشی  طرفداران مجاهدین در ایران و ارتش آزادی بخش در خارج برای سرنگونی رژیم و "نجات ایران" با کمک دخالت همه جانبۀ غرب به ویژه آمریکا و متحدان ارتجاعیش در منطقه چون عربستان و اسرائیل،  یکسره به نیروئی ارتجاعی و دست نشانده  تبدیل شده اند. سیاست ارتجاعی رژیم ددمنش جمهوری اسلامی برای تداوم بقای ننگین این رژیم و گسترش نفوذ و هژمونی خواهی منطقه ای او (یعنی هژمونی طلبی بورژوازی بوروکراتیک – نظامی حاکم با ایدئولوژی پان اسلامیستی شیعی) گاه در تقابل با یکه تازی ها، زیاده خواهی ها و تهاجم های امپریالیسم و نیروهای ارتجاعی منطقه ای قرار می گیرد. اکنون در یکی از این لحظات تاریخی درگیری میان نیروهای ارتجاعی رنگارنگ در خاورمیانه به طور کلی و بویژه در خلیج فارس و ایران هستیم. درگیری میان نیروهای ارتجاعی با یکدیگر پدیدۀ تازه ای نیست و در تاریخ همۀ کشورها و در سطح بین المللی بسیار مشاهده شده است. نکته اینجاست که کارگران و زحمتکشان و تمام دموکرات ها  و نیروهای خواهان استقلال ایران، هیچ منفعتی در دفاع از این یا آن ندارند. مبارزه برای سرنگونی رژیم جهل و سرمایه فقط و فقط باخواست آزادانه و به دست مردم ایران و در رأس آن طبقۀ کارگر و دیگر زحمتکشان شهر و روستا می تواند و باید انجام بگیرد. "بدیل" سازی های امپریالیستی و بورژوائی وتحریم ها و دخالت های نیروهای متجاوز خارجی همان طور که تاریخ گذشته و معاصر در عراق و افغانستان و یمن و....نشان داده است هیچ هدفی جزتداوم سلطۀ سرمایه و حفظ وضعیت موجود برای تضمین سود حداکثر برای سرمایه داری جهانی ومتجاوران ندارد و تمام شعارهایشان  راجع به دموکراسی و حقوق بشر وآزادی و عدالت اجتماعی ...لفاظی های بی محتوائی بیش نیستند. مجاهدین خلق نمی توانند با تکراراین لفاظی ها مردم ایران را فریب دهند. دم خروس بیشتر از آن هویدا شده است که بتوان آنرا پنهان کرد.

http://www.aazarakhsh.org