کرونا در نوع خود دردسری جهانی شده است و هر کشوری سبک خاصی برای مبارزه با این بیماری را مد نظر دارد از کره شمالی گرفته که حکم تیرباران اشخاص مشکوک به این بیماری را می دهد تا ایران که هنوز هم با چین در ارتباط است.

اما کرونا در نوع خود برای شهروندان ایرانی به نوعی ساختار شکنی و یا به واقع یک فعالیت مدنی خاص تبدیل شده است. چه آنانی که خودبخش دارند ماسک تولید می کنند و در اختیار مردم می گذارند و چه آنانی که بعد از چهل سال ساختار شکنی کرده و اقدام به رقص می کنند و اینجا است که ساختار موجود پلیس فتا هم ساکت است بدون شک به قولی مردم ایران از این سختی هم عبور می کنند و آن وقت داستان ممنوعیت رقص و یا پیگیری رقصنده ها چگونه معنی می گردد؟ آیا رقص بعد از 40 سال ممنوعیت به لطف کرونا از لیست ممنوعیت ها بیرون می آید؟

باری به هر جهت هرچه هست مردم در این بستر مریضی نشان دادند که فاصله زیادی بین آنچه رسانه های سفارشی می گوید و آنچه مردم باور دارند تفاوتهای زیادی هست.

صد البته کرونا هم بستر خاصی شد برای نشان دادن مرزهای اهالی رسانه و آگهی بگیرها؛ آنانی که دغدغه رسانه ندارند و از رسانه به عنوان یک منبع مالی تغذیه می کنند در این اوج بحران نشان دادند که دغدغه مردمی ندارند و کیسه ای دوخته اند و فقط بر تعداد صفرهای حسابشان می افزایند