سریال پایتخت من را یاد زباله گردهایی می اندازد که تا کمر در سطل آشغال خم شده اند. در حالیکه این آدمها حق داشتند سر میز بنشینند، با حرمت و با آرامش غذایشان را با مشروب، دسر یا بدون دسر بخورند. سریال پایتخت و تولیدات فرهنگی جمهوری اسلامی طوری ساخته میشوند که آدمها فکر کنند میز غذا همان سطل زباله است. تصویر زن همیشه هما بوده است. رویای جوانها پولدار شدن یکشبه به جای یک رفاه خوب و مستمر و دائمی برای همه است. گریه کردن جزو اخلاق دائمی ایرانیهاست. دروغگویی و دو دوزه بازی به همچنین!
منشا بسیاری از سنت های ارتجاعی، کهنه، فرهنگ پوسیده و رفتارهای بد درون اجتماع، همین محرومیت هنری و فرهنگی مردم ایران است. چون آزادی انتخاب ندارند. آزادی مقایسه ندارند. آزادی آموزش خود را با دیدن تجربه بقیه ادمهای دنیا ندارند. الان چهل سال است حق ندارند به محیط فرهنگی غرب دسترسی داشته باشند. حق ندارند لایف استایل غربی را با زندگی خودشان مقایسه کنند. یک قفس دینی به اسم جمهوری درست کرده اند، شلاق بدست جلوی آن ایستاده اند که کسی فرار نکند، هشتاد میلیون نفر باید از زاویه یک پیر مرد هشتاد ساله بیسواد و مرتجع، که نه در جوانی و نه در پیری هیچ جا نرفته است، هیچ فرهنگ متفاوتی را ندیده است، به جهان نگاه کنند. از زاویه پیرمردی که در هیچ دانشگاه معتبری درس نخوانده است، در عمرش با یک زن نرقصیده است، هیچگاه کنار هیچ دریایی آفتاب نگرفته، در هیچ کنسرت جازی از خوانندگان معتبر جهان شرکت نداشته است. فوقش در اتوبوس مشهد به تهران شجریان شنیده است. پیرمرد غرب ستیزی که جز زبان خودش که زبانی محدود به شمار می آید و فقط زبان خودش و مملکت بغل دستی اش میباشد، هیچ زبان دیگری را بلد نیست. مدام نماز میخواند و دارای تراومای ضد امپریالیستی است. هشتاد میلیون آدم، چندین میلیون جوان تشنه فرهنگ و تمدن غرب، تشنه کشف تازه های دنیا باید رویاهایشان و دنیایشان را به اندازه این پیرمرد بیسواد، غرب ستیز، مرتجع و از گور برخاسته کوچک کنند!
اگر ایران نت فلیکس، امازون پرایم و....آزادی دسترسی به فیلم و سریال داشت، هیچوقت و هرگز پایتخت نگاه نمیکرد! سر میز غذایش را میخورد!