به نظر من جنبش حق زن یک مشکل مهم دارد که اگر به آن نرسیم، عقبگرد میکنیم. مشکل ما این است که دخالتگری فعالین حقوق زن در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کم است. غیر موثر است. ما هزار نفر آدم نیستیم که شبکه های اجتماعی را تصرف کنیم، روی فضا تاثیر بگذاریم، مدام فرهنگ مترقی تولید کنیم. مدام فکر پیشرو و جدید و عدالتخواهانه تولید کنیم. چندین نفر مدام حکومت را زیر ضرب بگیرند، دهها نفر خشونت دین اسلام را سیستماتیک افشا کنند، مردسالاری را بکوبند. مدام ارتجاع فرهنگی و سیاسی را زیر ضرب نگه دارند. نداریم!
نتیجه این کمبود این میشود که روز به روز لمپنیسم رشد میکند. ارتجاع رشد میکند. سطحی گری رشد میکند. زن ستیزی رشد میکند. نقطه های سازش با نظام بیشتر میشود. الان نوجوان این مملکت فالوور پیج هایی است که صاحبانشان در تحکیم زن ستیزی، کودک ستیزی، لمپنیسم، عقب ماندگی شریکند.
جنبش حق زن حساب پس انداز نیست. ما پس انداز نمی شویم. مبارزه ما برای عدالتخواهی به ارث برده نمیشود. ما تا نرویم نسل های بعدی را متقاعد نکنیم و نیاوریم، خود بخود ملحق نمیشوند. به نظر من دو دهه قبلتر وضعمان بهتر بود. الان یارو در شبکه های اجتماعی مدام زنهای این مملکت را با توصیه های بوتاکس ای، گلدوزی و شر و ور تحمیق میکند و ساکت نگه میدارد. حتی سر مسائل غیر سیاسی هم که صحبت میکنند، انقدر سطحی است که واقعن سر هر کسی سوت میکشد. ما به عینه نگران نسل نوجوان و جوان فعلی هستیم. جمهوری اسلامی به عمد چون میداند تبلیغات مستقیم اسلامی و عرزشی اش شکست خورده، یک سری کیم کارداشیانهای مخصوص حاشیه حکومت را ول کرده، تصویر بسازند. نوجوانان را سرگرم نگه دارند. شر و وور تولید کنند. پدیده تتلو محصول همین نگرانی است. سحر تبر و امثالهم به همچنین!

یک علت این وضع این است جنبش حق زن تقلیل پیدا کرده به کمپین های خیابانی. این کمپین ها بسیار مهم و حیاتی اند. ولی کار هیچ کمپینی در هیچ جامعه ایی نمیگیرد اگر زیر ساخت قوی اجتماعی و فکری نداشته باشد. باید سنت تولید بشود. فکر تولید بشود. باید اعتراض را به صورت یک جنبش همه جانبه نگاه کرد. هیچ جامعه ایی را شما سراغ ندارید که مدام آدمهایش فقط در خیابان اعتراض کنند. همین که ما یقه دخائر ادبی این مملکت را بگیریم که چرا هر شاعری دو تا شعر گفته یکی ضد زن هست، باعث رشد و تعالی جنبش میشود. همین که روزمره نقش دین را افشا کنیم یک اعتراض مهم سیاسی و اجتماعی است. همینکه یک روز مردسالاری از دست ما خواب راحت نداشته باشد، یعنی داریم سیستم تولید میکنیم. این جنبش فقط اگر همه جانبه بود باعث جلب و جذب نسل جدیدتر میشود. موزیک را بگوئیم، سکس را بگوئیم، مسائل مشخص این نسل جدید را وسط بگذاریم و بحث کنیم و حساسیت ایجاد کنیم. اگر نه جنبش مسن میشود، نسل جدید می رود سراغ لمپن ترین و سطحی ترین افراد. نسل قدیم هم امشب در سر شوری دارم گوش میدهد و خاطره تعریف میکند. چون جنبشش حضور امروزی ندارد، خاطره است فقط!

یک علت دیگرش هم این است فرهنگ مردسالارانه هر روز و بطور اتوماتیک زنها را ساکت میکند. سر به زیر میکند. میترساند. همین که شما ابراز وجود سیاسی میکنید، انتقاد میکنید، به جای اینکه جواب سیاسی بدهند، شما را هرزه خطاب میکنند، یعنی خشونت! تاثیر دیگر این خشونت و این ستم این است خود زنها جلو نمی آیند. هر زنی برای ابراز وجود سیاسی و اجتماعی باید برود خودش را قوی بکند. سوادش را بالا ببرد. عمق فکرش را بالا ببرد. بنویسد. بخواند. بشنود. حرف بزند. نترسد، محافطه کار نباشد، چون ترس ادمها را عوض میکند. هر آدم آزادیخواه، سوسیالیست، برابری طلب در فیس بوک و اینستاگرام و تلگرام از خودش بپرسد که چکار بکنم که در نتیجه حضور من حداقل پنجاه تا زن و مرد برابری طلب همفکر بشوند، برویم محیط شبکه های اجتماعی را تغییر بدهیم. برویم حساسیت ایجاد کنیم. برویم رسانه موثر ایجاد کنیم. برویم لااقل نسل بعده خودمان را بیاوریم. نگذاریم زیر دست و پا له و تحمیق بشود.
یک خانه تکانی گسترده احتیاج داریم واقعن!