مثل یک قرارداد نانوشته ( و البته نوشته شده )، رژیم ملاها و کمونیست ها در سرکوب افکار مخالفان از یکدیگر بهره می برند. آیا فکر کرده اید که چرا نویسنده های کمونیست بزرگ نمایی می شوند؟ رمان ها و شعرهای آنها در صدر قرار می گیرند و در زمینه ادبیات بیشتر به منتقدانی میدان داده می شود که یا کمونیست هستند و یا سابقه کمونیستی بودن دارند. هر دوی این اندیشه های سرکوبگر ( بنیادگرایی دینی و کمونیسم) در سرکوب مخالفان با هم همکاری می کنند. رژیم ملاها به راحتی با چین در انتشار ویروس های انسان کُش همکاری می کند. به راحتی آب خوردن به چین ماچ و بوسه و بستر مجانی حواله می کند. اگرچه در ظاهر امر به نظر می رسد که این دو را مفهوم « آمریکا ستیزی » به هم چسبانده است اما این همچنان که گفتم ظاهر قضیه می باشد. 
آموزه های کمونیستی مثل آموزه های بنیادگرایی دینی مخلوطی از خشونت و حذف و سرکوب می باشند. رژیم آخوندی و ولایی ( که ادعای سیادت بر جهان اسلام را دارد) برای سرکوب مخالفان داخلی و خارجی از روش هایی استفاده می کند که چینی ها در سرکوب مسلمانان چین به کار می برند. تناقض را در می یابید؟! مردم زیر سایه آموزه های این دو تفکر، عقیم و ناکارآمد و مطیع و خاموش بار می آیند. مردم فقط تماشاگر می شوند. چیزهایی در ادبیات سیاسی و جامعه ساخته می شود که از نظر من زشت ترین عبارات آموزه های اینها می باشد. عباراتی نظیر « سکوت نهایت فریاد است!»
رژیم هم همین را می خواهد. مردم را طوری بار می آورند که در سکوت خود سرکوبگران را با وهم و خیال تار و مار سازند اما در عمل به تایید سرکوبگری سیاستمداران بپردازند! مردم در ذهن خود طرفدار آزادی و عدالت و رهایی می شوند اما در واقعیت زندگی خویش با دنبال کردن برنامه های سیاسی حاکمان سرکوبگر به نوعی به خادم سیاستمداران تبدیل می شوند. در حقیقت در درون این آموزه ها « خادم ملت » نداریم، « ملت خادم » داریم! ملت گوسفند و گاو شده خادم داریم. از تصاویر شاعرانه ای همچون « ما هیچ ما نگاه» بدم می آید. نوعی بیزاری از سیاست و عمل و کنشگری را ترویج می دهد. تصاویر منفعلانه این چنینی، مردم تماشا و سکوت و بی خیالی را بزرگ می کند. عرفان بدترین بلایی است که سر این جماعت نازل شده و لکن لایعلمون!
سکوت مردم هم جزیی از سرکوبگری است!!