«انتخابات ریاست‌جمهوری و وضعیت اقلیت‌های دینی و مذهبی در ایران»
«انتخابات ریاست‌جمهوری و وضعیت اقلیت‌های دینی و مذهبی در ایران»
با انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران، این سوال مطرح می‌شود که آیا روند تبعیض بین اقلیت‌های دینی و مذهبی در سیستمی که غیر از اسلام شیعی را بر نمی‌تابد، تغییری خواهد کرد؟
در سخنرانی‌های نامزدهای انتخاباتی ریاست‌جمهوری در دوره‌های قبل شاهد بودیم که قبل از انتخابات، وعده‌ی بهبود وضعیت حقوق اقلیت‌های دینی را در شعارهای انتخاباتی خود داده بودند، ازجمله «حسن روحانی». نه تنها این وضعیت تغییری نکرد بلکه در بعضی موارد بدتر هم شد برای مثال کُردها و بلوچ‌های اهل تسنّن از آقای روحانی در انتخابات با امید به تغییر شرایط، حمایت کردند اما در نهایت حتی در تهران اجازه‌ی ساخت مسجد به آنان داده نشد و به نظر می‌رسد که این بیشتر یک شعار انتخاباتی برای جذب آرای این اقشار از جامعه بوده است نه بیشتر.
روحانیون شیعه با تسلٌط بر قدرت سیاسی از آغاز روزهای پس از بیست‌‌ودو بهمن پنجاه‌وهفت با افزایش ظلم و تبعیض بر اقلیت‌ها، سعی در به‌حاشیه راندن آنان داشته‌اند تا جائی که انجام مراسم عبادی برای اغلب آنان با مشکلاتی همراه بوده است، از جمله بهائیان با مشکلات جدی مواجه شدند که در نهایت با دستگیری و زندان و ترک اجباری وطن و.... همراه بوده و تا به امروز برای حاکمیت این موضوع تبدیل به یک هدف ثابت شده است.
با انتخاب «ابراهیم رئیسی» به‌عنوان ریاست‌جمهوری ایران شاهد آن هستیم که هیچ برنامه‌ی جدّی برای تغییر در رویکرد حکومت به مسائل حقوق بشر(از جمله حقوق اقلیت‌های دینی و مذهبی) دیده نمی‌شود.
وقتی شخصیتی با این کارنامه‌ی حقوق بشری در یک انتخابات مهندسی‌شده، رئیس‌جمهور می‌شود نه تنها جای هیچ امیدی به بهبود این وضعیت نیست بلکه با خطر برخوردهای افراطی بیشتری نسبت به گذشته با اقلیت ها، روبرو خواهیم بود.
رژیم حاکم بر ایران با نوکیشان مسیحی که مسلمان‌زاده هستند به‌شدت برخورد می‌کند و اجازه‌ی حضور در کلیسا به آنها داده نمی‌شود. کلیساهای خانگی‌شان را برهم می‌زنند و نوکیشان را بازداشت کرده و با اتهاماتی همچون وابستگی به صهیونیسم مواجه می‌سازد حتی اجازه‌ی غسل تعمید و برپایی مراسم عبادی را به آنها نمی‌دهند.
بارها افرادی که جزو حاکمیت هستند بیان کرده‌اند که نوکیشان مسیحی به دنبال براندازی هستند، این درحالی است که این گروه به دنبال مراسم مذهبی مسالمت‌آمیز خود می‌باشند.
در سال‌های اخیر، گرویدن ایرانیان مسلمان‌زاده به مسیحیت حتی با وجود سختگیری‌های حاکمیت نه تنها کاهش نیافته بلکه بیشتر هم شده است. به طوری‌که ایران در مقام نخست گرایش به مسیحیت در سطح جهانی قرار دارد. رژیم در این مورد هم خاموش ننشسته و همواره با افزایش فشار بر نوکیشان مسیحی در تلاش است تا این روند را متوقف کند. سیستم‌های امنیتی و قضایی وابسته به حاکمیت تا حدی در این مورد پیش رفته‌اند که طبق گزارش سالانه سازمان امدادگر مسیحی «درهای باز open doors» در رتبه‌ی هشتم کشورهای مسیحیت‌ستیز قرار گرفته است. به‌نظر می‌رسد در دوره‌ی ریاست‌جمهوری آقای رئیسی که به‌زودی آغاز می‌شود این وضعیت اگر بدتر نشود، بهبودی هم حاصل نخواهد نشد؛ چراکه ایشان نه تنها هیچ برنامه‌ای برای تغییر این وضعیت ارائه نداده است بلکه خود از ناقضان بزرگ حقوق بشر در ایران بوده و است.
به دنبال افزایش فشار سازمان یافته بر علیه نوکیشان مسیحی و صدور احکامی همچون اقدام علیه امنیت ملّی برای آنان، در شهر استکهلم سوئد از اکتبر سال گذشته، کمپینی شکل گرفت که با برگزاری تجمعات و راهپیمائی‌های متعدد، تا به امروز تلاش کرده که صدای این اقلیت تحت ظلم و ستم را به دولت‌های اروپایی به‌ویژه دولت سوئد و نهادهای حقوق بشری برساند و از تمامی ابزارها از جمله رسانه‌های معتبر استفاده نماید که تا به امروز در این زمینه موفق بوده، از جمله توجه و حمایت سازمان ماده هجده را به خود جلب کرده است.
آخرین تجمع اعتراضی این گروه در تاریخ ۲۰۲۱/۶/۲۰ در روز جهانی «پناهجو» مقابل پارلمان سوئد انجام شد که در این تجمع به روند رو به افزایش جفای سازمان‌یافته بر علیه نوکیشان مسیحی ایرانی توسط حکومت حاکم بر ایران و نهادهای وابسته به آن اعتراض شد و خواهان پاسخگویی رژیم ایران در این زمینه شدیم.
امیرحسین جعفری
24/06/2021
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید