هر مادری از آن اولین لحظه آگاه شدن به باروری عاطفه شدیدی نسبت به نوزاد در رحم احساس می کنید ؛ با او حرف می زند ؛ موسیقی گوش می دهد و نه ماه درد و رنج را تحمل می کند تا اولین دیدار را ببیند ؛ در آغوش کشد و آینده را با کودک آغاز کند .

اما مادران اجاره آیی ؛ این محصول دنیای سرمایه داری و فقر اکثریت جامعه اجازه عشق ورزیدن و لمس کردن را ندارند .باید بدون گفتن فرزند را رها کرده و راه خود را در زندگی با دردیی جانگزار در سینه و روح و وجود ادامه دهد .

« اسمش دنیاست. هرچند خودش هم می‌داند که سهم چندانی از این دنیا نبرده. شماره‌اش را از مردی

می‌گیرم که روزی کارش اجاره رحم به مادران نابارور بوده و شماره‌اش را در اینستاگرام پیدا کرده‌ام. دنیا دو

فرزند دارد و جایی حوالی تهران زندگی می‌کند. می‌گوید همان بار اول که رحمش را با امضای کلی بند و

تبصره و سفته‌ای که از او گرفتند، اجاره داد، مجبور شد بچه را تحویل خانواده دهد. اما از آن روز انگار

چیزی را در گوشه‌ای از این شهر گم کرده. می‌گوید با شیری که در سینه‌اش گره شده بود و بچه‌ای که نبود،

روزهای سختی را گذرانده. او دلبسته شده بود و وقتی سزارین شد با پتویی که دورش پیچیده بودند، بدون

اینکه یک‌بار بچه را ببیند، از بیمارستان بیرون آمد. افسردگی پس از زایمان همه‌چیز را برایش سخت‌تر کرد.

آن‌قدر که تحمل یک‌بار دیگر امتحان کردنش را ندارد؛ حتی اگر از گرسنگی بمیردت که تبلیغ کیسه حامل‌شان که فرزند آینده شما در آن است، تجربه می‌کنند. مادران فقیر در کوچه

پسکوچه‌های این شهر که روزی برای لقمه‌ای نان، بخشی از وجودشان را گم کردند و دیگر نیافتند. در این

گزارش اما با این مادران و واسطه‌ها صحبت کرده‌ایم. از وکیل درباره قانون این جایه‌جایی پرسیده‌ایم و بین قیمت‌های پیشنهادی دنبال رقمی منطقی‌تر گشته‌ایم

. »

نگار حسینخانی

@k_zanan