رضا پهلوی در سخنانی که بسیار بیشتر از همه اظهارات تا امروز او مورد توجه محافل سیاسی قرار گرفت، ضمن تسویه حساب شفاف با هر نوع حکومت و مقام موروثی، خود را یک " شورشی" نامید که می خواهد قفس سلطنت اجباری و موروثی را بشکند و خود را رها کند.

حرکت تا حدودی غیر منتظره کسی که قرار بود وارث تاح و تخت باشد، به همان میزان که ازسوی دموکرات ها و حمهوریخواهان با خوش بینی محتاطانه مورد استقبال قرار گرفت، سلطنت طلبان را دچار سرگیجه و نشان دادن واکنش های توام با گیجی،عصبیت و گاهی هم فحاشی کرد و این سوال را به وجود آورد که انگیزه رضا پهلوی از این حرکت علیه جریاناتی که تا امروز حامی پر و پا قرص او بوده اند، چیست؟ آیا واقعا دست به شورش زده است و یا ما شاهد یک حرکت سنجیده ازسوی او هستیم؟

گرچه برای دادن پاسخ قطعی به این سوال، هنوز باید صبر کرد و شاهد کنش ها و واکنش ها میان او و سلطنت طلبان ماند، اما دلایل نیرومندی این فرضیه را پشتیبانی می کنند که حرکت رضا پهلوی را نه شورشی از سرنومیدی وعصبیت، بلکه فراری سنحیده و حرفه ای بدانیم. از جمله:

اول- بیش از چهل سال زندگی در غرب و مشاهده تحولات عظیم چهار دهه گذشته، رضا پهلوی و احتمالا همسر و فرزندانش را متقاعد کرده است که عصر با "سنت به جنگ سنت رفتن" سپری شده است و رضای تاج برسر کمتر از سیدعلی عمامه برسر مضحک و نامعاصر نیست و این آب رفته را حتی به قیمت غواصی در لجن هم نمی توان به جوی بازگرداند.

دوم- بر اساس آمار و شواهد، محبوبیت نسبتا گسترده رضا پهلوی با نفوذ اندک سلطنت طلبان قابل قیاس نیست . او محبوبیت خود را، مدیون پدرو پدر بزرگ خویش است که بانیان سکولاریسم و مدرنیزاسیون در ایران بوده اند و دور شدن از سلطنت طلبان، نه تنها به کاهش محبوبیت او منجر نمی شود، بلکه چه بسا سبب افزایش اعتبار او نیز بشود و از این منظر می توان گفت که سلطنت طلبان نه یار شاطر که بار خاطر و سنگی بر پای نوه رضاشاه شده اند و این امر، دور شدن از آنها را ضروری ساخته است.

سوم- در آمریکا اتفاقات مهمی افتاده است و امروز کسی در کاخ سفید مستقر شده است که مثل سلفش نیست و نمی خواهد بر سر اسب لکنده ای شرط ببندد که سر در آخور سنت دارد و نای رفتن تا ته خط را هم ندارد. فرشگرد برای آن سر بر آورده بود که برای ترامپ نامه " بیا ما را بکش" بنویسد. حالا آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت! به نظر می رسد که دوران فرشگرد بازی و بازی با فرشگرد تمام شده باشد و از این پس، جلب حمایت ایالات متحده در گروی بازی در زمین اپوزیسیون دموکرات قرار داشته باشد.

نظر بر عوامل یادشده، می توان تصور کرد که رضا پهلوی برای خفظ سرمایه اجتماعی خود و افزودن برآن، چاره دیگری جز ورود به "میدان جمهوری" نداشته است و آنچه رخ داده، نه شورش یک "شاهزاده شورشی"، که اقدام سنجیده یک فعال سیاسی است. اقدامی که باید مورد استقبال جدی جمهوریخواهان قرار بگیرد تا راه برای یک همکاری ثمر بخش گشوده بشود. پیوستن قطعی رضا پهلوی به جمهوریخوهان، یک فرصت تاریخی ملی و بین المللی برای تحقق گذار مسالمت آمیز به دموکراسی فراهم می آورد