شکل طبیعت

  نام های بسیاری را به او نسبت داده اند: گاه می گویند خانه،گاه می گویند مادر و شاید هم منبعی ابدی است که تا جان در بدن دارد، می تپد و می بخشد و چه بسا همین جان شیرین سر رشته این کلمات را در بر دارد .

  طبیعت به عنوان مجموعه ای عظیم شناخته می شود که با گردهمایی عناصر حیاتی، کلیه موجودات زنده را در بر می گیرد و با ایجاد فضایی زنده، اثرگذاری و اثرپذیری را میان خود و جانداران برقرار می سازد. 

  مدت هاست که ما انسان ها ساکنان زمین هستیم، و به شکل های گوناگونی لیاقت خود را به طبیعت نشان داده ایم و بر اساس آنچه که از خود بر طبیعت اشکار ساخته ایم، به همان شکل نیز از او شاهد بوده ایم .

  میلیون ها سال طبیعت ما را لایق صفت (زنده) کرده است و طریقه زندگی و حفظ بقا را با اعجاب خود بر ما اشکار ساخته است. براستی اندکی اندیشه درباره این ارتباط ابدی که همواره عامل چالش های فلسفه زندگیست، بحث برانگیز خواهد بود. پس اندکی تأمل بر صفحات تاریخچه زندگی، چیز بدی نیست. بیائید کمی به گذشته سفر کنیم تا کمی بیشتر با اعحاز طبیعت آشنا شویم.

سفری به گذشته

جریان کثیری از ریز اتم ها، پیوستگی ابدی میان نور و زمان،انفجار ها، چه از درون وچه از بیرون، کنش و واکنش میان بودن یا نبودن، میل به فنا، بقا و ... مابین این رنگ های در هم آمیخته، قلم طبیعت مرزی کاملأ باریک را میان ما و سایرین می کشد و برخلاف دیگران، شکل پیچیده تری از خود (طبیعت) آشکار می سازد. در پی افزودن طعم قدرت به این پیچ و تاب های ابدی، ناگهان زمان را میلیون ها سال به پرواز در می آورد، تا آن حقیقت و جلوه باشکوه از خود را که تنها اندازه ای در حدود یک نهال سیب متوسط دارد، انسان، بنامد.

حال نه زمان ایستاست و نه صبر طبیعت؛ چرا که مدت هاست همگی به پرواز در آمده ایم. گویا بادهای زندگی همه مارا بر عرصه بقا سوار کرده و با خود به این سو و آن سو می برد. پس، بیش از این واژگانی را نمی توان یافت که تاریچه خود را ثبت کرد چراکه بیش از این اتلاف وقت است.

هستی ما به معنای واقعی نا خودآگاه همه ما را در پی رمز و راز های پیچیده زندگی، در اعماق اقیانوس بی کرانی از جواب ها ی طبیعت بیدار می سازد و سرنوشتمان را چه بخواهیم و چه نخواهیم بهم گره می زند. در چنین لحظاتی است که بهتر می توان جادوی قلم طبیعت  و مرز کشیده شده میان خودمان و دیگر مخلوقات را درک کرد که این البته خارج از کنترل ما است.

چرا که منطق، نا خواسته به همراه پتک میلیون ساله اش، بالای سرمان ظاهر می شود و نجوای انسان بودن و برتری داشتن را در گوش های کوچکمان زمزمه می کند و دست نوشته های گمنام خود را نقش بر ذهن های مطیعمان می کند. شاید هم کلمات غریبی را پیش رویمان زنده می کند و شکل الهی مارا در تضاد با قانون طلایی طبیعت (عدالت) دگرگون می سازد.

قدرت، حکومت، ثروت، مرز طبقاتی و ... همگی لغات به یاد مانده از صحنه تاریخی هستند که نویسنده ای جز با منطقی افسار گسیخته و از مسیر خارج شده ای ندارد. این مرز خیلی وقت پیش با ذات خفته انسان پدیدار گشت و مارا تنها مالکان این واژگان ساخت.

بدون شک این کلمات سردرگم میان ذهن های پر هیاهوی بشر،تنها دارایی ما، آن هم پس از گذشت این همه سال است و در این میان، طبیعت نیز در پیشگاه ما کاملأ خاموش و پایدار است گویاهیچ قدرتی از جانب خود ندارد و آینده ای را معنا نمی بخشد.

ما فراموش کرده ایم، ما قانون طبیعت را فراموش کرده ایم. و سرنوشت خود را در پی سراب های خاموش قدرت طلبی دنبال می کنیم و آتش های پنهان را در مجراهای تنفسی زندگی برافروخته ایم.

آری، بسیار قدرتمندیم. ما سوزنده ایم، ویرانگریم و عامل تخریب قلب تپنده زمین و شکست سکوت تنفس های او هستیم؛ چرا که دیگر بزرگ شده ایم و نیازی به هدایت مادر نداریم!

آن ریه های ظریف و کوچک پنهان شده در پشت استخوان های شکننده را، دیگر خواستار نیستیم. چرا که بازدم گرممان را باید از طریق هیبت عظیم کارخانه ها و صنعت مدرن ساکنان هوشمند زمین، خارج سازیم.

آری ما قدرتمندیم! ما آتش های خاموش نشدنی را در وجود خود،شعله ور می کنیم. اگر هم روزی برسد که خسته شویم، با یک اشاره و ضرب آهنگ توانمندی های انسانی مان، می توانیم جنگل های پهناور و بزرگ را با خاک، یکسان کنیم. چراکه، کشتی های کروز ما بدون شک از درخت «سکویا» بزرگتر هستند.  

پس این حق را داریم که به پاس ابر قدرت و انسان بودنمان در زمین، نه، بلکه در کاینات، زباله ها و مواد دفعی خود را به دست ضعیفان (محیط زیست) بسپاریم.

  در این میان تنها چند درجه بالاتر رفتن دما، مشکلی ایجاد نمی کند! چرا که ما، سازندگان خود آتشیم!!!

ما به عنوان موجوداتی هوشمند مرزها و سرنوشت طبیعت و دیگر ساکنان آن را با اقدامات و بلند پروازی های چشم بسته خود،یقینأ شکسته ایم.

تنها با اعتقاد داشتن به اینکه نسبت به سایر موجودات برتری بیشتری داریم خط قرمز ها را نادیده گرفته ایم.

نکته مهم در اینجاست که خودمان نیز، تمامأ شاهد این اثرات جبران ناپذیر و هولناک میلیون ساله، آن هم، با قدم گذاشتن در قرن 21 بوده ایم .  

گرمایش کره زمین، سوراخ شدن لایه اوزن و آلایندها آب و هوا وپیامدهای ویرانگر آنها تنها بخش کوچکی از مرز شکنی های ما انسان ها هستند. اما همواره به خودمان افتخار می کنیم که، ما،بر پاکننده های انقلاب صنعتی هستیم و برای حفظ دست ساخته های خویش می توانیم با تنها دلیل زنده بودنمان (طبیعت) بجنگیم.چرا که خود را فرمانروایان آینده می دانیم و همواره گمان می کنیم که داریم برای بقای خود تلاش می کنیم. در حالی که تنها مفهوم بقا یک کلمه است، "طبیعت". طبیعت، نظاره گر خوبیست. و به همان اندازه تاثیر پذیر چرا که این شکل طبیعت است.

طبیعت، به معنای حقیقی، زندگی ای که پیش رویمان است را آشکار ساخته و "شکل" زیبایی را نسبت به تمام هستی بازتاب کرده است.

حال ما چه کرده ایم ؟ آیا همان "شکل" را از او متاثر شده ایم یا اینکه فراموش کرده ایم این فرصت میلیون ها سال پیش به ما داده شده است؟!! 

هرچند که در جمع یکی هستیم اما این منطق ماست یا به عبارتی همان، مرز.

آری، این شکل ما است، چرا که ما انسانیم،  و مرزهایمان را از مدت ها پیش جدا ساخته ایم.

                                                                                    نویسنده: المیرا معصومی نژاد

                                                                                   دانشجوی مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی