سازمان اطلاعات و امنیت کشور مشهور با سرنام ساواک، از اسفند سال ۱۳۳۵ تا بهمن ۱۳۵۷ سازمان اصلی امنیت داخلی و اطلاعات خارجی ایران بود که در طی دورانی از جنگ سرد، به مدت ۲۲ سال نبض امنیت داخلی و اطلاعات خارجی ایران را در دست داشت. ساواک در کنار مبارزه با فعالیتهای جاسوسی و نفوذی خارجی، در سرکوب عناصر ضد نظام سلطنتی فعالیت گستردهای داشت. از میان ۱۱ اداره ساواک، بهطور مشخص اداره کل سوم ساواک، قدرت و اختیارات بسیاری در توقیف و بازجویی افراد داشت.
با اوجگیری ناآرامیهای منجر به انقلاب ۱۳۵۷، محمدرضا شاه دستور انحلال ساواک را داد. ستاد پیشین سازمان اطلاعات و امنیت کشور ساواک در خیابان سلطنتآباد تهران بود
سه سال پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ سازمان اطلاعات و امنیت کشور در اسفند ۱۳۳۵ با تصویب مجلس شورای ملی بهعنوان یکی از زیرمجموعههای نخستوزیری، توسط سپهبد تیمور بختیار تأسیس شد.[۴] تا پیش از تأسیس ساواک، شهربانی و بهطور مشخص، اداره اطلاعات شهربانی، مسئولیت برقراری امنیت کشور را برعهده داشت.[۵] قانون تأسیس ساواک دارای ۳ ماده اصلی بود:
- ساواک وابسته به نخستوزیری است، رئیس آن را شاه منصوب میکند و عنوان معاونت نخستوزیر را دارا است.
- وظیفه ساواک کسب اطلاعات لازم برای حفظ امنیت ملی، کشف جاسوسی، مقابله با ناقضان قوانین ضد سلطنت و ضد مبارزه مسلحانه، مرتکبان جرائم نظامی و عاملان سوءقصد به جان شاه و ولیعهد است.
- مأموران ساواک در جرائم مربوط به آنها جز ضابطان قضایی بهشمار میروند و طبق سیستم دادگاههای نظامی که برای رسیدگی به جرائم سیاسی برپا شده عمل میکنند.[۶]
اسناد کتابخانه کنگره ایالات متحده آمریکا نشان میدهند که ساواک در سال ۱۹۵۷ (میلادی) زیر نظر سازمانهای اطلاعاتی اسرائیل و آمریکا سازماندهی شد.[۷]
از سال ۱۳۴۲ بخشهایی تخصصی تشکیل شد و چارت سازمانی آن توسعه یافت. بهطوریکه از ۵۳۰۰ افسر تماموقت (و در گزارشی دیگر ۳۹۹۱ کارمند)[۸] و شمار نامعلومی از خبرچینان پارهوقت تشکیل شد.[۹] در سال ۱۹۷۴ روزنامه نیوزویک مدعی شد که تا حدود ۳ میلیون نفر از ایرانیان به نحوی به عنوان خبرچین با ساواک همکاری میکنند.[۶] ساواک همچنین با تأسیس اداره کل ضد جاسوسی، به مبارزه با فعالیتهای جاسوسی و نفوذی بیگانگان در ایران مشغول شد.[۱۰]
ساواک در سرکوب عناصر ضد نظام سلطنتی فعالیت گستردهای داشت. بهطور مشخص اداره کل سوم ساواک،[۵] به عنوان عامل شکنجه و قتل عناصر ضدسلطنتی شناخته میشد.[۱۱][۱۲] چنانکه بین سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵ شمار ۳۶۸ تن از چریکهای مسلح ضد حکومت سلطنتی را در درگیریهای مسلحانه به قتل رسانده و در بین سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ (پیش از سرنگونی حکومت شاهنشاهی) حدود ۱۰۰ زندانی سیاسی را به قتل رساندهبود
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
افزودن دیدگاه جدید