مصطفی تاجزاده در باره طالبان و واکنش جمهوری اسلامی

 

 

زمانی که برجهای دوقلو مورد حمله‌ی تروریستی القاعده واقع شد، یک همبستگی جهانی علیه تروریسم شکل گرفت. دولت آمریکا از این فضا برای ایجاد اجماعی جهانی برای اشغال نظامی افغانستان طالبان استفاده کرد با این توجیه که به رغم تقاضای ما، طالبان بن‌لادن را تسلیم نکردند‌.

ارتش آمریکا بعد از ۲۰ سال خاک افغانستان را ترک کرد در حالی که نه به هدف نابودی طالبان رسید و نه توسعه و دموکراسی را نهادینه کرد و یکبار دیگر ثابت شد، در خاورمیانه، جنگ و دخالت خارجی حلال مشکلات نیست و به ثبات پایدار نمی‌انجامد.

در چند سال اخیر جمهوری اسلامی با تغییر استراتژی خود به همکاری با طالبان علیه امریکا پرداخت. بخشی به دلیل فشار حداکثری ترامپ علیه ایران بود و بخشی ناشی از استراتژی غلط و پرهزینه آمریکاستیزی است که به جای آنکه توسعه‌ی اقتصادی و علمی و فنی را مبنا و محور حرکت کشور قرار دهد، شکست امریکا را هدف گرفته است.

برخلاف پیش فرض حزب پادگانی در همکاری با طالبان، که آنها با امریکا به توافق نمی‌رسند، امریکا با طالبان مذاکره کرد و به توافق رسید. پاکستان هم دست بالا را در افغانستان پیدا کرد.

نگاه فوق را در سرمقاله کیهان ببینید: «اخراج امریکا از افغانستان خودبخود واقع نشد و موضوعی بسیار بزرگتر از حجم توانایی و پیچیده‌تر از حجم ذهنی یک گروه است. طرح اخراج امریکا از افغانستان و عراق و بقیه‌ی منطقه طرح جمهوری اسلامی ایران است که با دقت و جزییات بسیار و زمان‌بندی و استفاده مصلحانه از نیروهای مختلف منطقه‌ای صورت گرفته است.»

آنچه باعث خوشحالی اقتدارگرایان وطنی شد، خروج امریکا از افغانستان بود بدون توجه به اینکه حاکمیت طالبان چه بر سر مردم آن کشور می‌آورد و چه خطراتی را دیر یا زود متوجه ایران می‌کند.

اقتدارگراها توضیح نمی‌دهند اگر با "دقت و جزییات بسیار و زمان‌بندی و استفاده مصلحانه از نیروها" آمریکا را از افغانستان اخراج کردند، چرا کمترین فکری برای خلا قدرت نکردند و طالبان را جایگزینی امریکا کردند؟

بعد از آنکه طالبان کابل را فتح کرد مدعیان مقاومت و انقلابیگری و عمق استراتژیک، به عوض طالبان، به تحقیر و حتی تخریب احمد مسعود و مقاومت مردم افغانستان پرداختند. کسانی که برای اسراییل خط و نشان می‌کشیدند، تسلیم طالبان شدند.

افکار عمومی در ایران قاطعانه طالبان را محکوم کرد و به حمایت از مقاومت و اعتراضات مردم و بویژه شیرزنان افغانستان پرداخت و با انجام تظاهرات کوشیدند مانع آن شوند که طالبان در پنجشیر دست به قتل عام نزند.

معنای حمایت ما از مقاومت و محکومیت طالبان هرگز به این مفهوم نیست که ایران باید مداخله‌ی نظامی کند و وارد جنگ شود. جنگ در منطقه‌ی ما مشکلی را حل نمی‌کند بلکه بر مشکلات می‌افزاید.

راه‌های دیگری برای دفاع از مقاومت مردم و وادارکردن طالبان به تشکیل دولت فراگیر متشکل از نمایندگان همه‌ی اقوام و گروههای اجتماعی افغانستان وجود دارد تا حقوق شهروندی تمام مردم و بویژه زنان تامین شود.

تصمیم جمهوری اسلامی از این منظر که وارد جنگ نشده، قابل دفاع است اما استراتژی آمریکاستیزی غلط است و ایران را به همکاری با داعش خواهد کشاند.

اقتدارگراهای وطنی با همکاری با طالبان و تلاش برای تطهیر آنها، مردم و به ویژه متحدین استراتژیک ایران را در افغانستان آزرد و تهدیدهای بسیاری را متوجه دو ملت و دو کشور کرد.

باید کوشید با جلب همکاری جهانی، تضمین‌های لازم را در جهت تشکیل دولت فراگیر و رعایت حقوق همه شهروندان افغانستان، قبل از به رسمیت شناخته‌شدن، از طالبان گرفت.

‍ *منتخب گفت و گو در كلاب هاوس پیرامون مسائل افغانستان و موضع جمهوری اسلامی ایران