فرمانده سپاه هنگامی که در پادگان و برای زیر دستان سخن می‌گوید، قاعدتا باید با این ادبیات به نیروی نظامی تحت امر خود روحیه دهد اما مشکل آنجاست که این سخنان توسط رسانه‌های همین نهاد در میان جامعه منتشر می‌شود. اما مردم شهر و روستا، کوچه و خیابان سربازان و سردارانی نیستند که مجبور باشند بعد از، از جلونظام و خبر دار! پلک نزده و به سخنان فرمانده ارشد خود گوش فرا دهند. به ویژه اینکه جامعه گوشش از این رجزخوانی که فقط مصرف پادگانی دارد، پر است می‌دانید چرا؟

آمار و ارقام رشد مهاجرت استادان دانشگاه، نخبه‌گان، سرمایه‌گذاری ایرانیان در دیگر کشورها مانند همین ترکیه، و... نشان می‌دهد که حتی خود مردم به وضعیت وطن راضی نیستند چه برسد که دنیا به حال ملت ایران غبطه بخورد.

در بخش‌های دیگر توسعه وارد نمی‌شویم اما فقط در بخش اقتصادی، رشد و توسعه کشورهای همسایه و بخش عظیم کشورهای شرقی و شرق آسیا، که قبل از این چندین دهه، وضعیت پایین‌تری نسبت به ما داشتند، در پیش چشم مردم ماست.از باب مثال آیا امارتی‌ها، مالزیایی‌ها ، سنگاپوری‌ها در همین منطقه به وضع اقتصادی ما غبطه می‌خورند؟

یک مثال ساده و ملموس: با دستمزد چند ماه مردم آن کشورها می‌شود شاسی بلند مدل 2020 خرید و با دستمزد چند ماه یک کارمند یا گارگر ایرانی می‌توان یک پراید 150 میلیونی خرید؟

روزگاری بود که می‌شد با شعار، از برتری ما بر کل دنیا و انقلاب آخرالزمانی سخن گفت؛ آن روزگار روزگاری بود که دنیا دهکده جهانی نشده و اخبار و آمار به سرعت نور منتشر نمی‌شد. به عبارت دیگر در زمان و زمینه‌ای که هنوز هم کره شمالی در آن حال و هوا به سر می‌برد، می‌شد و امکان بزرگ‌نمایی وضعیت کشور وجود داشت اما این روزها رشد و توسعه پرشتاب دیگر کشورها در مرأی و منظر مردم است. مردمی که از وضعیت اقتصادی ناراضی، از بیماری کرونا و هزینه‌های آن کمرشان خم که نه، بلکه شکسته، اصلا حوصله خواندن این رجزها را ندارند!

ما هم که مطلبی می‌نویسیم نه از سر بیکاری بلکه از سر صدق است تا خدای محمد کند حضرات بخوانند و بدانند که واقعیت آن چیزی نیست که اطرافیان با گزارش‌ها و آمار دل‌خنک کننده، بیان می‌کنند و گرنه کدام ایرانی است که به پیشرفت مورد غبطه کشورش مسرور نباشد؟