یکی از بزرگترین خرده‌هایی که دلباختگان انقلاب شکوهمند به شاهان پهلوی می‌گیرند، این است که چرا آنها نخواستند یا نتوانستند ایران نیمه‌برده‌داری-نیمه‌فئودالی آغاز سده ۱۴ را در ۵۰ سال به پای سوئد و نروژ برسانند. شگفتی ولی در اینجاست که اینان کارهای سترگی مانند آزادی زنان از زندان حجاب را هم برنمی‌تابند.

چرا گروه نه چندان کوچک از کنشگران جامعه ما کشف حجاب را با حجاب اجباری یکی می‌گیرند؟ آیا این ناخودآگاه زخم خورده جامعه‌ای تا مغز استخوان شیعه نیست، که در ژرفای روانش از برهنگی ناموس خود رنجور است؟

اگر آمار آبرامیان درست باشد و ۸۵درسد ایرانیان در سال ۱۳۰۰ روستائی و ایلیاتی بوده باشند، ناگزیر باید بپذیریم ۸۵درسد همه کسانی که هم‌سال من یا سالخورده‌ترند، یا خود، و یا پدرومادرشان نخستین نسل شهری‌شدگان بوده‌اند.

در نیمه نخست سده چهاردهم، ما مردمانی بودیم که تازه روستا و ایل را وانهاده شهرنشین شده بودیم، ولی گمان می‌کردیم می‌توانیم به همه جهان درس شهرنشینی بدهیم. ما که به گفته عارف قزوینی گمان می‌کردیم «وطن یعنی همان روستای خودمان»، پیش از اینکه بدانیم "ملت" چیست، انترناسیونالیست شدیم. ما که یا مادر، و یا دیگر دستکم مادربزرگمان چادر بسر می‌کرد، گمان کردیم زنان اروپا می‌توانند در زمینه فمینیسم از ما چیزها بیاموزند. ما . . .

اخوان ثالث یکبار گفت: «حضار محترم! من فقط یک دهاتی زمزمه‌کننده هستم». آیا تنها خودش را می‌گفت؟

شما در اینباره چگونه می‌اندیشید؟ این دشمنی کور با کشف حجاب از سوی کسانی که خود را سکولار و هوادار حقوق زنان می‌دانند، ریشه در کدام ویژگی جامعه ما دارد؟

-------------------------------------------------------------

 

پ.ن.: پیش از آنکه برخی از دوستان در این نوشته یک "توهین" ببینند: پدر من و پدربزرگ/مادربزرگ مادری‌ام روستازاده بودند، یعنی یکی از میلیونها نمونه برای آنچه که در بالا آمد. مگر اینکه آمار یرواند آبرامیان را نادرست بدانیم.