بچه ترکمحله بود داستان زندگی امیر حسین،شبیه افسانه بود اما داستانی واقعی و پر ماجرا، که قهرمانش را ،باید در لابلای یک رمان قطور جستجو کرد اوقات بیکاری ،به باشگاه شهناز میآمد و با ما تمرین ژیمناستیک میکرد بر و بازوی قوی و پیچ و تابش در هوا ،برایم جذابیت داشت صدا یش کلفت و مرتب فرمان میداد هی تو ،پاهایت را صاف بکش بالا،چندین بار با او تمرین کردم اما آنقدر کوچک بودم که اصلا سوالی برایم پیش نمی آمد که این شخص کیه و چرا در تمرینات ما شرکت میکند فقط یکبار ،از مربی ما شنیدم که او را جناب سروان خطاب کرده بود

یکروز با خانواده مشغول صبحانه بودیم که زنگ خانه به صدا در آمد و پسر خاله من وارد شد و با هیجانی آشفته ،به سرش می کوبید و با صدائی گرفته خبر یک فرار بزرگ را برای مادرم تعریف میکرد جناب سروان امیر حسین احمدیان از زندان ساری با دو نفر زندانی سیاسی فرار کردند و شهر ما حکومت نظامی است و آمد و رفت مردم کنترل میشود من بلافاصله شناختمش با هیجان گفتم تو باشگاه ما ورزش میکرد

از خانه رفتم بیرون ،توی محله ما خبری از نظامی ها نبود چند ماشین نظامی با سرعت از کنارم رد شدند گویا همه خبرها در ترکمحله و در خانه جناب سروان بود من لذت میبردم که دائما تکرار کنم که او مربی ژیمناستیک ما بود و من می شناسمش

چند روز بعد در محله ما هم ،نظامی ها رژه میرفتند برای سن من ،او یک قهرمان بود قهرمانی ،که از نزدیک میشناختمش

سروان امیر حسین احمدیان با دو نفر بنامهای، تقی شهرام ،رهبر سازمان مجاهدین و یک کمونیست از زندان با مقادیری اسلحه فرار کردند داستان فرار از زندان را ،در خاطرات تقی شهرام و نوشته کوتاه امیر حسین ،بارها خواندم او سمبل شجاعت و صداقت نسلی جوانتر از خودش بود و در سن هفتاد و اندی سالگی در استکهلم در گذشت یاد ش گرامی باد