من اگر بارها همین جا از خانم مسیح علینژاد دفاع نکرده بودم، شاید امروز هم در رابطه با ویدئو کلیپ جدیدش اظهار نظری نمی کردم، اما دفاع از یک جریان سیاسی، یک فعال حقوق بشر یا زنان و حتی یک شخصیت ادبی با خود مسئولیت هایی به دنبال دارد که اگر به آن عمل نکنیم، نه خودمان می توانیم به خود اعتماد کنیم و نه دیگری.
خانم علینژاد یک فعال حقوق زنان پرتلاش است، زبان جوانان را می داند و در بسیاری موارد به آن ها اعتماد به نفس اظهار نظر می دهد. این برای او هم مسئولیت های زیادی به همراه دارد. دیگر نمی تواند در سطح برنامه سازی که می خواهد فقط یک ساعتش را پر کند و مخاطب بیشتری داشته باشدـکه بدون شک داردـ عمل کند. او ناچار است به عواقب هر آنچه می گوید فکر کند.
من با این ويدئوی کوتاه تمام کارنامه ی فعالیت او را زیر علامت سوال نمی برم. ولی برایم سوال است که چگونه وقتی به فکر زیر سوال بردن شاهنامه افتاد، اول به روح این کتاب نپرداخت؟ به زنان شاهنامه که هر کدام در نوع خود می توانستند نمونه ی زن شورشی آن دوره باشند؛ تهمینه که همسرش را خود انتخاب کرد و شب به بستر او رفت، گردآفرید که پهلوانی اش دست کمی از سهراب نداشت. چگونه آفریینده ی زنان سلحشور شاهنامه می تواند زنان را در حد اژدها بیند و آنان را زیر خاک بخواهد؟
خانم علینژاد چرا به این نکته فکر نکرد که این همه اسامی زیبای ایرانی را از آذردخت، ایراندخت گرفته تا تهمینه و رودابه ...ما از شاهنامه داریم که بدون آن حتی اسم فرزندان مان را مجبور بودیم از زبان دیگری به عاریه بگیریم.
چرا به این نکته فکر نکرد که ما بدون شاهنامه حتی زبان زیبای فارسی را که زبان واسطه میان ماست نمی داشتیم. شاهنامه ای که از پس این همه سال هنوزهم می خوانیم و می فهمیم، شاهنامه ای که داستان های دلربایش کودکی هایمان را رنگارنگ کرد، شاهنامه ای که نقالان با آن و به کمک پرده های سرشار از هنرمندی های نقاشان ایرانی، چنان قصه هایی برایمان گفتند که هیچ وقت از یادمان نمی رود. ما قصه های مان را مدیون شاهنامه ایم.
دشمنی با فردوسی، القای این نکته که او دشمن زن ایرانی است به کار جنبش زنان نمی‌خورد، جنبشی که خانم علینژاد امروز یکی از کنشگرانش است، مربوط به یک دوره ی خاص نیست، ریشه در تاریخ این سرزمین دارد و نمی شود آن را جدا از یک مجموعه ی بزرگ دید.مسیح هم ایکاش به جای پرداختن همین چند بیت قلابی به سراغ شاهنامه ی واقعی می رفت، به سراغ زنان دلاور و دریادلش. زن ایرانی بدون زبان، تاریخ و فرهنگش، بدون آگاهی از تلاش هایی که گذشتگان برای حفظ آن کرده اند، در کجای جغرافیای جهان جا دارد؟به کدام آزادی می خواهد برسد؟ با چه توشه ی ذهنی می خواهد فردای این مملکت را بسازد؟

مسیح علینژاد :

ویدیوی تقطیع شده از من پخش میکنند تا ذهن‌ها را از قتل‌ ناموسی که با شرع و قانون رخ داده منحرف کنند.ویدیوی کامل را ببینید ربطی به فردوسی ندارد. به ‌رسانه‌های بین‌المللی گفتم؛ و وقتی ما می‌گوییم کودک‌همسری یعنی تجاوز شرعی، در غرب به نام اسلام‌هراسی سانسورمان میکنند #LetUsTalk