● ادبیات

هرچه کردم تا غمت پنهان شود
باز دیدم دیده ام گریان شود
چهره را در دستها کردم نهان
باز دیدم داغِ تو عصیان شود

اختران خفتند وُ بازآمد سحر
کی رسانی سویِ من از خود خبر
ای که جانی وُ جهان با تو خوش ست
کی رسَد یارم چو رؤیا از سفر

جنون زبانه کشید
گلها همه «فرخنده» شد
بهاردرخون نشست.

این ننگِ تاریکی، از چهره ی پلید فصل درنده،
هرگز فراموش نور مباد.

تا گل اندیشه در ایران زمین
یخ بسته است،
نمی خواهم تو را
رؤیای آزادی!

جنگل همه از ترانه‌ی سبز خوش است / این لحظه دل جوانه‌ی سبز خوش است // برخیز زمانه از تو می‌گوید و من / اینک نفس زمانه‌ی سبز خوش است

تا دلارامِ جهان جام گرفت / فلک از توسنی آرام گرفت
آتش افتاد به رگهای زمان / زان شرابی که بنوشید جهان

اینها رو فریاد کن دربرف، به گوش کبک ها -
آپار بو سؤزلری قیشقیر-ائشیدسین قاردا ککلیک لر

با همه ی دسیسه ها و توطئه های رسوای مذهبی شان، تاکنون نتوانسته اند جشن و سرور و پایکوبی و گرمای دلنشین همنشینی ها و میهمانی های مردمی و سراسری چهارشنبه سوری، پیشواز بهار، فرخندگی عید و نوروز را از ما بدزدند

یکی از کارگرای میخونه غرولند کنان دستمو گرفت و منو برد بیرون. کمی آب آورد، دست و صورتم رو شستم. همینطور که آب به سر و صورتم میزدم، توی رویاهام سیر می کردم. به نظرم می اومد که "اسداله شیرفروشِ" محله قدیم مون با دوچرخه اش اومده جلو چشمام وایستاده و پشت سرهم، بوق دوچرخه اش رو فشار میده: بئبو... بئبو... بئبو، آی ی ی شیر... شیری... شیردارم... شیر!.

من در باران و باد به تو لبخند می‌زنم و خنده‌هایم روی حضورت می‌افتند
شادی من در دل یک پرنده جا دارد
و تنم معبد خلوتی‌ست که در تو شور عشق را بر می‌انگیزد
و تو زائر معبدم می‌شوی
در ابر وجودم فرو می‌روی
در آب‌های تنم روان می‌شوی
در برق روشن چشم‌هایم به پایان ظلمت می‌نگری...

همۀ قصه های دست سازِ مقدسِ «سامی» ظاهر و باطنی تک بُعدی، پلاسیده و پوسیده دارند و با هیچ توجیهی راست، آراسته و پیراسته نمی شوند، چون فقط برای به رخ کشیدنِ اقتدارِ مردانه است و بر مدارِ مغناطیسمِ قدرت و خودشیفتگی می چرخند. یکسویِ سیمایِ این سیب، آسیب و اسارت است و دیگر سوی رهایی است

تک سرفه های مسلول ::: ميان جهيزيه و بانک رهنی ::: شماره های با وقار جديدند ::: جديدتر از روم قديم. ::: (اسپارتاکوس ::: در سبزوار ::: بالای دار رفت)

نوخود باسدیق کوفته میزه
گلمیر هله، ات ائومیزه
فقط نخود مونده توکوفته مون
گوشت نمی آد به خونه مون

رمان دراکولا انعکاس‌دهنده‌ی برخی از بنیادی‌ترین هراس‌های فلسفی، فرهنگی، سیاسی، و اجتماعیِ عصرِ ملکه ویکتوریاست؛ و شخصیتِ دراکولا خود مجموعه‌ای از همه‌ی این هراس‌هاست. از آنجا که این هراس‌ها نه تنها از منظرِ تاریخی که به جهتِ امتدادشان تا به روزگار معاصر اهمیت دارند، در این مقاله قصد دارم رمان و شخصیتِ دراکولا را در سایه‌ی برخی از آن هراس‌ها بررسی کنم. این عیدیِ امسالِ من است به هموطنانم.

برای روز جهانی فرخنده زن و گرامیداشت 8 مارس

این تنم امشب ، چه دل . دل می زند
پیکرم را در سَلاسِل می زند
دور از چشمان عیارانِ شب
آمد و بُرد از دلم رنج و تعب
از سبوی دوستی نوشاندمش
در ردای عاشقی پوشاندمش
خواندمش در کوچه ی دلدادگی
بستمش در پیله ی افتادگی

تنها کالبد خالیش باید باقی بماند.بیرجه بوش قابیغی قالمالی دیر.

چه بی خوابی چه بی تاب
چو مستی از مِیِ ناب
نگه کن همدَم آمد
به بامِ خانه مهتاب

آل بو شوکولاتی آت آغزینا، هله گئد اوتور بیر طرفده گؤروم. آرشیوه باخمالییام. بلکی سنین دردینه دئین بیر شئیلر تاپدیم.
بگیر این شوکلات -و-بینداز رو زبانت، برو بشین یه گوشه،باید آرشیو -و- ببینم،شاید چیزی پیدا کردم که به دردت خورد.

ای پای در رهان ِ پس از اين ::: در نقطه ی آغاز ما! ::: آسان نبود، نه ::: اما ::: (باری به هر جهت) ::: اين بود راز ما

وقتی ساعت دوازده ضربه را نواخت و تمام‌شدن هفتاد و پنجمین روز از سال یکهزار و سیصد و شصت و نه شمسی را اعلام کرد، دخترک هیجده ساله شد. فردای آن روز دختری که هیجده سال و یک روز داشت، چال شده تا گردن در گودالی پر آب، زیر بارانی از سنگ بود. او شش ماه قبل در یکی از محاکم الهی که تعداد آنها اندکی کمتر از اهالی کشور است، محکوم شده بود که در اولین روز هیجده سالگی‌اش سنگ‌سار شود.

چشم نظارّه‌اى كه اين ميديد

يادش از سرنوشت خويش آمد.

کرم پک محکمی به سیگارش زد و حرف رفیقش را قطع کرد: - آره. فردا صبح اعدامم می کنند. هر کسی سرنوشتی دارد. این هم سرنوشت ما شد. که فردا در کنگاوراعدام شوم.

ایستیقلال قفسین قاپیسی آچیلماق دئییل
آچیلان قفسدن اوچمایا قانادین اولماسیدی
**
استقلال باز شدن در قفس نیست
داشتن پر پرواز از قفسی است که باز شده

باید طوری بشود
مثلاً این که وقتی برای وطن مان جانفشانی کردیم
ما را روانه بیمارستان بیمارهای لاعلاج نکنند
یا نبرندمان به تیمارستان و ار آن بدتر
به زندان و سلول انفرادی
و یا طناب به گردن
آویزان درخت و چرثقیل و هر چه بالا بَرنده است نکنند ما را
و نسازند برایمان پرونده ای علیه وطن
و شناسنامه ای جعلی برایمان نسازند

سید دل از تماشای این همه وسایل کنار خیابان برنمی داشت ، موقع سوار شدن دوباره و چند باره نگاهی به سرتا سر پیاده روهای چپ و راست خیابان انداخت و گفت: - ممدآقا، این زندگی است یا آن که در ایران آخوندها برای ما رقم زده اند!؟

دستانی چغر و خسته، فانوسِ حوصله را بر درگاهِ کلبۀ بی عابر می آویزد. «سَبَخی» در انزوایِ خویش خواب می بیند. خوابِ ملخهایی که روی خُنَکیِ لوله های نفت می نشینند. هنگامی که مارِ زنگی در زیرِ بوتۀ بارهنگ چمبره می زند. گلهای کاغذی شبنم ها را در آغوش می کشند. مرغِ غمی در هوا پَرپَر می زند. شب بر شانه های شهر سنگینی می کند.

انسانی سینمادان ساخلی یان یالنیز سئوگی دیر. تنها عشق است که نمیگذارد انسان بشکند

تو فکر می کنی اونها دست از گوسفندی شون بر می دارند؟سنجه اونلار، قویونلوقلاریندان واز گئچرلرمی؟

باز، تو باز آمدی/
ظلمتِ آن خاک وُ خِشت!/
باز، نمی‌خواهمت/
بهمنِ خونين سرشت!/

با نفَسِ سرد تو/
شاخه‌ی شادم شکست. /
غم، به سراپرده‌ام/
خيمه زد وُ ريشه بست./

ما انقلاب تخمی کرده‌ایم
و مثل مردمانی که به بالا می نگرند
به بهترین کارها اقدام کرده‌ایم
به کشتن هر روزه ی خود روی کاغذهای سفید
به کشتن هر روزه ی خود روی کاغذهای سیاه.

در آن هنگامۀ باروت وُ فریاد/که خون از دیده می افشاند ایران/در آن هنگامۀ آشوبِ سرما/زمین لرزان وُ گرمی بُرده از یاد

این شعر را دو سال پیش سرودم و هنوز با شرایط زندگی ما در سالگرد شکست انقلاب 57 همچنان خواناست.

حرامیان محلی که با صدای فریاد شبانه، از خواب برخواسته بودند، صبحگاهان با شماری از روستاییان، روانه جنگل می شوند. جنگل نشینان، بو و رد خون را می شناسند. مانند سگان شکاری حرامیان را به محل حادثه می رسانند. لگه بزرگ خون و کودکی پیچیده در همه لباس یک زن، هدیه حرامیان است برای ارباب نابکار. تمام آن روز و روز های دیگر را حرامیان همه جنگل را قدم به قدم ، در جستجوی زن، بیهوده می کاوند....