حرکتهای انقلابی همیشه، حرکتهای گیوتینی هستند که عده ای را عزل میکنند و عده ای دیگر را حاکم بدون محاسبه عواقبش. اما تحوّلاتی که ناشی از اعتراضات و مقاومتها و سرکشیها و کشمکشهای اجتماعی و مقابله با سیستم حاکم، وقوع پیدا میکنند زمینه را برای دگرگشتهای استخواندار، هم در جلوه های اجتماعی، هم در کندوی مناسبات حکومتگران و ارگانهای تابع و وابسته به آنها مهیّا میکنن که کفه های سبک و سنگین نتایج آنها به کنشها و واکنشهای حاکمین و مردم، بازبسته است. بحث زلزله مهسا، بحث شکست و پیروزی نبود و نیست؛ بلکه رویدادی بسیار ریشه ای بود که از اعماق تاریخ و بُنمایه های فرهنگ ایران سر برآورد و در خیابانهای کشور پدیدار شد. اینکه گرایشها و سازمانها و احزاب و گروهها و فرقه ها و غیره و ذالک، یک دفعه از این خیزش سراسری، شگفت زده شدند و ناباورانه با دستپاچگی سعی کردند که آن را به نفع فرقه خود سر و سامانی بدهند، بحثیست که سالهای سال میتوان در باره آن نوشت و نوشت.
همانطور که من بارها و بارها از زوایای مختلف، علّت ناکامیابی «باهمآیی و همعزمی و باهماندیشی و همبستگی» گرایشهای گوناگون را متّقن و مستدل در پاره اندیشه هایم بازشکافی کرده و توضیح داده ام، باز همچنان تاکید میکنم که کشمکش گرایشها و احزاب و قدرتها بر سر «تسخیر قدرت مطلق» است؛ نه مشارکت در دولت انتخابی از بهر رایزنی برای پرداختن به مسائل اجتماع و میهن.همه این گرایشها در فکر ححومت مطلق نوع خودشان هستند. گور بابای مردم!
اگر همین مثال زلزله مهسا را در نظر بگیریم. بالطّبع، مدّعیان شرکت و همپایی با خیزش از محبوبیتهای متفاوتی برخوردار بودند که همین تفاوت محبوبیّت باعث «حسادت و نفاق افکنی و تخریب و هوچیگری و بلبشو و امثالهم» از طرف گروهها و سازمانها و فرقه های رقیب شد و همچنان میشود. برای تفهیم اصل مسئله، «منشور مهسا» را مثال میزنم که دم دست و به روز همچنان. مشارکین منشور در رده های محبوبیتی متفاوتی بودند. مثلا محبوبیّت شاهزاده رضا پهلوی و مسیح علینژاد و مهتدی و اسماعیلیون و دیگران طوری بود که وزرنه را به نفع شاهزاده پهلوی، سنگینتر میکرد. خب معلومه که واکنشها نسبت به محبوبیّت شاهزاده رضا پهلوی در نظر آنانی که خود را و فرقه و سازمان و حزب و غیره و ذالکشان را ارجح میدانند چگونه بود و چگونه خواهد بود. مشکل کلیدی و همچنان لاینحل تمام گرایشهای سیاسی بدون هیچ استثنائی در این است که «پرنسیپهای باهمآیی و همعزمی و همبستگی و باهماندیشی» را اصلا و ابدا نمیدانند و اگر هم بدانند برای حفظ و تضمین بقا و اجرای آنها در رفتار و گفتار نسبت به همدیگر، تلاش نمیکنند. این یعنی، ناکامیاب شدن پی در پی اقدامها و خیزشها در پروسه اقدامهای بایسته و شایسته که از یک طرف به دوام بی لیاقترینها بر سرنوشت ایران، تداوم میدهد و از طرف دیگر بر گسست و تفرقه آنانی که برآنند کاری کارستان را پیش ببرند.
مشکل اساسی در عرصه سیاست ایران، مشکلیست که قدمت فرهنگی و تاریخی غلیظ و خانمانسوز دارد؛ آنهم «مسئله حسادت» است. فرض کنیم شرایطی به وجود آمده که مردم بتوانند آزادانه بدون هیچ خدعه و نیرنگ و خرابکاری، انتخاب کنند. این فقط یک مثال است برای تفهیم اصل مسئله. من میگویم که مثلا سیاست عبارت است از برگزاری کنسرت موسیقی. حواست هست کیانوش جان چی میگم. من میآیم و فرض کنیم بیست خواننده را که سبکهای متفاوت خوانندگی دارند دعوت میکنم؛ ولی نه در یک سالن مشترک؛ بلکه در سالنهای علیحده مخصوص هر خواننده با تمام تجهیزات ممکن. بعد کیانوش عزیز را میگذارم آنجا که بلیطهای کنسرت را بفروشد. از مردم نیز دعوت میکنیم که برای شنیدن صدای خواننده مورد علاقه شان تشریف بیاورند. کیانوش جان!. خیال میکنی در میان اینهمه تنوّع خوانندگانی که من دعوت کرده ام، برای هر خواننده، چند نفر در سالن مخصوص همان خواننده حضور خواهند داشت؟. از فروش بلیطها میتوانی به راحتی، درصدها را برآورد کنی. حالا ورق را برمیگردانم و میآورمش در دامنه سیاست: فرض کن همان خواننده های محبوبی که میگم، سیاستمداران یا به عبارت دیگر، سازمانها و احزاب و گروهها و گرایشهای ذیل باشند: 1- مشروطه خواهان 2- جمهوری خواهان 3- لیبرالها 4- دمکراتها 5- سوسیال دمکراتها 6- حزب چپ ایران 7- حزب مسلمانان مترقی 8- حزب مدافعان طبقه زحمتکش 9 سازمان نبرد برای عدالت 10- حزب الله حوزه علمیه قم و غیره و ذالک یا هر گرایشی دیگر با نام پر طمطراقش که دوست داری.
اگر در این مشارکت آزاد که حتّا نامها پیشاپیش میگویند که چه کسانی، بیشترین رای را به خود اختصاص خواهند داد، فردی/گرایشی/حزبی/سازمانی انتخاب شود که رقبا میخواهند سر به تنش نباشد، خیال میکنی ای کیانوش عزیز، صبر میکنند که رقیب، رای بیاره و بیشترین فراکسیون را به خودش اختصاص بده. نه عزیزم!. ساده نباش. تمام نیرو و هزینه و مال و منال خودشان را صرف خواهند کرد که شخص محبوب به هیچ وجه، به مقصود نرسد حتّا اگر در این فاصله، «مردم و میهن» برای همیشه و ابد، از صحنه تاریخ و جهان، محو و نابود شوند. بله کیانوش عزیز. مشکل این حضرات، «حسادت» است و سائقه شدید قدرتپرستی و جاه طلبی و عقده های هرگز درمان ناپذیرشان. انصافا به من بگو کیانوش عزیز: مابین، شاهزاده رضا پهلوی و علی خامنه ای و فرخ نگهدار و دیگر مدّعیون، کدام فرد را انتخاب میکنی؟. از انتخاب خودت قیاس بگیر و برو تا آخر قضیه. دستگیرت شد که چی میخوام بگم. جانا؟.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان