مارس 2013

ناصر ایرانپور:
ای کاش شاهد نوعی کارزار روشنفکران آذربايجان مثلا بصورت طومار و فراخوان برای تقويت روند دوستی ترک و کرد در ترکيه‌ که‌ طبيعتا تأثيری مستقيم بر ايران نيز خواهد داشت، باشيم.
مردم آذربايجان ايران بيش از مردم ترک‌زبان ترکيه‌ می‌فهمند که‌ طغيان کرد بر سر چه‌ بوده‌ و هست.
پشتيبانی آنان و تشويق به‌ ادامه‌ی اين پروسه‌ صرف نظر از اينکه‌ يک رسالت انسانی‌ست، تجديد پيمان کرد و ترک در داخل ايران برای پي‌ريزی يک نظام دمکراتيک و فدرال نيز است.

باری همانطور که گفتم به زعم لکان «گوینده سخن یا فاعل نفسانی همواره پیام خود را به صورت معکوس از دیگری یا غیر می گیرد». پس حال امیدوارم آقای بنی طرف و دوستان ساده لوح و همزمان بشدت گرفتار حالات خودمداری و قدرت طلبی ایشان یکبار بتوانند خودشان را جای بقیه شهروندان جامعه و ملت ایران بگذارند و از چشم انداز دیگری و یا تحول مدرن ایران به خویش و نظرات افراطیشان بنگرند. یعنی بگویند واقعا آنها چه می گویند، چه عکس العملی نشان می دهند، وقتی یکی به ایشان بگوید من می خواهم سر به تن شما و کشور ایران نباشد

دکتر علی قره جه لو در نوشته زیر به اعتشاشات موجود در شیوه نگارش زبان آذربایجانی در ایران و زیانهای ناشی از آن پرداخته و ورفتار غیر مسئولانه برخی قلمزنان و نیز تلاشهای برخی محافل افراطی «تورکچی» در این اغتشاش آفرینی را کمک به دولت مرکزی ایران و دشمنان آذربایجان در آسیمیلاسیون هرچه بیشتر زبان آذربایجانی ارزیابی کرده است.

مساله ملی از دوران مشروطیت و به ویژه پس از به قدرت رسیدن رضا خان نمود عینی یافت و ستم ملی علیه مردمان غیر فارس، رایج وشکل رسمی و غیر رسمی به خود گرفت. رضا خان در سوم اسفند 1299 با کودتای نظامی سرکار آمد. لذا همه اقدامات رضا خان پهلوی، به ویژه اقدامات حقوقی اش در باره انحلال نظام چند مملکتی، باطل و غیر قانونی است و اساسا باید انقلاب 57 این ابطال را اعلام می کرد که نکرد.