من می گویم انف، تو نگو انف، بگو انف!
دریغ که حتی برای یک بار هم شده بر بزرگی و شگفت انگیزی و تنوع جهان نظاره نمی کنیم! ازپیچیدگی, گستردگی وگونا گونی جامعه خود به فکر فرونمی رویم! از خود شروع نمی نمائیم، خود را اندازه نمی کنیم,تا از خود واقعی و توانائی واقعی خود, از ضعف های خود و میزان اشرافمان براین پیچیدگی و شگفتی های اجتماعی تصور واقعی داشته باشیم. دریغ! دریغ!