فریدون احمدی: گفت‌وگو، تفاهم، اتحاد برای تغییر

 چشم انداز کنفرانس پراگ را چگونه می بینید و چه انتظاری از این کنفرانس دارید؟

حرکت و تلاشی که با برگزاری کنفرانس استکهلم آغاز شد، در بروکسل ادامه یافت و اینک در آستانه برگزاری سومین کنفرانس خویش در پراگ است، به گمان من سه هدف عمده را دنبال می کند: نخست کمک به گسترش و قوام یابی فرهنگ گفتگو و دیالوگ پیرامون مهمترین مسائل، چالش های اجتماعی و مخاطراتی که کشور ما با آن مواجه است، در سطحی ملی و سراسری، دوم همیاری و ایفای نقش در راستای ایجاد تفاهم گسترده و توافق کم و بیش عمومی بین همه نیروهای خواهان برقراری دموکراسی در ایران بر سر مسیر و راه و روش ایجاد دگرگونی و تحول سیاسی در کشور. به بیان دیگر ایجاد توافق و همآوایی بر سراینکه داورنهایی چالش ها و اختلافات صندوق رای باشد. انتخابات آزاد براساس موازین بین المللی و معیارهای شناخته شده جهانی، همان مبنا، استراتژی و محور تفاهمی است که این حرکت برگزیده و به سهم خود می کوشد تا این گزینه غلبه گفتمانی بیابد و مورد پذیرش و همچنین بستر همکاری همه نیروهای تاثیر گذارسیاسی و خواهان تحول در ایران قرار بگیرد. هدف سوم همگرایی و پیشبرد امر اتحاد نیروهای اپوزیسیون، نیروهای خواهان برقراری دموکراسی در ایران است. کوشش و تلاشی است در راستای شکل دهی به اتحاد برای دموکراسی، برای گذر از جمهوری اسلامی، تدوین قانون اساسی جدید برمبنای منشور جهانی حقوق بشر، جدائی دین به مثابه یک نهاد از دولت و رفع هرگونه تبعیض جنسیتی، قومی، دینی، مسلکی و فرهنگی. برنامه کنفرانس پراگ برای پیشرفت در این سه عرصه تدارک شده و انتظار این است که راهجویی های نظری مفیدی انجام یافته و گام های عملی مشخصی در راستای هر یک از این اهداف برداشته شود. اتخاذ راهبردهایی برای پایه ریزی تامین مشارکت مستمر شرکت کنندگان در کنفرانس در پیشبرد امور «اتحاد برای دموکراسی» از جمله اهداف پیش روی این کنفرانس است.

در دستور کار کنفرانس بر «نفی حمله نظامی خارجی و ماجراجویی های خطرناک جمهوری اسلامی» تاکید شده است. درباره این موضع کنفر انس، توضیح بیشتری بدهید.

این عبارت فرازی از متنی است که در کنفرانس بروکسل مورد تائید و تاکید حاضرین در آن کنفرانس قرار گرفت. به برداشت من، مخالفت با جنگ و حمله نظامی خارجی به کشور علاوه بر امری ارزشی و اخلاقی در کلیت خود، جزئی از نگرش عمومی این جریان و حرکت نسبت به روند و سیر برقراری دموکراسی در کشور را شکل می دهد. اتکا به انتخاب آزاد مردم برای تعیین سرنوشت سیاسی خود و نیزپذیرش انتخابات آزاد به عنوان مبنای استراتژی سیاسی برای برقراری دموکراسی، معنایی جز مخالفت با جنگ و حمله نظامی و استراتژی های خشونت طلبانه ندارد. کنفرانس همچنین بر زمینه واقعیت های موجود در عبارت نقل شده، مسبب و عامل اصلی ایجاد وضعیت موجود و عاملی که کشور ما را در معرض چنین مخاطرات هولناکی قرار داده مسکوت نگذاشته وماجراجویی های خطرناک جمهوری اسلامی را محکوم کرده است.

از کنفرانس استکلهم تا کنفرانس پراگ چه مسیری طی شده؟ بر کدام مشکلات فائق آمده اید و با چه موانع تازه ای روبرو هستید؟

کنفرانس استکهلم بر زمینه و فضا و فرهنگی که پیش از آن پایه ریزی شده بود، شکل گرفت. اما می توان گفت در کنفرانس استکهلم کار بزرگی آغاز شد. گردآمدن جمع بسیارمتنوعی از فعالین سیاسی و فرهنگی و اجتماعی، با گرایش های مختلف و پیشینه های گوناگون سیاسی و تعلقات مختلف قومی و گروهبندی های رنگارنگ سنی ونیز تامین توافق جمعی بر سر عمده ترین آماج و برای تداوم کار، دستاورد کوچکی نبود. اما این حرکت و در تداوم خود، خالی از اشتباه و نقص نیز نبود و برخی نواقص وخطاها اجتناب پذیر بودند. بطور مثال پذیرش محدودیت هایی که از سوی میزبان کنفرانس استکهلم موسسه اولاف پالمه در زمینه نحوه حضور رسانه ها و خبرنگاران توصیه شد، زمینه را برای برآمد موجی از حملات ناروا از سوی مخالفین سنتی اینگونه حرکات آماده کرد. به هر حال این تلاش ها در راه پیشبرد اتحاد برای دموکراسی موفق شده است خود را به درجاتی به عنوان صدایی نیرومند و رسا در فضای سیاسی ایران در خارج از کشور تثبیت کند، توجه و در حد معینی همدلی بخشی از جامعه سیاسی در ایران را به خود جلب کند و نشان دهد که ما ایرانیان می توانیم با هم همدل و هم سخن شویم. اتحاد برای دموکراسی موفق شده است در عرصه جهانی حساسیت و توجه برانگیزد. در همه این عرصه ها کارهای بسیاری باید انجام گیرند. مسائل اصلی پیش روی ما تامین ارتباط گفتمانی و فکری-سیاسی با داخل کشور، گسترش طیف همراهان آن، جلب اعتماد گسترده نخبگان فرهنگی و سیاسی و تامین مشارکت عملی همراهان در فعالیت های جاری «یو-دی-ای» است.

کنفرانس پراگ چه تفاوت مضمونی با کنفرانس های پیشین دارد؟

هر کنفرانس تکمیل کننده و تداوم بخش کنفرانس پیشین بوده است و هر یک بنابر موقعیت زمانی شان پیام سیاسی خاص خودشان را داشته اند. به ارزیابی من، به دلیل وضعیت وخیم و نامتعادل موجود در همه عرصه های حیات اجتماعی درکشور ما وبراساس وجود چشم انداز فروپاشی اقتصادی و مآلا آغاز فروپاشی سیاسی و همچنین وجود مخاطرات دیگری که ایران ما را تهدید می کند، پیام سیاسی کنفرانس پراگ می تواند یک هشدار باشد: هشدار به مردم ایران در باره خطراتی که سرنوشت ایران را تهدید می کند و نیز هشدار به بخشی از کنشگران سیاسی در داخل و خارج کشور که اینک شایسته و ضروری است متناسب با وخامت اوضاع و خطیر بودن شرایط اتخاذ سیاست شود. چالش های ملی و کلان و چشم اندازهای حاد و سرنوشت سازی پیشاروی کشور و مردم ایران است. دیگر از هیچیک از ما داشتن افق محدود و عادت به شناگر آب های خرد بودن، پذیرفتنی نیست. تاریخ مانند همیشه دیرآمدگان را مجازات خواهد کرد.

کنفرانس با کدام نیروهای اجتماعی- سیاسی ایران بستر مشترک برای همگرائی و تشکیل جمع بزرگتری از ایرانیان برای» نفی استبداد، نفی هرگونه تبعیض و نقض حقوق بشر، دموکراسی بر مبنای جدایی نهاد دین از دولت و انتخابات آزاد بر اساس معیارهای بین المللی» دارد؟

مسائل و مشکلاتی که کشور ما با آن روبروست و امر خطیر و ضرور تفاهم و توافق بر سر راه گذر به دموکراسی همه ایرانیان خواهان دموکراسی و نفی استبداد را به همراهی و همگامی فرامی خواند. با این راه یعنی با انتخابات آزاد هر کس که خود را مدافع دموکراسی معرفی کند نمی تواند رسما مخالفت نماید. انتخابات آزاد باهمه پیش شرط های آن، همگان را در مقابل انتخاب قرار می دهد. بنابراین طیف نیروهای اجتماعی سیاسی که این خواست و راهبرد می تواند بر شانه هایشان متکی شود بسیار گسترده و متنوع، چند کانونی و پلورالیستیک است. «اتحاد برای دموکراسی» رقیب هیچ حزب و گروهبندی سیاسی نیست زیرا عرصه فعالیش در اساس مسائل عام فرا حزبی، ملی و سراسری است. بنابراین هرنیرویی که موارد نقل شده در پرسش آخر شما را در عمل بپذیرد و به آن پایبند باشد هموند و همراه این حرکت خواهد بود. در شرایط مناسب ما باید در جهت شکل دهی کمیته های مشترک برای پیشبرد امر انتخابات آزاد حرکت کنیم.