کدام اپوزیسیون؛ کدام تحریم؟

سال 88 پیش و پس از رای دادن (روز انتخابات)، خروار-خروار ناسزا از دوستان تحریمی شنیدم. همانها که یخه ام را چسبیده بودند که چرا رای داده ام، در تظاهرات روزهای بعد کنارم ایستاده و شعار می دادند؛ "رای منو پس بده"! این خاطره را برای تمسخر دوستان ننوشتم، برای این نوشتم که یادآوری کنم حتی تحریمی ها هم تشنه اقدامات ایجابی اند و نه سلبی.وقتی آنها که برای رای دادن دشنامم داده بودند، چند روز بعد در کنارم شعار "رای مرا پس بده"  سر می دادند، نشان از این بود که آنها حتی اگر رای نداده اند، اما مایلند بگویند رای داده اند تا در این تظاهرات آزادیخواهان سهمی داشته باشند. 34 سال است که اپوزیسیون منتظر است اول حکومت اقدامی انجام دهد سپس آنها منفعلانه شعار متضادش را بدهند. هیچگاه برنامه ای برای "انجام دادن" ارائه نشده، همیشه برنامه برای "انجام ندادن" ارائه شده است. حتی برنامه امروز بخش اعظی از اپوزیسیون که "انتخابات آزاد" است هم طرح ایشان نبوده، بلکه این خواست "موسوی"، "کروبی" و تظاهرات کنندگان پس از انتخابات بود.

شخصا پس از انتخابات 88 در هیچ انتخاباتی شرکت نخواهم کرد، مگر پس از آزادی آقایان "موسوی" و "کروبی" و درخواست صریحشان برای شرکت در انتخاباتی آزاد. اما چه کسی به من این حق را می دهد که حتی به همسرم بگویم که او باید انتخابات را تحریم کند؟ وقتی اپوزیسیون فریاد می زند؛ "تحریم"، بدیلی که ارایه می دهند چیست؟

 

در سریال طنز "دوستان" کاراکتر دوست داشتنی "جویی" با کنایه از نفهمی کاراکتر دیگر سریال "مونیکا" در خصوص مسئله ای به او می گوید: "حتی کبوترها هم زودتر از تو یاد می گیرند"! واقعا همین موضوع را باید به دوستان متذکر شد که حتی کبوترها هم دیگر متوجه شده اند که "تحریم" را گوش شنوایی در ایران نیست. دلیلش آن است که بجای خواستن حرکتی از مردم خواسته می شود که ساکن بمانند. آنکه درون دیکتاتوری و در ایران زندگی می کند، 4 سالی یکبار حق نفس کشیدن می یابد و تازه با خود فکر می کند نتیجه یکبار تحریمی که در سال 84 کردم چه بود، کدام اپوزسیون برنامه ای برای بعدش داشت؟ و مگر غیر از این بود که باز کسانی از درون ("موسوی" و "کروبی") برای تغییر شرایط آمدند و مگر غیر از این است که در اپوزیسون مخالف نظام، 1 نفر را پیدا نمی کنی که راضی شود پیغمبر است و خدا نیست. مگر غیر از حقیقت است که جمهوریخواهان جمع می شوند، سلطنت طلبها برایشان می زنند، سلطنت طلبها جمع می شوند، چپها برایشان می زنند و بالعکس و ...

آنکه در ایران نشسته (نمونه حاضر آن؛ من که تا 4-5 سال پیش ایران بودم ) با خود می گوید؛ "اینها حتی نمی توانند نظر همدیگر را تحمل کنند، چهارتایشان را نمی شود یکجا جمع کرد، هیچ برنامه ای هم غیر از تحریم ندارند، لااقل خودم بیاندیشم و به نتیجه ای برسم".

 

کدام ایرانی امروز با شکم گرسنه خود و خانواده اش به فکر دموکراسی است؟ از هر ایرانی بپرسید، خواسته اش بهبود شرایط معیشتی - اقتصادی است، آنوقت این طرف دنیا یک عده نشسته و هر روز می گویند؛ "رضایی و فلاحیان و هاشمی نمی توانند سفر خارجی داشته باشند چون پلیس بین الملل در پی آنان است"! یکی نیست به این دوستان یادآوری کند برای مردم ایران در این وانفسا، پلیس بین الملل چه ارزشی دارد؟ (بخوانید کیلویی چند؟) [فارغ از این موضوع که هاشمی چندین سال است دیگر در لیست تحت پیگردها نیست و اگر فضلای محترم هیکل مبارز و مبارکشان را تکان می دادند و چرخی در سایت اینترپل می زدند، این موضوع را می یافتند.]کسی در این اپوزیسیون یافت نمی شود که لااقل یک طرح اقتصادی و معیشتی بدهد که اگر گفتیم تحریم و فردا روزی بدتری از احمدی نژاد روی کار آمد و باز فریاد برآوردیم که جامعه جهانی حکومت را تحریم کند، چگونه می توان دست مردم را به دهنشان رساند. اگر گفتیم تحریم و مردم پاسخ مثبت دادند (که نخواهند داد) برنامه مان برای پس از آن چیست؟ و اگر برنامه ای هست، کو؟