جناب آقای روحانی! انسان باش لطفا و یک بار گوش کن!

آقای روحانی! رای امروز به شما رای خون دلانه ای است. نه اینکه دوستت داریم، نه اینکه می خواهیم تو را، نه! فقط دوستانم می گفتند بین بد و بدتر تو را انتخاب کرده اند. رای به شمای صرف نیست. رای به میرحسین نیست. رای به کروبی نیست. رای به دموکراسی است. رای به آزادی است. رای به ندا آقا سلطان است و به سهراب، رای به شهدای جنگ است، رای به ایران است. رنگ بنفش شما تن کبود میلیونها مردمی است که سبز بودند و آبی بودند و قرمز بودند شاد بودند، اما الان سیاه هستند. به امید آینده آنقدر کتک خوردند تا کبود شدند و شدند بنفش....

امیدوارم قدر این رای را بدانید و سرمایه اش کنید برای ایران و جوان ایرانی، چه دختر چه پسر، چه پیر چه جوان. این رای، اشک مادرانی است که هنوز عصر پنجشنبه در پارک لاله جمع می شوند. آقای روحانی! «روح آنی» باش بزرگ مثل نام وطنم ایران؛ بزرگی را از نام ایرانی بگیر. تو می توانی بر جوانان ایران زمین چه زن چه مرد، چه کودک چه پیر، چه کوچک چه بزرگ تکیه کنی تا میهنمان، ایرانمان، پاره تنمان را بسازیم. و باز هم می گویم یادت باشد این رای، رای به هزاران شهید راه آزادی است. رایی است که می گوید باز هم می خواهد با مسالمت مسئله را به نفع ایران، آزادی، دموکراسی، حاکمیت ملی و حفظ منافع ملی بچرخاند و راه حلی مسالمت آمیز پیدا کند. ای کاش شما هم قدرش را بدانید و پاسدار خوبی برایش باشید.

من جای شما بودم از امشب خوابم نمی برد. وظیفه سنگینی بر شانه های شماست. التماست می کنم به پاس گریه های زنان و مادران زندانیهای بی گناه سیاسی و شهدای راه آزادی و شهدای هشت سال دفاع مقدس و این ملت بی ادعا که پاسدار این رای باش.