انقلابی و ضد انقلاب در کدامین سو !

اما تعریف انقلابی چیست و ضد انقلاب در کدام جبهه قرار می گیرد؟ آیا جمهوری اسلامی ضد انقلاب است یا کسانی که علیه این حکومت وارده ورطه ی مبارزاتی شده اند در جناح انقلابی قرار می گیرند؟

ابتدا باید گفت که انقلاب به یک سری کنش و واکنشهای سیاسی_اجتماعی گفته می شود که در یک برهه ی زمانی خاص و طبق تبلور بانیان آن سر بر می دهد و اکثر اوقات انقلاب توام با خشونت و خونریزی و شر و شورها و سنگرگیریهای خیابانی و کودتاهای نظامی به وقوع می پیوندد و انقلابات سیاسی و اجتماعی می تواند به گونه های متفاوت مذهبی(ایدآلیستی) که اغلب از طرف مریدان و مروجان دینی رخ می دهد و علمی( ماتریالیستی و ماده گرایانه) که اکثر اوقات از طرف پیشتازان علمی و پیروان مکاتب فلسفی اکثرا مارکسیستی سازماندهی شده و سر بر می دهد. این حرکت اجتماعی ، نظم اجتماعی و نهادی و سیاسی کنونی را در هم می شکند تا نظامی نوین متناسب با شعارهای اولیه ایجاد کند. در چشم انداز چپ گرایان مارکسیست, انقلاب با هدف گذار از بی زمانی و رسیدن به زمان است که این فرایند توام با عبور از خود بیگانگی و رسیدن به خود واقعی است. این خود واقعی: تاریخی شدن در بستر جریان تاریخی است. این تاریخی شدن همان آزادی است که انسان همیشه در جستجوی آن است.
ثانیا انقلاب خود به خود می توان بازدهی ی دوجانبه داشته باشد که گاه به دیکتاتوری کشیده می شود و در پاره یی اوقات نیز به یک روند روبه رشد که باعث تکامل و پیشروی جامعه به وضعیتی بهتر و مطلوب تر می شود. در اینجا ذکر این نکته که یک انقلاب نشاط گرفته از کودتا و تحرکات داخلی حکومتها بیشتر اوقات بازدهی ی مثبتی نداشته و عموما به طرف دیکتاتوریهای نظامی و ارتشی سوق پیدا می کند الزامی است. اما انقلاب هایی که از طرق آگاهگری و تزریق امواج روشنگری به لایه های پایینی یک جامعه باعث می شود که سیر تکاملی دمکراسی و گذار از حکومتهای خودکامه و میسر کردن فضاهای دمکراتیک, یک روند مردمی و مدنی تر به خود بگیرد و ثمره آن نیز می تواند بهبود وضیعیت موجود را بدنبال داشته باشد.
اما اینکه جمهوری اسلامی ایران انقلابی است یا ضد انقلاب خواهان یک سری مستندات تاریخی و اتکا به روند حاکمیت این رژیم و چگونگی وضعیت کنونی جامعه ایران را می طلبد. این رژیم از نطفه با پشت بستن به یک سری شعارهای احساس برانگیز و توخالی توانست روند اعتراضات مردمی به حکومت سلطنتی را در دست بگیرد و با وارد کردن کاریزمایی همچون خمینی افکار و اعتقادات خود را تحمیل کرده و بر موج مهیا شده اعتراضات توده ای سوار شده و بدلیل نبود بدیل و گزینه یی سنجیده و کارآمد به جای حکومت قبلی, با استفاده از اعتقادات مذهبی مردم توانست حکومت قلابی خود را بر کرسی بنشاند. این نکته که بگویم جمهوری اسلامی طی یک روند انقلابی به حکومت نرسیده یک اشتباه محض تلقی می شود, چون تمامی مردم ایران در پروسه قیام و تغییر حکومت کاملا نقش ایفا کردند و این روند را یک روند انقلابی می توان نام نهاد. اما این رژیم که تمامی دستاوردهای انقلابی مردم را به غارت برد و وعده های زرق و برق دار اما توخالی را به مردم داده بود, با توجه به اینکه در برقراری یک نظام دمکراتیک و مردمی دچار شکست شد و یک رویکرد کاملا تک محور را دربر گرفت و با سرکوب و ایجاد فضای رعب و وحشت در جامعه و همچنین دامن زدن به معضلات و مشکلات اجتماعی و سیاسی و معیشتی مردم, باعث ایجاد یک فضای پادگانی مسموم و فلاکت بار در کشور شد و روزگار مردم را به به کام سیاهی نشاند. پس می توان گفت که این رژیم, ضمن اینکه طی یک پروسه ی انقلابی از نوع مذهبی به قدرت رسید, اما عملکردش حاکی از این است که این رژیم یک رژیمی انقلابی و مورد پسند و مطلوب احاد مردم ایران نیست و این روحیه یک روحیه کاملا غیره انقلابی و ضد انقلابی است و لازم به یک سری تغییر و تحول اساسی در تمام زمینه ها می باشد.
بدین ترتیب کسانی که در سنگر مبارزه و مقابله با این سیستم و همچنین با عملکردهای آن در تمامی عرصه ها مخالفت رادیکال و سازش ناپذیرانه خود را ابراز می دارند و مدل بهتری از اداره مملکت که با آزادیهای فردی و جمعی بیشتری همراه است و می تواند فرصتهای بیشتری برای بهرمند بودن از یک زندگی بهتر و مرفه تر را مژده به میان بیاورند و در راه از دور خارج کردن فضاهای مسموم و افکار و اعتقادات پوسیده جمهوری اسلامی می کوشند را می توان در ظرف انقلابی گری قرار داد. زیرا انقلاب خود خواهان رعایت مبانی و اصول دمکراتیک فردی و اجتماعی با پشت بستن به خصایص انسانی و بشر دوستانه می باشد و رعایت نکردن این ارکان تنها و تنها در قواره ی ضد انقلابیون جای می گیرد, که جمهوری اسلامی همیشه در این وضعیت بوده و عملکردش از زمان به قدرت رسیدن تا به اکنون, بیانگر این واقعه انکار ناپذیر است. اما برای اینکه یک چهره معصوم و آری از درنده خویی از خود به جهانیان نشان بدهد, از ابزار و وسایل دمکراتیک اما به شیوه ای کاملا معماری شده استفاده می کند, که انتخابات و رفراندم و دایر کردن نمایشهای مضحک و مسخره و همچنین ایجاد ارگانهای از قبیل قوای سه گانه, اما در چهارچوبی کاملا دگماتیزم و ایدیولوژیک مذهبی, از تدابیریست که این چونین حکومتهای ضدانقلاب بر آن استوار هستند.

 )فیروز مامویی ـ تلویزیون آسو (