سروده‌ی محمد رضا عالی پیام - در خصوص ماجرای حمله به زندانیان سیاسی

علی چوپان و حضرت عباس

من شنیدم که مرد چوپانی
رفت از ده به شهر، مهمانی
از قضا بین آن همه مهمان
دید همکار خود، علی چوپان
موقع شام لنگ جوجه به دست
آمد و صاف روبروش نشست
گفت: هی هم‌ولایتی، نخبر؟
خوش گلیپ سن، ایاغی وا گوللر
کی رسیدی به شهر و آبادی
گله‌ات را به دست کی دادی؟
گفت: من گله را دعا کردم
به امان خدا رها کردم
گفت: بسیار اشتبا(ه) کردی
که چنین تکیه بر خدا کردی
گفت: بسیار خب علی بادی
تو خودت گله را به کی دادی؟
گفت: من گله را و کل اثاث
خود سپردم به حضرت عباس
گفت: ای کافر خدا نشناس
بین «الله» و «حضرت عباس»
کیست بالاتر و تواناتر
به تمام امور بیناتر
هرچه هست این خداست، او بشر است
تو بگو از خدا، خداتر هست؟
گفت چوپان علی به او: گارداش
کار با کار من نداشته باش
من که بزها و گوسفندانم
نزد عباس هست می‌دانم
که اگر مال و گله‌ام را خورد
به خدا می‌شود شکایت برد
تو که دادی عنان خود به خدا
اگر آن گله را کشد بالا
بز و بزغاله، گاو و بره و میش
به کجا می‌بری شکایت خویش؟