جنگ‌ ِبنی‌صدر با روحانیون، بر سر قدرت بود

 

 

حجمِ حملات به مرحوم ابوالحسن بنی‌صدربعد ازفوتش خیلی بیشترشده. در روم "خبرآنلاین" دیشب، جدای ازفهرست اتهامات همیشگی، ازجمله "خیانت" وی درجنگ و اینکه باعث سقوط خرمشهرمیشود؛ جاسوسی برای آمریکاییها؛ تلاش درآزادی گروگانها و...، یک اتهام جدید هم به کیفرخواست علیه بنی صدر اضافه شد: مسئولیت اقتصاددولتی فاسد و ناکارآمدکنونی ایران هم برعهده بنی صدرمیباشد.

او۴۳ سال پیش نظریه "اقتصاد توحیدی" را مطرح مینماید و آن نظریه بنیان اقتصاد امروزایران میشود. یعنی نظام جمهوری اسلامی ایران بعد از۴۳ سال هنوز اسیر"اقتصاد توحیدی" بنی صدراست.

"خیانت"های بنی صدراز جنس همان خیانتهایی است که نظامِ اسلامی ۴۳سال است به هرمخالف، ناراضی و منتقدی که با آن اختلاف پیدا میکند نسبت میدهد. ازمرحومِ مهندس بازرگان گرفته تا مرحوم آیت‌الله‌منتظری، مرحوم هاشمی‌رفسنجانی، میرحسین موسوی، حجت الاسلام مهدی کروبی، سید محمد خاتمی...تا برسیم به "خیانت"های روحانی و ظریف.

بنی صدر قطعاً مرتکب اشتباهاتِ مهمی شد. بزرگترین اشتباه وی همکاری با مجاهدین بود. جریانی که سرسوزنی اعتقاد به دمکراسی ندارد. اشتباه دیگر وی آن بود که با هیچ گروه، شخصیت و جریان دیگری حاضربه همکاری و تقسیمِ قدرت نبود. اشتباه سومش ازدست دادن حمایت امام بود. تکبر، منیت و غرورِ بیش ازحد یقینا "پاشنه آشیل" وی درسقوط از قدرت شد. والا او بعنوان یک روشنفکرِ مسلمان از محبوبیتِ زیادی میان اقشار و لایه های تحصیلکرده و مرفه‌ترِ جامعه همچنان برخورداربود.

مخالفینِ اصلی بنی صدر، اسلامگرایان انقلابی بودندکه پایگاه اصلی‌شان مجلس و حزب جمهوری اسلامی بود. پایگاهِ اجتماعی‌شان هم کسر قابلِ توجه‌ای ازروحانیون، بازار و کسبه خرده پا، اقشار و لایه هایِ محروم‌تر و کمتر تحصلکرده تربودند.

پایگاهِ اجتماعیِ بنی صدر برعکس، اقشار و لایه های مرفه‌تر و تحصیلکرده‌تر شهرنشین بودند. رویارویی‌شان هم برسرقدرت بود. اسلام گرایان، برخلافِ بنی‌صدر تشکیلات داشتند. انقلاب را رهبری کرده و خیلی بیشتر از بنی‌صدرِ "پاریس نشین" هزینه داده بودند. بنابراين حاضرنبودند قدرت کمتری ازبنی صدرداشته باشند. اعتقادات، حوزه دیگرِ اختلاف بود. بنی‌صدر به حجاب اجباری، دشمنی با غرب و آمریکا یا صدور انقلاب باور نداشت.

او معتقد بود مدیریتِ کشور میبایستی به متخصصین واگذارشود درحالیکه انقلابیون، اصلی‌ترین شرط را تعهدِانقلابی میدانستند.

آن جنگ قدرت و نهایتاً سقوطِ بنی صدر، بزرگترین ضربه را به آرمان های دمکراتیک انقلاب وارد ساخت.